အလုံပိတ္ကားတစ္စီထဲ ပိတ္သိပ္ေနသည့္ လူေတြက အမ်ားႀကီး။
အျပင္ကိုမျမင္ရ ကားက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း လႈပ္ခါရမ္းကုန္သည့္လူေတြက တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္တြန္းတိုက္ကုန္ၾကသည္။
သူတို႔အားလုံး၏ မ်က္ႏွာေတြမွာ၊ ခႏၶာေပၚမွာ ၾကည့္မေကာင္းရထားေသာ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ဒဏ္ရာေတြအလူးလူးႏွင့္။
တစ္ေနရာအေရာက္ ကားေဆာင့္ရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေရွ႕ကိုအားစိုက္လဲက်ကဳန္သည္။
နံေဟာင္ေနသည့္ကားသည္ ႐ြံစရာအတိ။
တခ်ိဳ႕က ကားမူး၍ တစ္ေယာက္ေက်ာေပၚအန္ခ်သဴက အန္ခ်ႏွင့္။
ကံေကာင္းသည္က သူတို႔အား ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္မထားသည္ပင္။
" ငါတို႔ရဲ႕ရတနာေလးေတြဆင္းခဲ့စမ္း"
ကားေနာက္ဖုံးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ အလင္းေရာင္စူးစူးေၾကာင့္ မ်က္စိကိုကြယ္ကာ ကားေပၚကဆင္းၾကရသည္။
ဆင္းသည္ထက္ ဆြဲခ်ခံေနရျခင္းျဖစ္သည္။
နာက်င္ေနေသာ ဒဏ္ရာ၊ ဗိုက္ထဲတြင္ ဘာမွမရွိ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနသည္တို႔ေၾကာင့္ အားအင္ကုန္ခမ္းလ်က္ရွိသည္။
ၿခံအက်ယ္ႀကီးႏွင့္ အိမ္အႀကီးႀကီးတစ္ခု။
ေဘးပတ္ပတ္တြင္ လမ္းမႀကီးကလြဲ မည္သည့္ အိမ္ေတြ လူေတြမွ ရွိသည့္ပုံမေပၚ။
လမ္းမႀကီးကလည္း ေဟာင္းႏြမ္းညစ္ညမ္းေနသည္။
"ဘာေငးေနတာလဲ ေခြးသားရ သြားေလ"
ေနာက္မွ ေဆာင့္ကန္ခုံလိုက္ရသည္ေၾကာင့္ ေခြလဲက်သြားသည္။
"လာ"
လဲက်သြားသည္လူကို ရွိသည့္အားကေလးျဖင့္ထူကာ ထရပ္ေစၿပီး အျမန္လိုက္သြားရသည္။
ဟိုလူေတြ ထပ္လုပ္ေနရင္ ေသသြားဖို႔သာရွိေတာ့မည္ေလ။
"ေက်းဇူး "
ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ ငိုေတာ့မည့္ဆဲဆဲ ေကာင္ေလးက သူ႕ထက္ပင္ငယ္အုံးမည္ထင္သည္။
ေခါင္းရမ္းျပလိုက္ေတာ့ ထိုေကာင္ေလးထံမွ မ်က္ရည္တစ္စက္လိမ့္ဆင္းသြားသည္။
သူတို႔လို လူေတြအမ်ားႀကီးက ဖမ္းေခၚလာခဲ့ေသာ သူစိမ္းေတြေခၚရာ တရိပ္ရိပ္လိုက္ပါသည္။
အိမ္ထဲတင္သည္။ အိမ္ထဲမွ ေနာက္တည့္တည့္ဆီသြားကာ ထြက္ေပါက္မွ ျပန္ထြက္သည္။
ေတာအုပ္တစ္ခုထဲ ေလွ်ာက္သြားသည္။
"အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"
" ၁၄ႏွစ္ပါ"
"ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး.."
ေခါင္းရင္းဆိုင္ကာ ထိုေကာင္ေလးႏွင့္စကားတီးတိုးေျပာေနသည္ကိုဘယ္သူမွရိပ္မိပုံမရ။
" အေမ့ေရာဂါအေျခအေနေၾကာင့္ ေဆး႐ုံတင္ဖို႔ေငြမရွိတာနဲ႕
လူတစ္ေယာက္က အလုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေခၚလာတာ ဒါ. ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို .."
