Sabah kalktığımda araf abim yanımda değildi ve aşağıdan bağırtılar geliyordu yerimden hızlıca kalkıp koşar adım salona gittim babam biriyle telefonda konuşuyordu ben girince konuşma bitmiş ve telefonu kapatmıştı
''Baba ne oldu?''soruyu yönelten asrın abimdi babamın gözü hepimizde gezmiş ve en son karana bakmıştı sonra gözlerini tavana çevirip derin nefes aldı ve hepimizi bozguna uğratcak o cümleyi kurdu
''Serbest kalmışlar''
Şaşkın bir şekilde babama bakmıştık herşeyi itiraf etmişlerdi hani niye tutuklanmadılar herşey ortadaydı karan herşeyi görmüştü söylemişlerdi yaptık diye aklım almıyordu
''Nasıl olur baba herşeyi itiraf ettiler nasıl serbest kalabilirler''
''Bilmiyorum dün ertelemişlerdi rüşvet verdiklerini düşünüyoruz''
Para her kapıyı açardı hayır diyenlere inat herşeyin üstesinden parayla gelirdik küçük bir iddaya girer ve sonucuna bir ödül koyardık bu ödüller sevgi olmazdı yada küçük bir resim kimse 'kaybeden beni çizsin'diye şart koymazdı 'kaybeden bize şunu ısmarlasın ,bana sakız alsın,tatlılar ondan,yemekler ondan' hep bir para koyardık, bu devirde eğer paran varsa insanların sana bakışı değişirdi sen zengin sen fakir diye insanları iki guruba ayırırdık kimse onun insanlığına bakmaz aa sen iyisin sen kötüsün yapmazdı şimdide öyle olmuştu her şey ortadayken onlara rüşvet teklif edip serbest kalmıştı bu kadar kolay olmamalıydı olmamalıydı
''Nerdeler şimdi?''araf abim sakin tutmaya çalıştığı sesiyle konuşmuştu araf abimin sessizliği korkunçtu fırtına öncesi sessizlik gibiydi babam abime şüpheyle bakmıştı ''BABA nerdeler dedim"Arafa abimin gür sesi odayı doldurmuştu "Gel gidelim" Babam çekinmiş bir şekilde konuşmuş ve ayaklanmıştı Araf abim ve asrın abimde kalmışlardı Araf abim geçerken yiğit ve Yağız abime gülümsemiş sonrada gelip bizim saçlarımızdan öpmüştü beni uzun bir şekilde öpüp kokumu içine çekmişti öpüşü koca bir vedayı andırıyordu beni korkutmuştu
"Abi?"
"Gelicem güzelim korkma"
Demiş ve bana sarılmıştı asrın abimde aynısını yapmış ama bir şey söylememişti acele adımlarla dışarı çıkmışlardı içeri dönüp Karana bakmıştım gözlerindeki korku kilometreler öteden anlaşılıyordu beni daha tedirgin etmişti boğazıma oturan yumruyla yutkunmam zorlaşmıştı seri adımlarla mutfağa gitmiş ve su içmiştim ama gitmemişti boğazımı ovalayıp içeri girdim annem çökmüştü yanına oturdum ve sarıldım bana sıkı bir şekilde sarıldı hani öyle bir zaman olur sanki tüm hayatınızda olan kişileri bir daha göremeyecekmişsiniz gibi hissedersiniz ya işte öyleydi kalbime kan fazla geliyordu her an patlayacak gibiydi derin bir nefes alıp ayrıldım annemden dönüp yiğit ve Yağız abime baktım sonra Karan ve kereme baktım ikisinin gözlerine uzun uzun baktım sonra uzaya gözlerimiz iç içe geçti anlasın istedim onu sevdiği anlasın yerimden hızlıca kalkıp odama gittim onların yanında ağlayıp onları üzemezdim odama girip yatağımın yanına çöktüm
Ağlıyordum ama nedenim yoktu geçmişemi ağlıyordum yoksa geleceğemi bilmiyordum ama dolmuştum çok dolmuştum ağlayışım hıçkırıklara dönüştü kendimi durduramıyordum durdurmakta istemiyordum zaten kalkıp lavaboya gittim ve duvarım dibine çöktüm ellerimle ağzımı kapatıp ağlamaya devam ettim bir insanı en çaresiz olduğu yerdeydim her çocuğun her gencin her yaşlının ağlamak güzeldi kalbi yumuşatırdı peki ya sessiz sedasız ağlamak o kalbimi yumuşatırdı yoksa çaresizliği yüzümüze daha çokmu vururdu?
