"I imagine one of the reasons people
cling to their hates so stubbornly is
because they sense, once hate is gone,
they will be forced to deal with pain."
-James Baldwin
Alan schuifelde ongemakkelijk op de harde houten stoel. Het gebeurde niet elke dag dat hij ontboden werd door het schoolhoofd. Al zeker niet op de eerste dag, wanneer hij zijn fratsen nog tot een minimum kon beperken.
Directeur Boughey was gezeten in een comfortabel uitziende zetel. Zijn handen waren tot een onheilspellend tentje gevouwen.
'Ik heb uw dossier van de afgelopen jaren doorgenomen, op vraag van Smith.' Hij nam er een gele kaft bij en sloeg hem open voor zijn neus, zijn koele ogen gefixeerd op Alan.
Alan slikte, hij had gehoopt de naam van de vorige directeur - Nowell Smith - niet meer te horen. Hij was met opluchting gevuld geweest toen hij hoorde dat die wetenschappen-hatende punthoofd op pensioen ging.
De doodse blik en grijze haren van de man tegenover de twee jongens, vertelde hem dat Boughey al niet veel beter was.
'Je resultaten zijn ondermaats en als ik je zo eens bezie, snap ik wat mijn voorganger bedoelde met "een onverzorgde eenling".'
Die woorden kwamen als een klap in zijn gezicht, eentje die meer schade aanrichtte dan de schoppen van Cyril.
Alan slikte gal weg en nam even een moment om kalm te antwoorden. Wat hij ook deed, Boughey zou hem met zijn macht in een hoekje kunnen duwen. Letterlijk en figuurlijk.
'Mijn resultaten voor wetenschappelijke vakken zijn wel goed,' zei hij zo standvastig mogelijk. 'Meneer,' voegde hij er nog snel aan toe.
Boughey's lege ogen staarden hem aan, niet onder de indruk. Hij schraapte zijn keel en bekeek het dossier opnieuw.
'Misschien wel, al staat hier dat je stijl chaotisch en onbegrijpelijk is. Daarbij, met enkele wiskundesommen kom je niet vooruit in het leven. Ik had gehoopt dat die kamergenoot van jou dat al duidelijk had gemaakt.'
Blamey was dus echt op een geheime missie, besefte Alan met een schok. Met als opdracht hem Latijn en Grieks bij te brengen, en de zogenaamde wonderlijke wereld van literatuur.
Hij had wel eens Alice in Wonderland gelezen, het enige fictieve verhaal wat hem echt kon bekoren. Veel liever zat hij met zijn neus in zijn wetenschappelijk boek Natural Wonders.
De grijsharige man ging meedogenloos door. 'Alleen de oppervlakkigste van geest kan denken dat wetenschappelijke vooruitgang ons dichter bij het oplossen van de raadselen van het universum kan brengen,' citeerde hij het vorige schoolhoofd.
Alan moest zijn uiterste best doen om niet iets heel onbeschoft te zeggen, of iets atheïstisch, zoals zijn moeder hem verbood. Hij groef zijn nagels in de stoel.
Alan likte zijn lippen en verwelkomende het prikkende gevoel van de wonde die terug openging. Hij voelde zich vernederd en het ergste van al was dat Chris dit allemaal kon aanhoren. Alan was zich uitermate bewust van zijn aanwezigheid.
Zoals wel vaker gebeurde, merkte hij op dat hij zijn stem kwijt was. Dat zijn hoofd op volle toeren aan een gepast antwoord aan het denken was, tot het oververhit raakte. Het enige waar hij zich nu nog op kon focussen was de bloederige smaak in zijn mond.
Chris leek zijn spanning op te merken en stond heldhaftig recht. Voor de tweede keer die dag redde hij hem van de ondergang. 'Turing zal hulp van mij krijgen indien hij die nodig heeft, ik zie namelijk groot potentieel in hem,' zei hij met een zijdelingse blik en glimlach naar hem.
'Ah, Morcom, dit is exact waarom ik wilde dat je meekwam. Hopelijk zal je slagen waar Blamey gefaald heeft.' De directeur leek bekoord te zijn door Chris' charisma, net zoals Alan. 'Dit is jullie voorlaatste jaar op onze school, ik verwacht van al mijn studenten dat ze naar een prestigieuze universiteit gaan. Als je erin slaagt om Turing terug op het rechte pad te krijgen, kunnen jullie beiden nog een beurs halen tot King's College,' zei hij verrukt. 'Jullie zijn geëxcuseerd.'
De twee jongens strompelden recht, beiden met een nieuw gezamenlijk doel. Ze zouden Boughey tonen hoe invloedrijk de wetenschap wel kon zijn. Samen haastten ze zich het kantoor uit.
Alan moest glimlachen om de ironie van Boughey's woorden. Chris zou hem zeker helpen met zijn vakken, maar het zogenaamde "rechte pad" zou hij door hem niet vinden.
De bel galmde door de oude hallen van de school, hun eerste les was begonnen. De jongens keken elkaar geshockt aan.
Chris tikte met zijn nagel tegen het horloge om zijn pols en net zoals het Witte Konijn riep hij: 'We zijn veel te laat.'
Ze kwamen onmiddellijk daarna in beweging.
'Dit is zeker een bewogen dag,' grinnikte Chris, 'het belooft een bijzonder jaar te worden met jou.'
Zelfs aan het feit dat hij een ongeluksbrenger was, wist Chris een positieve draai te geven. Alan lachte een ongemakkelijke lach. Samen kwamen ze tot halt voor een gesloten klasdeur.
