Chapter 52.
Sambitin.
"I'm going him out, I will take him back home tomorrow so don't worry, he'll be fine with me. Good day," nanginginig ang mga kamay at boses kong binasa ang nakasulat sa papel na nakadikit sa railing ng gate. Nilapitan ako ni Mommy at inagaw sa akin ang papel na hawak.
Hindi...
Nagbibiro lang naman ang tadhana 'di bah? Nagbibiro lang naman--
"Diyosko po! Who sent you this? Nakita mo bah? Nakita mo, Mae?" gulat na gulat na tanong ni Mommy pero hindi ko siya masagot, nakatulala lang ako sa kawalan at prinoseso ang nangyari.
Kinuha ang aso ko pero hindi ko alam kung sino ang kumuha. Nagbabadya kaagad ang mga luha ko at tahimik itong hinayaan na tumulo. I cried and stared at nothing but the gate who's still open. Nanginginig ang labing tiningnan ko si Mommy na inalalayan na ako dahil sa panginginig ng tuhod.
"Mae! Are you okay?!" tuluyan na akong napaluhod.
Nanghihina kong hinawakan ang sariling dibdib na naninikip na, humihikbi pero nakatulala kong tinitigan si Mommy. "He's back... he is finally back, bumalik na si Kailean Mommy... umuwi na siya pero... hindi siya umuwi diretso sa'kin," 'di na ako makahinga nang maayos dahil sa paninikip ng dibdib ko. Hindi ko na alam kung tama bah itong nag-iisip ako ng ganito.
Hinawakan ni Mommy ang balikat ko at nag-aalinlangan akong tinitigan.
"Mae--"
I cut her off. "Kailean is back! Umuwi na siya Mommy!" lumuluhang sigaw ko, she gasped.
"But where is he? Nasaan siya kung ganoon? Wait, I will call your father to know the whole thing, now stand up." tinulongan niya akong tumayo at sa pagtayo ko ay biglang nandilim ang buong paningin ko.
The last thing I heard, Mommy shouted my name while I was holding the paper so tightly. He is back, he's already here pero tama si Mommy... nasaan naman siya ngayon? Bakit hindi siya umuwi kaagad sa akin? Bakit...
Many whys but I know he is the only person who will answer my questions, hihintayin ko na naman siya pero ngayon pa lang bah ako mapapagod? Is this the right time that I should get tired now he is back? No. I will wait again, I will wait until he will finally come home to me.
Patience, Vaeda. That's all you could do for now. Huwag mong pagurin ang sarili mo dahil may bata pa sa sinapupunan mo.
"Is she fine? Ayos na bah siya, Doc? Is my daughter fine now?" I felt many eyes are staring at me right now kaya hinayaan ko na muna ang sarili na pumikit at pakinggan silang lahat.
"She's fine, Vandrick. Nagiging praning ka na." si Mommy.
"What really happened, Yamiyah?" marahan akong napakilos nang marinig ang boses ni Tita Nikki. "I got worried when you called me kaya agad akong nagpunta rito so tell us, ano ang totoong nangyari?" dugtong niya. Naramdaman kong may inayos ang pagkakalagay ng kumot ko.
"Yamiyah told me that our son is back, he left this note when he get the dog." dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko. My eyes were half-opened and looked at Tito Dominic who's about to get the paper in my hand.
Mabilis kong itinago ang kamay ko sa kumot dahilan para mapaatras siya. "Oh well, Yzabelle is now awake. Are you okay, dear?" tiningnan ko si Dra. Michelle na nakangiti na nasa harap ko. "What do you feel? May masakit bah sa'yo?" nakahiga pa rin ako habang tinatanong niya 'yon.
"I-I'm okay... walang masakit sa akin." saad ko at sinubokang bumangon. "Nasaan siya? Nasaan si Kailean?" lumilingang tanong ko, may hinahanap.
Ngayon ko lang naklaro kung sino ang nasa loob ng kwarto. Tita Nikki and Tito Dominic is on the right side near the door while my parents is on the other side. Si Dra. Michelle ay nasa malapit ko na katabi si Kathlyn na seryuso akong pinagmamasdan.