ပါလာသည့္ လူေတြအားလုံးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ေယာက်္ားေလးေတြခ်ည္းပင္။
အကုန္လုံးက သူ႕လိုမ်ိဳး မရားခံခဲ့ရသည့္လူေတြခ်ည္းျဖစ္မည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီလိုပဲ ဘာမွန္းမသိ သူတို႔အနိုင္က်င့္သမွ်ခံေနရေတာ့မွာလား ကိုကို"
ေကာင္ေလးဆီက ကိုကိုဟု ေခၚသံၾကားေတာ့ ညီမေလးကိုသတိသြားသည္။
သူ႕ေခါင္းကို ပုတ္ေပးၿပီး
ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္။
ေတာထဲမွ သြားေနရင္း တဲစုတ္ကေလးတစ္ခုေတြ႕သည္။
ထိုထဲတြင္ ဝါးျဖင့္ျပဳလုပ္ထားငည့္ ေထာင္ပုံစံတစ္ခုရွိသည္။
သူတို႔အားလုံးကို ထိုအထဲတြင္ ထည့္ကု ေသာ့ခတ္ထား၏။
ညမိုးခ်ဳပ္သည့္တိုင္ ဘာမွလာမေကြၽး တခ်ိဳ႕က အူလိမ္ေနၾကၿပီ။
ဆာေလာင္မႈက သည္းခံနိုင္စြမ္းမဲ့ေနၾကၿပီ။
ထိုစဥ္
လူတစ္စုေရာက္လာကာ
ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ျဖင့္ထုတ္ထားေသာ ထမင္းႏွင့္ ခရမ္းသီးေရလုံျပဳတ္မ်ား လာေဝသည္။
စားမေကာင္းေပမယ့္
အဆာလြန္ေနသည္မို႔ သူတို႔အငမ္းမရစားရၾကသည္။
"မစားဘူးလား"
ေဝေနသည့္လူေတြထဲကမွ အသက္၂၅ခန့္ေလာက္ရွိသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ေမးလာသည္။
ထမင္းထုတ္ကိုၾကည့္ၿပီး
အသက္ပ်င္းခ်ကာ ေဘးက ေကာင္ေလးဆီ ေပးလိုက္ေတာ့ ဆြဲယူကာ ေျပာင္ေနေအာင္စားပစ္လိုက္သည္။
"မင္းအသက္ရွင္ဖို႔စားဖို႔လိုတယ္"
မ်က္ႏွာေသႏွင့္ ေျပာကာထြက္သြားသူကိုၾကည့္ရင္း
ျဖားလူေတြႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ၾကင္နာတက္ေသာသူျဖစ္ဟန္တူသည္။
၁၄ႏွစ္ဟုဆိုေသာေကာင္ေလးကို ထမင္းထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ မယုံသလိုတစ္ခါၾကည့္ၿပီး ေခါင္းမေဖာ္စတမ္းကုန္ေအာင္စားပစ္လိုက္သည္။
သူသည္လည္းစာေနေပမယ့္ စားခ်င္စိတ္မွမရွိပဲေလ။
ဝါးေထာင္လုံလုပ္ထားသည့္ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ကိုယ္က်ဳံ႕၍ေနရသည္မွည မလြယ္လွ။
အစာစားခ်ိန္ ထမင္းထုတ္တစ္ထုတ္စီလာေပးသြားၿပီး
ညစ္ပတ္ေနသည့္ ေကာ္ခြက္တို႔ျဖင့္ အငတ္ေျပ႐ုံေရလာတိုက္ၾကသည္။
" မင္းစားဖို႔လိုတယ္"
စကားခဏတိုင္းလာေျပာကည အတင္းထိုးေပးခဲ့ေသာ ထမင္းထုတ္ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္မျငင္းနိုင္။
တခ်ိဳ႕က ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ ယင္တေလာင္းေလာင္းျဖင့္ တခ်ိဳ႕က ေနမေကာင္းျဖစ္ေနၾကၿပီ။
ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနၿပီး
တျဖည္းျဖည္း ႐ြံစရာဝက္ၿခံႀကီးႏွင့္ဆင္တူလာသည္။
ဒီၾကားထဲ ပါလာေသာ လူေတြထဲမွ အနည္းငယ္သန့္သန့္ျပန့္ျပန့္ရွိေသူလူေတြကိုလာလာဆြဲေခၚသြားေလ့ရွိေသးသည္။
"မင္းလိုက္ခဲ့"
သူေၾကာင္ၾကည့္ေနစဥ္ပဲ
လက္ကိုေစာင့္ဆြဲကာ ပါသြားရသည္။
တဲကေလးတစ္ခုထဲ သူ႕အား အေဖအေမတို႔ဆီမွဝယ္ခဲ့သည့္ လူႀကီးက အဆီတဝင္းဝင္းမ်က္ႏွာႏွင့္ဆီးႀကိဳေနသည္။
ဘာျဖစ္ေတာ့မည္ကိုသိေသာ္လည္း လူေတြက ခ်ဳပ္ထားသည္မို႔ မ႐ုန္းသာ။
တဲအိုကေလးထဲ လူငါးေယာက္ေလာက္ ေျခလက္ေတြကို ဖိခ်ဳပ္ထားသည္။
ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္အတြက္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနသည့္ ဘဝအေျခအေနတစ္ရပ္ကို
သူအဆုံးသတ္ဖို႔ေတြးမိခဲ့သည္။
အားလုံးၿငိမ္သက္ကုန္ခ်ိန္ သူ႕ကို ဝါးလုံးအခ်ဳက္ခန္းထဲျပန္ပို႔ရန္ လူႏွစ္ေယာက္က ဒ႐ြတ္ဆြဲေခၚလာသည္။
" သူ႕ကိုငါလိုက္ပို႔လိုက္မယ္"
" မရ. . "
"ဟိုအဖြဲ႕ေတြ ဝိုင္းေကာင္းေနတယ္"
သူ႕အား ထမင္းအတင္းစားေစခဲ့ေသာ လူက လမ္းတဝက္တင္ေရာက္လာၿပီး
ဆြဲေခၚလာသည့္လူႏွစ္ေယာက္ထြက္သြားသည္။
" ထြက္ေျပးခ်င္လား "
"ဟင္.."
သူ႕လက္ေမာင္းကို ပုခုံးေပၚတင္ကာ
မခ်ီ႐ုံတမယ္ တြဲလာခဲ့သည့္သူ႕စကားေၾကာင့္ ေဝေဝဝါးဝါးျဖစ္သြားသည္။
"လူေတြအမ်ားႀကီး ငါေတြ႕ခဲ့တယ္။
တစ္ဖြဲ႕ၿပီးတဖြဲ႕ ဟိုဘက္ေရာက္ကုန္ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ မင္းလို ထူးျခားတဲ့လူကို ခုမွေတြ႕ဖူးတာ"
အပင္ႀကီးႀကီးတစ္ပင္ေအာက္
ခဏထိုင္ေစၿပီး အနားေပးသည္။
ထို႔ေနာက္ ခါးပတ္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ေရဘူးထဲမွ ေရကမ္းေပးသည္။
" နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ "
" သုတစြယ္"
" အရမ္းနာေနလား "
မ်က္ႏွာကဒဏ္ရာေတြရယ္ ဝမ္းဗိုက္ဒဏ္ရာေတြရယ္၊ ဟိုသူေတာင္းစားေပးနာက်င္မႈတို႔ရယ္ေၾကာင့္
ဟန္မေဆာင္နိုင္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
"ဒီလိုအခြင့္အေရးေနာက္မရနိုင္ဘူး"
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ကာ
တိုးတိုးေျပာသည္။
သူနားမလည္။
ထို႔ေနာက္ လမ္းမဟုတ္သည့္ အျခား ေတာလမ္းထဲတိုးဝင္သြားခဲ့သည္။
သန္မာသည့္ လက္ေမာင္းေတြက သူ႕ကို ၿမဲၿမဲတြဲထားသည္။
