Samantha's point of view
"BAKIT BA ANG BAIT BAIT MO?" Biglang tanong sa akin ni ms. Irene na bumasag nang katahimikan namin ngayon sa loob ng elevator.
Katabi ko na siya ngayon sa isang sulok dito sa elevator at isa o dalawang metro lang ang layo namin sa isa't isa.
"Why not?" I asked her back, as I faced her.
"No. I mean, kanina hindi ba bineblame kita sa situation natin ngayon? 'Tapos nung nauuhaw ako, inalukan mo ako ng tubig kahit na pinagsalitaan kita nang masama." I heard ms. Irene explain while biting her lips.
Nagu-guilty na ba siya? Deserve.
"There's nothing wrong with being nice to you po, ms. Irene. Kahit sa kabila nang pinapakita niyong ugali sa akin, I'll never lose my respect for you po, as my professor."
As my professor.
Salita pa lang alam ko nang malabong-malabo ko siya makuha at maging akin dahil alam ko na isa itong pagkakamali.
Treacherous love, right?
I am just her dumb and stupid student, and she's my classy wealthy perfect professor.
"Buti ka pa, you never lose your kindness and respect for everyone. Ako kasi, pagod at ubos na. Sinayang nila eh, inubos pa nila 'yung kabaitan na meron ako noon, that's why I chose to be a person who has no feelings and doesn't care about the chaotic world."
"Lahat naman po 'ata nang mga sinasabi at kinikilos niyo ay may rason, hindi ba?" Her head nodded in response.
"Care to share po ms. Irene, but it's okay if not. 'Cause I know that we didn't know each other to share some thoughts and problems naman po," I let out a soft chuckle to get rid the akwardness between us.
I heard she sigh before averting her gaze. "I'll not give the exact details since we're not close enough for you to know the problem in my life."
"I also don't want to cry in front of you, sucks!" She added which made me laugh quietly.
"Then don't ms. Irene,"
"My parents, my Dad." She took a deep breath first to continue her story. "I grew up without their support since then, cause they chose politics against me. Only from my siblings do I receive the support that I've been seeking since then from my parents, and who gives my parent's shortcomings to me.."
"Their opponents, whom I respect, they spoke ill of me."
"Doon ka natutunan na hindi lahat kailangan ginagalang at deserve ng respeto ko. Hindi mo rin kailangan umasa sa mga oras at atensyon nila, dahil ikaw din ang magiging kawawa sa huli.."
Family, family is her problem. She needs attention and love from the people who are important to her.
Tama si ms. Dawn, may tinatago din siyang kabaitan at kalambutan mula sa puso. Tuluyan lang itong naibaon, dahil sa pamilya niyang hindi siya pinaglalaanan ng oras.
Sa tingin ko, ang mga magulang niya ang magpapabalik nun.
"We're different po ms. Irene, I grew up in a happy family and was taught to respect everyone," I calmly uttered.
"Maybe we are not as rich as you, but they did not fail to care of me until I grew up po." I saw how she rolled her eyes at me making me smiled.
"I don't care about money, I want them to supply the love and attention I've been asking for 30 years." Hindi ko man makita ang lungkot sa boses niya, pero kita naman sa mga mata niya.
Eyes can't lie.
"You said that our place is trash. And yes, it's a trash. But believe it or not po ms. Irene, babalik at babalikan ko po ang lugar na 'yon, dahil marami akong masasayang ala-alang hindi makalimutan na ibinaon doon,"
I heard she flicked her tongue in her mouth and turned her head to the other side.
"I don't care ms. Mendoza, masasayang lang din 'yang kabaitan mo sa akin." She replied emotionless after moving a few meters from me.
I don't care pala huh! Edi don't, ang taray taray mo!
Edi sana hindi ka na lang nagkwento— ay mali, sana hindi na lang ako nagkwento. Ang sama sama talaga ng ugali niya!
–•–•–•–•–•–
WALA PA RIN PAGBABAGO. We are still here in the elevator, staring, thinking about something, dumbfounded, and waiting for a response.
"You have your phone with you, right?" Tanong sa akin ni ms. Irene na may pagkadesperada na tono.
"O-opo."
"What the hell!" Sigaw niya sa akin. Ano na naman ba ang ginawa ko dito at galit na naman sa akin. "Dala dala mo pala, bakit hindi ka nagsasabi?"
"E-eh hindi niyo naman po tinanong eh," Kamot batok ko na rason. Bakit nagtanong ba siya? Hindi naman 'di ba?