Buiten adem plaatste Chris zijn handen op zijn knieën. Hoewel ze maar twee gangen hadden moeten doorlopen, leek de jongen net een marathon achter de rug te hebben.
Alan hoorde de raspende ademhaling en wilde net zijn hand op Chris' schouder leggen toen die zijn rug rechtte en met betraande ogen een hoestbui leek weg te slikken.
Alan trok zijn hand terug en legde die dan maar zo nonchalant mogelijk op de deurklink. Met een hoofdknikje maakte hij duidelijk dat Chris hem voor moest gaan. Ze wisten goed genoeg wat het betekende om te laat te komen bij de strenge Latijn leerkracht Thomas.
Hoewel zijn stem nog niet helemaal terug was, deed hij zijn best een zin te vormen. 'Jij hebt al zoveel voor me gedaan vandaag en het is mijn schuld dat je te laat bent,' fluisterde hij zo zacht mogelijk.
Terwijl de twee laatkomers zich naar hun plaats begaven, de twee lege stoelen helemaal achteraan, begon Thomas te spreken.
'Ave pueri.' Zijn glimlach verdween toen hij naar Alan keek. 'Je hebt duidelijk je gewoonte om te laat te komen voor mijn les nog niet doorbroken.'
Dat was meestal omdat hij de tijd uit het oog was verloren. Er bestond niet voor niets een rijmpje over hem, dat iedereen uit de klas nu onder elkaar prevelde.
Ons rekenwonder bestudeert Einstein goed, hij vergeet vaak de tijd en wordt dan beboet.
Alan perste zijn lippen op elkaar.
'Malaka,' fluisterde Chris.
'Zoals je weet krijgt degene die laatst binnenkomt extra huiswerk,' ging Thomas genadeloos door.
Alan knikte. Dat wist hij maar al te goed, waarom zou hij anders Chris voor hebben laten gaan.
'Schrijf een verslag over keizer Nero.' Alan knikte nog eens kort. 'Considite.'
Met die woorden zakte iedereen op hun stoel en zo begon opnieuw een oersaaie les.
Maar deze keer had hij Chris naast zich, die even ongeïnteresseerd was als hij. De hele les spendeerden ze door half te luisteren en twee keer bijna betrapt te worden op het schrijven briefjes vol met natuurkundige berekeningen naar elkaar.
Doelbewust liepen ze de gang uit. Alan zette hun gesprek van tijdens de les verder en vroeg zich af waarom water ondoorzichtig was. Eindelijk had hij iemand gevonden die hem niet in zijn gezicht uitlachte omdat hij zulke vragen stelde. Iemand die op die vraag zelfs met doordachtheid beantwoorde.
Chris antwoordde zonder enige twijfel, iets over elektromagnetische straling en radargolflengte.
Het kon Alan eigenlijk niet zoveel schelen, hij betrapte zichzelf op een idiote glimlach. Er was gewoon iets aan de manier waarop Chris met hem over natuurwetenschappen sprak, zoals elke ander mens over het weer praatte. Wat Alan absoluut belachelijk vond. Ze woonden in Engeland, het weer was altijd somber.
Onbewust gleed zijn hand over de stenen van de school, de gotische gangen van Sherborne waren al even historisch als de bibliotheek waar ze zich nu in bevonden.
Tientallen gangen aan stoffige boeken, wachtend om gelezen te worden. Alan moest de novelles teleurstellen, hij was hier enkel voor Chris.
Ze gingen zitten aan een harde houten tafel en haalden hun huiswerk boven. Het was een gewoonte van hem geworden om in de bibliotheek te werken, in plaats van de studeerkamer.
Vorig jaar had hij - volledig toevallig - geobserveerd dat Chris altijd hierheen kwam. Dat kwam hem perfect uit, hier in de bibliotheek mochten studenten van alle jaren samenkomen, wat in de studeerkamer niet het geval was.
Net zoals toen bestudeerde hij hoe Chris geconcentreerd op zijn potlood kauwde, alleen zat hij nu op de voorste rij en niet meer alleen in een hoekje.
Hij glimlachte zachtjes in zichzelf, toen hij terug opkeek, zag hij dat Chris terug staarde. Beschaamd draaide hij zijn hoofd opnieuw naar de slaapverwekkende sommen. Pas toen Chris met zijn potlood naar hem priemde, durfde hij terug in zijn blauwe ogen te kijken.
'Nu weet ik waarom je altijd hier zat,' jubelde hij. Alan kon wel in koud zweet uitbreken. Was het zo duidelijk dat hij naar de bibliotheek kwam om in het geniep naar hem te staren? Chris' gezicht versomberde. 'Die achterbakse Cyril en zijn leeghoofdige volgelingen zaten samen met je in de studeerkamer, of niet soms?'
Alan sloeg zijn ogen neer en knikte. Daar sloeg hij de spijker op zijn kop. Tot zijn grote opluchting had Chris de tweede reden achterhaald. Hij zou Cyril nog kunnen bedanken, als het niet voor zijn pesterijen was geweest, had Chris hem nooit benaderd.
'Ze vonden dat mijn chemie experimenten stonken, dus gooiden ze met rotte eieren naar me. Alsof dat de geurlast beter zou maken,' verklaarde Alan schouderophalend.
De blonde jongen zette zijn denkgezicht opnieuw op. Met een gefronst voorhoofd tikte hij zijn vinger tegen zijn kin.
In spanning wachtte Alan af.
Chris knipte met zijn vingers, er vormde zich een brede grijns op zijn gezicht. 'Ik weet hoe we Cyril een lesje kunnen leren.' Geheimzinnig boog hij voorover.
Toen Alan zijn plannetje hoorde, kon hij het ook niet laten te grijnzen.