" ငါတစ္ေယာက္ထဲ ထြက္ေျပးဖို႔ႀကိဳးစားဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ငါ့အားနည္းခ်က္ကို သိတယ္။ အခု အားနည္းခ်က္ေလးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္
မင္းကိုေတြ႕ေတာ့ ငါနဲ႕အတူ လြတ္ေျမာက္သြားေစခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတယ္။ မင္းက သူ႕အ႐ြယ္ေလာက္ပဲရွိအုံးမွာ"
တိမ္ဝင္သြားေသာထိုလူရဲ႕ စကားေတြက နားထဲဝင္တခ်က္မဝင္တစ္ခ်က္။
နာက်င္မႈေၾကာင့္ လူက အသိစတ္ေပ်ာက္ခ်င္သလိုလို။
"မေမွာင္ခင္ ငါစီစဥ္ထားတဲ့ေနရာေရာက္ဖို႔လိုတယ္"
ေႏွးေကြးလြန္းေနသည့္ သူ႕ကိုယ္ေလးကို ေက်ာပိုးလာသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။
ထိုလူသည္ သူ႕အားဘယ္ကိုေခၚသြားေနသည္ကို
မသိေပမယ့္ ဝါးလုံးအခ်ဳပ္ခန္းဆီျပန္ပို႔ေနသည္မဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာပါသည္။
ထို႔ေနာက္ သူေလာကႀကီးနဲ႕အၾကာၾကအဆက္ျပတ္သြားခဲ့သည္။
သတိျပန္ရေတာ့ ကမ္းပါးတစ္ခုရဲ ေဘးမွ စမ္းေခ်ာင္းကေလးအနားတြင္ အိပ္စက္ေနခဲ့မိသည္။
"နိုးလာရင္ ဒါေလးစားလိုက္ ငါတို႔ ဒီည လမ္းမေပၚေရာက္ဖို႔လိုတယ္"
သူကမ္းေပးလာသည့္
ေပါင္မုန့္ေျခာက္က အာေခါင္ေတြကိုနာလာေစသည္။
စမ္းေခ်ာင္းထဲကေရခပ္လာေပးသည္မို႔ေမာ့ေသာက္ခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သူ႕ကိုတြဲကာ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကျပန္သည္။
အခ်ိန္ၾကာၾကာ လမ္းၾကမ္းၾကမ္းသြားေနရသည္မို႔ ေမာပန္းေနေပမယ့္ ဘာမွမေျပာရဲ။
ေန႕တဝက္ေလာက္က်ိဳးေတာ့ ေတာ၏အေဝးတစ္ေနရာမွအလင္းေရာင္တခ်ိဳ႕ျမင္ရသည္။
"ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္ေလွ်ာက္ၿပီးရင္ လမ္းမႀကီးေရာက္လိမ့္မယ္။
အဲ့က ခရီးသြားကားေတြလာရင္ လမ္းႀကဳံနဲ႕ လိုက္ၿပီး တဘက္နိုင္ငံထဲ ဝင္လို႔ရတယ္"
ထိုလူက ရွင္းျပေနေပမယ့္ သူနားမလည္။
လူေတြကို ထားခဲ့ၿပီးတသ္ေယာက္ထဲ ကိုယ္လြတ္႐ုန္းလာသည္မို႔လိပ္ျပာမလုံျဖး္ေနသည္ကို ထိုလူက ရိပ္မိဟန္ရွိသည္။
"ငါတို႔လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ရင္ သူတို႔ကို ျပန္ကယ္လို႔ရၿပီ"
ထိုစကားေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္ထားသည္။
"ဒိုင္း.. "
ဘယ္ကဘယ္လိုေပၚလာမွန္းမသိေသာ ေသနတ္သံေၾကာင့္
ထိုလူမွာ
တစ္ခ်က္တြန့္သြားကာ သူ႕ကို ေျမျပင္ေပၚ ဝပ္လိုက္ေစသည္။
"သူတို႔ လိုက္လာၾကၿပီ"
ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားတာေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာတက္။
ထိုလူၫႊန္ျပသလိုသာ ေခါင္းညိတ္ရသည္။
"ဒိုင္း.. ဒိုင္း"
ထိုလူ၏ခါးမွ ဖြက္ယူခဲ့သည့္ ေသနတ္ျဖင့္ ျပန္ပစ္ေနသည္။
သူေၾကာက္လြန္းလို႔တုန္ယင္ေနသည္။
သူ႕လက္က္ုထိုလူက ဆြဲကာ လမ္းမဘက္ဆီ ေျပးသည္။
ေနာက္မွပါလာသည့္လူေတြက တရစပ္ပစ္ခတ္ေနၾကသည္။
"ေရွ႕တန္းတန္းကိုေျပးႏွင့္ ငါေနာက္က လိုက္လာခဲ့မယ္"
ထိုလူက ေရွ႕ကို လက္ညွိုးထိုး ျပသည္။
သူေခါင္းရမ္းျပေတာ့ က်စ္စုတ္သတ္ကာ"ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးေသကုန္လိမ့္မယ္" ဟု ဆိုသည္။
"ငါသူတို႔ကို အခ်ိန္ဆြဲထားမယ္။ မင္း ကားတစ္စီးေတြ႕တာနဲ႕ လိုက္သြား သူတို႔က မင္းကိုအဓိက လိုခ်င္ေနတာ"
သူေခါင္းကိုတြင္တြင္ရမ္းရင္း ႏွသ္ေယာက္အတူ ထြက္လာခဲ့တာ
ပန္းတိုင္ေရာက္ခါနီးမွ တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္လို လိုက္သြားရမွာလဲ။
ဆူညံပစ္ခတ္သံေတြၾကား သူေၾကာက္လန့္တၾကား ထြက္ေျပးလာခဲ့ရေတာ့သည္။
ဒိုင္း... ။
လမ္းဆီ မေရာက္ခင္ ပိ
က်ယ္ေလာင္သည္ဟုထင္ရသည့္ေသနတ္သံက ေနာက်ေက်ာဘက္မွ ထြက္သည္ သူလွည္ံမၾကည့္ရဲ။
တစ္ကိုယ္လုံး ကိုက္ခဲေနေသာ္လည္း လမ္းမီဆီေရာက္ဖို႔အားယူေျပးေနရသည္။
ကမ္းပါးတစ္ခုကိုေျပးတက္ေနရသလိုေမာဟိုက္သည္။
ေဟာေတြ႕ပါၿပီ။
ေျဖာင့္ျဖဴးမဲနက္ေနသည့္ လမ္းမႀကီးတစ္ခု။
လမ္းမေပၚေျပးတက္လာကာမွ ပိုပိုေဝးလာသလိုရွိသည္။
မ်က္လုံးေဝ ဝါးလာသည္။
ယိုင္ထိုးေနသည့္ သူ႕ခႏၶာက အားမရွိေတာ့ ။
ေပ်ာ့ေခြ လာၿပီ။
အေဝးမွ ကားတစ္စီး ဝိုးတဝါး ျမင္ေနရသလို။
ေျမျပင္ေပၚလဲက်သြားသည့္ သူ႕ကိုယ္ေလးသည္ မိုးေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးကို ဝါးတားတားျမင္ေနရသည္။
စကားသံေတြက မၾကည္မရွင္း။
"ဟာ .. ဒဏ္ရာေတြရေနတယ္။ ေခၚသြားရေအာင္"
အသက္ႀကီးပိုင္း
အမ်ိဳးသားႀကီးႏွစ္ဦး၏ စကားသံေတြ ရိသဲ့သဲ့ ၾကားရသည္။
သူ႕ေခါင္းေလးကို အသာအယာမယူေနပုံကိုခံစားမိသညိ။ထို႔ေနာက္... ဘာမွမမွတ္မိေတာ့။
********
" ငါ့ကိုမွတ္မိသြားၿပီေပါ့ ငါ့ရဲ႕ရတနာေလး"
အဖိုးႀကီးဟာ အာကာမင္းထက္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ကာ
႐ြဲ႕သည္။
"ငါ့နာမည္ က လီရွန့္ေဝ ေလ"
ထိုနာမည္... ထိုနာမည္ကို အာကာမင္းထက္သိသည္။
အိမ္မက္ထဲတြင္ အၿမဲပါလာတက္သည့္နာမည္။
ေခါင္းေတြ ကိုက္ခဲလာေပမယ့္