"Answer me, where is he? Nasaan si Kailean?" walang sumagot sa'kin kaya sinubokan kong tumayo pero pinigilan ako ni Kathlyn sa pamamagitan ng paghawak sa magkabilang balikat.
"Hindi pa namin siya nakikita, Yza. Kuya Cohen and Kuya Mon is now searching his whereabouts, tiningnan na rin nila ang mga CCTV na nakapaligid sa subdivision na ito." nakaramdam ako bigla ng takot nang marinig kung gaano kaseryuso ang boses niya.
Sumabat si Dra. Michelle. "Rest for now, Vaeda and eat your dinner, it's been 2 hours since you close your eyes. Maybe you're now hungry." inosenteng sabi niya.
"Tama si Dra. Michelle, anak. Mas mabuting kumain ka na muna at magpahinga para sa bata." sabat ni Daddy.
Napayuko ako at napatingin sa kamay kong hawak-hawak pa ang papel na nayamukos na. I opened it again para siguradohin na totoo nga. It's his penmanship kaya siguradong-sigurado ako. I looked at Tito Dominic and gave it to him.
"That's the note he left in the gate, Tito. Sulat-kamay niya 'yan, sigurado ako." he smiled at me kaya tinangohan ko siya. "I'm hungry, gusto ko nang kumain." pag- iiba ko.
"Wait, I still have something to ask you para wala nang mangyayaring check-up sa Thursday. Baka mapagod ka pa," pigil ni Dra. Michelle kaya hinayaan ko na siya dahil may point naman ang sinabi niya. She suddenly clapped her hands when I nodded. "Okay! Misters and Misis, lumabas na muna kayo please? Kakausapin ko pa ang pasyente ko, including you Miss Kathlyn." lumabas na nga silang lahat maliban sa doctor.
Tinanong niya nga ako ng kung anu-ano about sa pagbubuntis ko kay baby. Dahil madaldal siya, natagalan ang pagtapos ng pagkakamusta niya sa'kin. Natawa pa nga kaming dalawa nang mapansin na mahigit isang oras kaming nag-usap. She tried to convince me to do an ultrasound but I refused, wala siyang nagawa at natatawa nalang akong sinamahan na bumaba.
Pagkababa naming dalawa ay nadatnan ko sila Tito at Daddy na nag- uusap. Si Kathlyn, Tita, at Mommy ay mukhang nasa kusina. Nagpaalam na si Dra. sa aming lahat at sa susunod na buwan pa ang susunod kong check-up sa kaniya.
"Take care, Doc!" pahabol kong sabbi nang tuluyan na siyang nakasakay sa kotse.
Pumasok na ako ulit at dumiretso sa dining table para doon kumain. I breathed heavily and looked Tita Nikki who's now staring at me. Nilapitan niya ako at umupo saka hinaplos ang mukha ko. Nanlalambot niya akong tiningnan at nakita kong may nangilid na luha sa mga mata niya.
"Villamon confirmed it," marahan na nanlaki ang mata ko. "My son is finally back, he was seen walking with your dog outside in the subdivision earlier."
"P-pero bakit hindi siya umuwi kaagad sa akin, Tita? Bakit--" 'di niya ako pinatapos.
"Shhhh... don't cry, based on what they observed, mukhang kakauwi lang ni Dashren galing sa ibang bansa but let him tell you kung saan siya galing. Huwag kang umiyak, nakakasama 'yan kay baby." pigil niya sa'kin. She hugged me so tight so I forced myself to stop crying.
Dumalo si Kathlyn sa amin hindi dahil para yakapin rin ako kundi kunin ang calamares na nakalapag sa lamesa. Tinaasan niya ako ng kilay.
"Kumain ka na bago ko pa maubos 'tong niluto ng Mommy mo sa'yo," tamad na sambit niya.
Pinakawalan na ako ni Tita at pinunasan ang luhang lumandas sa pisngi ko. She chuckled and checked the baby on my tummy. Natawa na rin ako dahil mahinang sumipa ang bata sa loob ng tiyan ko.