"Oh my goodness, ms. Mendoza! – Hay, bahala na!" Napabuntong hininga siya at hilot ng sentido. "Ngayon, subukan mo tawagan 'yung mga kaklase mo or kaibigan dito sa university para malaman nila ang kalagayan natin dito,"
"Pero miss, wala naman pong signal dito sa loob, hindi ba?"
"JUST DO IT MS. MENDOZA!" Nasindak naman ako nang bigla siyang sumigaw sa harapan ko, nag-eecho ang boses niya sa tenga ko na kulang na lang ay mabingi ako sa sobrang lakas.
Gaya nga ng sabi niya, sinunod ko na ito at ang unang pumasok sa isip ko na i-text ay si Savi.
Malamang, siya lang naman ang kaibigan ko dito bukod kay Francine.
Jusko! Kanina pa pala siya nagmemessage sa 'kin. Lagot na ako neto kay mrs. Avelyn. Damay mo pa 'tong Darlyne na gumagawa na naman ng kwento tungkol sa akin—aysh!
Hirap talaga 'pag may kaibigan ka na siraulo. Nanghihingi pa ng proof, eh nasa bingit na nga ako nang kamatayan!
Curious na curious ang babaeng pinaglihi sa chismis.
Anak ka ng pucha! Gagawin pang fake news ang kalagayan ko dito sa loob.
Kiss? Hell no.
L-lampungan.. h-huh?
"Kiss lang naman pala ang request niya sa atin, bakit parang galit na galit ka?" Usal sa akin ni ms. Irene na nasa likod ko na ngayon. Hindi ko namalayan na binabasa pala niya ang convo namin ni Savi.
Kaagad ko naman pinatay ang cellphone ko bago siya harapin. Nagbabasa pala siya. Anak ka naman ng kabute, ms. Irene!
"Ms. Irene.. kiss po 'yun, as in magdidikit ang labi n-natin." I explained stuttering, as I pressed my lips. Baka kasi nakakalimutan niya na kami 'yung magki-kiss.
"I know, ms. Mendoza. Kiss lang naman ang gusto niya, bakit ayaw na ayaw mo?" Hindi naman sa ayaw, ahe! Enebe!
"Ms. Irene, hindi po ba dapat sa taong minamahal niyo at papakasalan niyo binibigay ang first kiss? Espesyal po 'yun para sa akin, kaya it's a NO!"
"Then love me now, Samantha." Ha?.. ano raw, teka.
"Bawal naman po yata 'yun ms. Irene. Kasi professor po kita, 'tapos estudyante niyo ako."
"Pagibig nga naman ng isang guro at estudyante, ay masyadong makasalanan."
"H-huh? Po?"
"Wala, sira! I'm just kidding lang, masyado mo naman kasing sineryoso ms. Mendoza eh." Ah, biro lang pala... Sakit.
Tagos sa apdo ko.
Later on, I saw her crawling closer to me while I was crawling backwards to get away from her. But I stiffened when I saw her big great future or hinaharap, because of her sagging blouse. No please, huwag niyo naman ako sinusubok.
When she got close to me, she pinched my nose and pushed me against the wall. Bakit kailangan mo ako tulakin ms. Irene? Hindi mo ba alam na masakit.
"Miss.. masyado na po.. kayong m-malapit." I protest as I tilted my head sideways.
"Buksan mo 'yung camera ng phone mo." She ordered using her husky voice.
Shems! Ano ba 'to, pati ba naman sa boses mo babaklain mo ako?
As she said, I followed her order quickly while tilting my head in front of her. When I opened my phone's camera, she took it from my hand and pinned it to the wall.
Kitang-kita ko ang pwesto naming dalawa sa camera, dahil nilipat niya pala ito sa video recording.
Pero para saan naman 'yun, bakit kailangan niya kaming videohan?
"P-para saan po 'yun, bakit n-nagvivideo kayo?" I asked stammering while biting my lips and averting my gaze at her.
"Proof," Simpleng sagot niya sa tanong ko at nilapit ang bibig niya sa tenga ko.
"Focus, just focus ms. Mendoza," She firmly ordered to me.
"I-im focus po, ms. Irene.."
She held my chin, turned my face to her, and slowly brought her face closer to mine. I couldn't pull away when she held me tightly by my neck. Mukhang may balak pa ata akong patayin neto.
"W-wait lang.. Ms. Irene.. nasasakal po ako!" I complained, but she did not respond. She just simply loosened her hold on my neck.
I just closed my eyes, waiting for her lips to touch mine. When I felt her hot puff, my breaths started to get heavy.