တစ္ခုခုကို အားယူစဥ္းစားေနေပမယ့္ ႐ြံစရာဒီမ်က္ႏွာကို
ဆြဲၿဖဲပစ္ခ်င္လာသည္။
"အဟတ္.. ငါပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီး ေပးၿပီးမင္းကိုဝယ္ထားရတာ။ မင္းကေတာ့ အဲ့ဒီ့ ေသာက္သုံးမက်တဲ့ အေျခာက္ေကာင္ေၾကာင့္ ငါ့လက္ထဲကေန ထြက္ေျပးသြားခဲ့တယ္"
အေတြးေတြက အနည္းငယ္ စပ္စပ္မိလာသည္။
အတိတ္၊ အိမ္မက္ႏွင့္လက္ရွိကို စပ္စပ္ပုံေဖာ္ေနရသည္။
"မင္းမသိတာက အဲ့ဒီ့ေသာက္ေျခာက္ေကာင္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ေလး ျဖစ္တဲ့ေကာင္ေလးကို ငါက တစစီစားသုံးၿပီး
အားေပ်ာ့တဲ့ေကာင္ေလးက စိတ္မေကာင္း စြာပဲ တစ္ညထဲနဲ႕ဈာန္ေလွ်ာသြားတယ္"
သူ႕စကားေတြက တစ္ခုခုကို သတိရလာေစသည္။
"မင္းစားဖို႔လိုတယ္" ဟူသည့္စကားသံကနားထဲ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။
"ဟတ္.."
တစ္ခ်က္ရယ္သံက သူ႕ပါးျပင္ေပၚက်လာသည့္ ရိုက္ခ်က္သံကိုဖုန္းမကြယ္နိုင္ခဲ့။
" အကိုႀကီး.. "
စူးရွ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ လီရွန့္ေဝမွာ အာ႐ုံေျပာင္းသြားသည္။
"ေဟ့လူ ခင္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို မေက်နပ္တာဆို မဆိုင္တဲ့လူေတြကိုဆြဲမေခၚနဲ႕"
လီရွန့္ေဝ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ရယ္ပစ္လိုက္သည္။
အစက ထိုလူမွာ ယုယငယ္ေၾကာင့္ဖမ္းေခၚလာခံရသည္ဟုထင္ေသာ္လည္းခုေတာ့
အကိုႀကီးျဖစ္သုႏွင့္ပါပတ္သက္ေနသည္ကိုၾကည့္ၿပီးစူးရွ ရွပ္ေထြးလာသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာဂါအေျခအေနေၾကာင့္ ယုယငယ္က သတိရတစ္ခ်က္မရတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနသည္မို႔
စိတ္ပူရျပန္သည္။
"မင္းကိုေရာ မင္းရဲ႕ေမြးစားအေဖေတြေရာ ဟို ေသာက္ကေလးမေလးကိုေရာ တစ္ခ်ိန္ထဲတစ္ၿပိဳင္ထဲမွာလက္စားေခ်ဖိဳ႕ငါ့မွာေပးဆပ္ခဲ့ရတာအမ်ားႀကီးပဲ။အခ်ိန္ေတြေရာေငြေတြေရာ"
*******
"အဲ့ကားရဲ႕ တည္ေနရာကိုသိရၿပီ"
ရဲမႉးပို႔ေပးေသာတည္ေနရာကို
လင္းလတ္ကားေမာင္းလာခဲ့သည္။
ရဲေတြေရာက္ႏွင့္ေနမသိေပမယ့္ သူတို႔ေလိုက္သင့္သည္ပဲမလား။
အေဖႏွစ္ေယာက္ကကားေနာက္ခန္းတြင္ ထိုင္ကာလိုက္ပါလာသည္။
"သူတို႔အားလုံးသာတစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အရွင္မထားဘူး"
လင္းလတ္၏ ႀကိမ္းဝါးသံသည္ ကားထဲတြင္သာ လိုက္ပါလာသည္။