Yaklaşık bir saat kadar orada oturmuş ağlamıştım yerimden kalkıp içeri girdiğimde Yağız abimin duvarın köşesinde oturmuş olduğunu gördüm ağlayışımi dinlemişti kendimden nefret ettim kapıyı kitliyebilirdim ama salak gibi kitlemedim
"Abi?" Kafasını kaldırmış ve bana bakmıştı gözleri kıpkırmızıydı oturduğu yerden kalkıp bana sarıldı öyle bir sarıldı ki içene sokmak istermiş gibiydi öyle bir şey olsa asla itiraz etmezdim
"Güzelim ne oldu niye ağlıyorsun söyle abine" daha sıkı sarıldım
"Bilmiyorum sizi kaybetmekten korkuyorum sanki bir şey olucak ve gidiceknişsiniz gibi hissediyorum" saçlarımdan yine öpmüş ve beni kucağına almıştı
"Seni bırakmayacağız korkma tamammı biz buradayız ve bir yere gitmeye niyetimiz yok sakın böyle düşünme"
"Araf abim çok sinirli görünüyordu o adam ya bir şey yaparsa " Durdu ve cevap vermedi oda cevabını bilmiyordu bu beni daha çok korkutmuştu
"Hadi arıyalım bakalım nerdelermiş"
Telefonunu çıkarıp 'Araf abim' yazısına tıklamıştı telefonu hapörlere almış açmasını bekliyorduk
Çaldı
Çaldı
Çaldı
Çaldı
"Efendim" abimin sesini duymamak derin bir nefes verdim
"Abi ne yaptınız diye sorucaktım kayra korktu biraz"
"Söyle ona geliyoruz birazdan az bi işimiz kaldı gelicez"
"Söz ver" Abim beni sesimi duymasıyla kıkırdamıştı
"Söz veriyorum güzelim gelicem şimdi kapatmam lazım görüşürüz.. yiğitle sana emanetler tamammı gelene kadar iyi bakın onlara hadi görüşürüz"
"&görüşürüz&"
Demiş ve kapatmıştık şimdi daha iyi hissediyordum kendimi
"Rahatladı mı?" kafamı sallayıp onaylamıştım onu beni kucağından kaldırıp elimi tutarak aşağıya inmiştik bizim gelmemizle yiğit abim oturduğu yerden kalkıp yanıma geldi
"İyimisin?"
"Hıhım iyiyim" diye yanıtlamış ve kendimi karanın yanına atmıştım eğilip anlımdan öpmüştü ona gülümseyip önüme döndüm uzay hala bizdeydi üç gün izin almıştı tabi bunda babamın payı çoktu normalde kimseye izin vermezlermiş falan filan ama babam izin koparmıştı uzayda önce hayır demiş Karan onu kaktüse oturmakla tehdit edince kabul etmişti müdüre biraz naz yapmış ve kabul ettirmişti uzaya dönüp baktığımda bana baktığını gördüm işte en güzel duyguların arasında buda vardı sevdiğin kişiye bakınca onunda sana bakması ona içten bir gülümseme sunmuş kafamı karanın göbeğine doğru kaydırmıştım koltukta yayılmış bir şekilde oturunca gayet rahat bir pozisyon bulmuş ve gözlerimi kapatmıştım....
Bir kaç dakika sonra zil çalmış ve kuzen tayfası gelmişti onlar yan dairede oturmaya başlamışlardı ortasında bizimmiş ama kiraya falan veriyormuşuz gelen turistlere falan evde oda kalmadığı için onlar gelip oraya yerleşmişti Ilgaz abim Araf abimi arayıp yanlarına gitmişti rüzgar abim göreve gitmiş yağmur abim ise ılgazı arayıp arabasının bozulduğunu ve kendisini almasını söyledi onlar gittikten sonra tekrardan gözlerimi kapattım ağladığımda ötürü gözlerim ağrıyordu gözlerimi tekrardan kapattım son hatırladım şey annemin saçlarımı okşamasıydı
~Araftan~
Evden çıkarken aklım kayradaydı korktuğu belliydi boşuna delikanlı ayağı yapmaya gerek yoktu bende korkuyordum yanımda asrın vardı gelme desemde beni dinlemeyip geleceğini bildiğimden laf etmemiştim o adam öyle rahat bir şekilde gezemeyecekti ben buna izin vermezdim.... Adliyeye geldiğimizde köşede avukatla konuşan amca bozuntularını görüp onlara doğru yürümeye başladım koşar adım ilerliyordu arkamdan asın geliyordu görüş açıma su elif ve Dilan girince gülümsedim izleyin şimdi yaklaştıkça bizi fark ettiler ve gülerek bize döndüler kollarını açıp bize bakan volkan bozuntusuyla daha çok sinirlenmiştim yanına gelince yumruğu suratına gömdüm asrın da serdar bozuntusuna vurmuştu
Ben hırsımı aldımmı?...... Yok almadım
Bana saldırlamasına izin vermeyip yumruklarımı art arda yüzüne geçiriyordum kızların çığlığı kulağıma dolunca daha da hurslandım ve vurma şiddetini artırdım polislerin bizi çekmesiyle zar zor durmuştum babam köşede gülerek bizi izliyordu ona dönüp kahkaha attım oda bana alkış tutup gülümsedi psikopat değildik canımızı acıtanın canını sökmeye çalışıyorduk ve bu bizim hakkımız öyle değilmi?
Bir bölümün daha sonu size yemin ederim az daha tüm aileyi öldürüp Araf asrın ve sarpa acı çektirecektim volkan eve gelip bunlar öldürecekti falan son anda dedim hayır yapma nisa bu kadar değil bunlar mutlu olucak falan diyip sildim ksbslsndk
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın bb