Oh my virgin lips, siya na ba ang makakatikim neto? No, bata pa po ako.
Bakit siya?—bakit naman hindi? Siya na ba? - siya na ba talaga!?
When our lips were just a little apart and about to touch each other, I was startled when someone spoke here inside the elevator.
"Pabatid namin sa dalawang babae na nasa loob ng elevator. Maaari na po kayong bumaba at lumabas, pagpaumanhin po namin ang mabagal na usad nang pag-aayos sa nasira na elevator at maraming salamat sa paghihintay na maibalik ito muli. 'Yun lamang po, maraming salamat at magandang gabi!" A female voice speaking into a microphone attached ln the ceiling of the elevator.
Gabi na pala, mukhang hindi namin napansin ang oras sa kakahintay. Grabe! Ang tagal din.
I also looked around at the entire ceiling of the elevator and saw a cctv attached. Nakatapat pa sa amin ang cctv na ito buong magdamag, kaya nanigas ang buong katawan ko.
S-so.... Nakita nila 'yung paglapit at ang muntikan na mangyari?
Huwag naman sana nila ipakalat— ay mali! Dapat hindi ako matakot, dahil hindi naman 'yun natuloy.
Hindi ko 'yun ginusto at higit sa lahat straight ako.
I will never give a kiss mixed with love to a woman, coz im fucking straight!
"Too lucky Sam - ms. Mendoza," Ms. Irene whispered to me before she stand up to press the elevator button down to the first floor and get out of here.
As for me, my body still stiff here in a corner, trying to stamp everything in my brain.
Sam daw, kaso hindi tinuloy. Sayang naman, nakakasawa na rin kasi pakinggan ang ms. Mendoza o 'di kaya Mendoza sa bibig niya.
Anong lucky? Lucky me pancit canton?
No, Samantha. Erase! Erase!
I immediately took my phone that was leaning against the elevator and got up from sitting to get out of here inside the elevator.
After I came out, none of the students and teachers are here inside the university, only a few light are on, some janitors are also cleaning and the guards are preparing to close the doors of the university.
"Wait lang Kuya, lalabas pa ako!" Malakas na hiyaw ko na bumaling sa atensyon ng mamang guard na nagsasara ng pinto.
"Naku, ma'am Samantha! Nandito pa ho pala kayo. Akala ko wala ng mga estudyante sa loob, kaya isasara ko na sana ang pintuan."
"Na-stuck po kasi kami sa loob ng elevator, kuya guard. 'Tapos ngayon lang nakalabas simula kaninang umaga. Pasensya na po kung naudlot pa ang pagsara niyo," I reasoned out and apologized.
"Ayos lang ho ma'am mabuti nga at naabutan mo pa ako dito, kung hindi ang nayumaong gwardya ang makikita niyo ngayong gabi," Nananakot ba 'to o nagbibiro lang?
"Kuya naman eh! Huwag ka naman manakot," Tinawanan niya naman ako ng mamang guard.
Mas nakakatakot pa rin talaga si ms. Irene, period. Walang makakatalo sa mala imahe niyang mukha, pero nababalot naman nang kababalaghan ang ugali.
"Sige na po ma'am, isasara ko na po 'tong pintuan. Ingat po kayo ha!"
Lumingon muna ako saglit sa nilakaran ni ms. Irene kanina bago umabas ng gate. Habang nasa waiting shed ako para hintayin si Savi na sapakin — joke! Naghihintay ako nang masasakyan para makauwi, naririnig ko ang tunog ng kalangitan ngayon.
Mukhang uulan yata sa sobrang lakas ng kulog at kidlat. Ay nako! Wala akong payong. Paano na 'to?
Ilang minuto na ang nakakalipas, ngunit wala talagang masasakyan na dumadaan, maski mga tricycle ay hindi ko rin nakita na dumaan.
Ang tubig mula sa langit ay tuluyan ng bumagsak sa lupa na may pagkalakas, samantalang ako naman ay antok at pagod ang nararamdaman sa katawan habang naghihintay pa rin. Gustuhin ko 'man umuwi, pero wala talagang dumadaan na sasakyan.
Wala naman akong payong na puwedeng gamitin para masolusyonan ko 'tong problema sa tubig ulan. Hays, paano na 'to? Paano na ako uuwi?
"Kaya mo 'to Louise! Maghintay ka lang, mamaya nakahiga ka na sa malambot mong kama," Daig ko sa aking sarili habang pinipigilan ang antok.