********
"မင္းကို လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္ တစ္ခုေျပာျပရအုံးမယ္။"
လီရွန့္ေဝသည္ အာကာမင္းထက္နားနားကပ္ကာတိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
"ထြီး.. ဘာမွမၾကားခ်င္ဘူး။ ငါ့ညီနဲ႕ညီမေလးကိုျပန္လႊတ္ေပး"
"ဟင္း.. မလႊတ္ေပးနိုင္ပါဘူး"
ယုယငယ္ဆီတသ္လွည့္ေပေစာင္းေစာင္းၾကည့္လိုက္ကာ
ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာျဖင့္သပ္လိုက္ၿပီး
ယုယငယ္၏ မ်က္ႏွာေပၚကဆံပင္ေတြကိုသပ္တင္ေပးလိုက္သည္။
"ဒီေကာင္မေလးကိုလည္း ငါ့လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ၿပီးၿပီ"
စူးရွက ယုယငယ္အားမထိတထိလုပ္ေနေသာ လီရွန့္ေဝကို ေဒါသထြက္သည့္အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ေန႐ုံသာတက္နိုင္သည္။
တင္းမာေသာႀကိဳးေတြဆီက မ႐ုန္းနိုင္။
ယုယငယ္၏ ဆံပင္ေတြကို အားနဲ႕ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ေတာ့ နာက်င္မႈ ေၾကာင့္ ေအာ္ငံယဲ့ယဲ့ေလးနဲ႕ ယုယငယ္မ်က္စိပြင့္လာသည္။
"ရွင္ပဲ..လူလိမ္ "
"အဟတ္.. အဟုတ္ပဲ။
အရင္က မင္းရဲ႕ဒီမ်က္လုံးေတြက မာေက်ာေနခဲ့တာပါ ခုေတာ့သနားစရာႂကြက္မေလးလိုပဲ ကြၽတ္ကြၽတ္"
ယုယငယ္နား႐ြက္နားကို ကပ္ကာတစ္ခုခုကို တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။
ျပဴးလာသည့္ ယုယငယ္၏ မ်က္ဝန္းေတြက ႐ႊန္းလဲ့လာကာ
တစ္ခုခုကို ေျပာဖို႔ အားယူေနစဥ္...
" ျပည္သူ႕ရဲေတြ ဝိုင္းထားၿပီ။လက္နတ္ခ်ျပ အဖမ္းခံပါ "
ထြက္ေပၚလာသည့္အသံေၾကာင့္႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
သူတို႔သုံးေယာက္လုံး ကို လီရွန့္ေဝက ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္ထားသည္။
က်န္လူေတြက ထြက္ေပၚလာသည့္
ရဲေတြရွိရာဘက္ ကိုယ္စီေနရာယူကာ ေသနတ္ကိုယ္စီျဖင့္ ျပန္ခ်ိန္ထားၾကသည္။
" ငါက ေသသြားလည္း ကိစၥမရွိဘူး ဒါေပမယ့္
လက္စားေခ်ဖိဳ႕အတြက္နဲ႕ အသက္ရွင္ေနခဲ့တာ"
ရဲေတြကလည္း ေရွ႕တိုးမရ
လီရွန့္ေဝကလည္း အာကာမင္းထက္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ
ေသနတ္ျဖင့္တည့္တည့္ခ်ိန္ထားသည္။
"ငါေသရင္ေတာင္ သူတို႔ကိုအပါေခၚသြားမွာ"
ဒိုင္း... ။
တစ္စုံတစ္ေယာက္စီမွ ထြက္လာသည့္ေသနတ္သံေၾကာင့္
အားလုံး ျပာယာခတ္ကုန္သည္။
"ယုယငယ္.."
ယုယငယ္ စူးရွပုခုံးေပၚ ေခါင္းမွီက်သြားေတာ့သည္။
......
စာအမွားေတြပါရင္ ေဆာရီးပါခ။
ညေနမွ ျပန္ျပင္ပါေတာ့မယ္။