Sa ilang oras na paghihintay ko, may isang itim na kotse ang pumarada sa harapan ko. Tinted ang bintana, kaya hindi ko masuri kung sino 'man ang nasa loob.
Hoy, hala! Baka kikidnappin na ako neto—no, Louise. Think positive, okay! Bata lang ang kinikidnapp, kaya nga tinawag na kid-napp.
Hindi ako ganun karunong tumingin kung ano ang pangalan ng isang kotse, pero sa tingin ko ang kotse na nasa harapan ko ay isang black BMW M4.
Infairness! Mukhang mayaman pa ang kikidnapp sa akin. Okay, sige kunin niyo na po ako at pakasalan.
Ngunit halos malaglag ang panga ko nang malaman ko kung sino ang nagmamaneho nito, boses pa lang nakakamatay na.
"Sakay," Malamig na utos sa akin nang buksan niya ang bintana ng kotse. Hindi ko makita ang mukha niya dahil sa madilim na paligid, kasabay pa nang malakas na bagsak ng ulan, pero sa boses pa lang kilalang-kilala ko na siya.
Si ms. Irene.
Biro lang pala 'yung sinabi ko sa isip ko na pakasalan niya na ako at kunin.
"I said sakay!"
Ako, sasakay? Bakit at para saan? Tsk! Ayoko nga no.
"Po? Ms. Irene, hindi na po. Maghihintay na lang ako dito ng jeep," Umatras ako nang bahagya mula sa waiting shed.
"Sasakay ka o kakaladkarin kita?" Madilim na utos ba 'to o isang banta? Hmp! Ayoko pa rin.
Hindi ako pakipot sadyang ayoko lang na makasama siya ulit sa iisang lugar.
"Isa!"
"Huwag mo hintayin na maging tatlo 'to ms. Mendoza, dahil kakaladkarin talaga kita papasok." Mariin na banta niya sa akin, pero wala talaga akong pakielam.
"Dalawa!"
"Ay ahe! Sabi ko nga po sasakay na," Wala eh, pinalibutan na ako ng takot ko.
Mabilis akong tumakbo patungo sa sasakyan niya at pinandong ang aking bag para maiwasan na mabasa. Pagkapasok na pagkapasok ko pa lang sa kotse niya, bumungad na sa akin ang sweet scent na naamoy ko sa katawan niya noon pa man.
Damn! That's smell—ugh! So addicting.
"Magseatbelt ka." She ordered emotionless with full of seriousness which I immediately obeyed.
Naging tahimik ang aming byahe, ni isa sa amin ay walang nagbalak na magsalita, both mouths are closed. Tanging tunog lang ng kalikasan ang maririnig sa kotse, buhos ng ulan na bumabagsak sa bubong ng kotse.
Maya maya, gumalaw ang kamay ni ms. Irene at tumungo ito sa radyo ng kotse niya. She opened it and pressed something to play random songs.
Noong una ay maganda naman sa pandinig ko ang mga nagdaang kanta na pinapatugtog sa radyo niya, pero not until magsimula ang hindi pamilyar na kanta sa akin.
Nagsimulang bumigat ang pakiramdam ko at mismong paghinga ko sa bawat lyrics na nagdaan.
Hindi pamilyar, pero lyrics pa lang..
Got champagne and blunts and some red lingerie
I hope you came hungry 'cause it's a buffet
Come taste it
Don't let one drop go to waste, yeah
Promise me that you gon'
Savor the flavors of love, love, love
When you eat it, it's the sweetest
Like peaches and peaches and cream
Oh-oh-oh, oh-oh-oh, oh-oh-oh-no-no-no
(Mm-mm-mm)
Kissing in between my thighs
You ask if I wanna ride, you know I do
Like a sports car, baby
If this is gonna take all night
We finish six or seven times before we're through
It's like we're pornstars, baby..
"Kanta lang 'yan Samantha, huwag kang ano," Mahinang saad ko sa aking sarili habang mahigpit na nakakapit sa seatbelt.
Gumawi naman ang tingin sa akin ni ms. Irene at tinaasan ako ng kilay na para bang nagtatanong.
"May sinasabi ka ba?" I immediately shooked my head in response. Sabi na eh, magtatanong siya.
"You seem sweaty, mainit ba?" She asked again.
Ang dami mo naman tanong ms. Irene, mas lalo akong kakabahan sa'yo eh!
"Hey, I'm asking you!" Bumaling naman ang atensyon ko sa kan'ya.
"P-po? Mainit? Uhm.. Oo, mainit, mainit 'yung aircon niyo." I nervously reasoned out and gulped hard. I saw she adjusted the temperature of the air conditioner down to cool down, but I suddenly saw the curiosity in her eyes.
"Sagad na 'to eh, atsaka malamig naman ah," Pagtataka niya habang naniningkit ang mata sa akin.
"Malamig naman talaga ms. Irene, sino ba nagsabi na mainit? Tignan niyo nga po 'tong katawan ko oh, pwede ng maging hotdog sa freezer."
"Ang gulo mo." Aminado ako ms. Irene, since birth po, opo.
Pagkatapos ng kanta sa radyo, akala ko ay wala nang susunod, pero mas lalong bumigat ang paghinga ko sa sumunod na tugtog.
Ikaw ang laman ng passenger seat empty road
Four-seater para meron tayong space sa likod
Ating sulitin ang hamog magsisilbi na taklob
Ang hiling 'di malagot na masilip sa loob
Sa loob ng aking BMW sedan
Fuck fuckin' sa 'king BMW sedan
Ang hiling 'di malagot na masilip sa loob
Sa loob ng aking BMW sedan (dan)
Kahit anong pwesto kung saan ka kuntento
'Yung titig ko deretso lang sa 'yo habang binabayo.
Pwedeng mag-take it slow basta walang hihinto.
'Yung pawis hayaan mo lang tumulo lookin' like a porn.
Gusto ko lang ng umalma uhh uhh give me some more more.
Habang kulob patayin mo na 'yung makina yeah.
Nang uminit pa maakit ka na (dito ka lang sa akin)
Sige magalit ka fuck me harder..
Kung hindi lang umuulan siguro kanina pa ako tumalon dito sa kotse niya. She—ganito ba tugtugan niya? Nakakatakot naman sumakay, pero wala naman akong karapatan magreklamo. Kasi nakikisakay lang din naman ako.
"Miss, favorite niyo po ba 'yan?" I shyly asked her which she faced me in curiosity.
"Favorite, what?"
"'Yung kanta po sa radyo niyo." I replied at mas lalo naman kumunot ang noo niya sa akin.
"Are you crazy ms. Mendoza?"
"H-hindi po.."
"Hindi pala eh, bakit ka nagtatanong nang ganyan? Malamang naman ang sagot ko sa tanong mo ay hindi!" Para bang sinampal niya sa akin ang sagot niya sa sobrang diin.
"I'm not an addict, hypebeast or else to listen to a song like that ms. Mendoza." She added. Grabe ang judgerist. Nagtatanong lang naman, bakit parang offended?
"Bakit? maganda naman po ah."
"Adik ka kasi." Aray, ang sakit. Babanatan ko na 'to. Pero totoo naman adik ako, adik sa kan'ya.
Nawala naman ako sa pag-iisip nang marinig ko siya na magmura. Kahit kailan talaga may pagkademonyo ang bibig neto eh.
"Shit!" She looks shocked at what she saw in front, so I decided to looked also in front of us. My eyes widened when I saw that the road was flooded.
"We need to back off, my car can't handle the depth of that flood."
"P-pero miss, makakauwi pa naman tayo 'di ba?" I asked anxiously while playing my finger tips due to nervous.
"I'm not sure, malayo pa ang iikutan natin papuntang condominium." Manifesting makauwi kami, dahil nagugutom na ako.
"Paano na po 'yan?" She looked at me emotionless before hitting me. Masakit 'yun ah!
"Aray naman po ms. Irene eh,"
"Magtatanong ka pa talaga, kung gusto mo matulog ka sa bangketa. Kasi iiwanan talaga kita doon." Luh! Nagtatanong lang naman eh, atsaka ayoko nga. Nakakatakot dun eh.
"Pero paano nga po?" Hindi naman sa makulit ako, pero parang ganun na nga. Hehe.
"May malapit naman na hotel dito, let's check in there and spend the night." H-hotel? With her? Isang minuto nga lang ng kasama ko siya hindi ko na kaya eh, tapos isang gabi?
"Huwag ka na magreklamo kung ayaw mo na ibaba kita sa bangketa diyan sa tabi." She threatened with serious tone and maneuvered her car backwards.
Isang gabi lang 'to Louise, pagkatapos ay, tapos na rin ang buhay ko— char! Matutulog lang kami, 'yun lang 'yon!
__________________________________________
Edited Chapter
I apologize for the incorrect grammar and typographical error. Vote and Comment!
See you in next chapter!
- your author krispykwim