"Danity just told me that she's the one who made what will be the name of my first grandson/daughter," ngiti niya. "But it depends on you if you will stick to her plan or there is reserved name for the baby." umiling ako at sinulyapan si Kathlyn na mukhang hinihintay rin ang sagot ko.
"I would stick to Kathlyn's plan kung tungkol sa pangalan ng baby ang usapan," I smiled widely and chuckled a little. "Kakain na nga ako, my baby is so hungry." nagsimula ko na ngang galawin ang plato sa harapan ko.
While eating, hindi mawala sa isip ko ang sinabi ni Tita Nikki. Parang biglang gumaan ang pakiramdam ko sa nalaman na nakauwi na ang pinakamamahal ko. I have many questions to ask him, kung saan siya galing, kung ano ang naging ganap sa buhay niya noong umalis siya. I can't help myself but to smile, imagining his body features and face...
Fudge... I freaking miss him. Alot!
Hindi ko pinatagal ang pagkain na halos maubos ko na ang dalawang tupperware ng kanin. My mother laughed how hungry I was, hindi naman talaga ako gutom, ang anak ko lang. I presented to wash the plates and my parents let me. 'Di naman 'yon masyadong marami.
Matapos hugasan ang pinaggamitan ay nilingon ko si Kathlyn na abalang umiinom ng tubig. "Looks like you're happy now," nakangiting komento niya.
Bumuntonghininga ako. "Well, parang ganoon na nga pero magiging triple pa ang kasiyahan ko kapag uuwi na talaga sa akin ang kapatid mo," ngumiwi siya at natawa ako.
"Edi kayo na ang masaya pero totoo bah 'yung sinabi mo kanina?" kunot-noo ko siyang tiningnan.
"Kanina? Anong sinabi ko?" tanong ko kahit alam ko naman kung ano iyon.
She scoffed. "Huwag ka ngang magkunwari 'dyan, alam mo ang tinutukoy ko." matabang na tugon niya. I giggled and leaned my back in the counter.
"Oo naman. Kashtonio Yashniel..." sambit ko sa pangalan. "It sounds very nice and unique honestly at nawala na sa isip ko ang pag-iisip ng pangalan," ngiti ko. Napangisi siya at tinungga na lahat ng tubig sa baso.
"Buti naman kung 'yan ang sabi mo pero sa totoo lang, ang sarap uminom ngayon." pag-iiba niya.
"Go get drunk then, alam mo naman na hindi ako pwede." inirapan ko siya at nilagay na sa holder ang tuwalyang ginamit ko, natawa siya umayos ng upo.
She blowed a large breathe. "Panget kaya kung mag-isa lang ako tapos may plano pang maglasing ng todo. Nakakahiya sa mga taong nageexpect sa akin kaya huwag na," napangiti ako sa sinabi niya.
"Uminom ka nalang kasi ng gatas, hindi ka pa broken kaya mas mabuting gatas na muna inumin mo." tatawa-tawang saad ko, inirapan niya ako saka tahimik na iniwan. Sinundan ko siya at nakitang papunta siya sa labas.
Wala na sana akong balak sundan siya pero bago makalabas ay tinawagan ko nang patago si Felix.
"Felixio el Savero speaking, how may I help you?" pinigilan ko ang sarili na matawa nang marinig kung gaano kapagod ang boses niya at mukhang 'di niya inabalang tingnan kung sino ang tumatawag.
"Speaking mo mukha mo, nasaan ka ngayon Felix?" agarang tanong ko.
I heard he gasped. "Yzabelle? Why on earth are you calling me? It's been 2 months since I last talked to you! Bakit ka napatawag?" O.A. masyadong tanong niya.
"Sagutin mo na nga lang tanong ko, ang dami-dami mo pang sinasabi! Parang tanga!" 'di ko napigilang sigawan siya, he laughed on the other line.
"I am about to go home but hey, Cohen just told me something about Dashren. Is it true that he left a note on your gate while getting your retriever?" napanguso ako sa tanong niya at hindi nakasagot. "Hey? Still there, Yzabelle?"
"Oo totoo 'yon, aabangan ko siya bukas sa pagsauli niya kay Kai pero maiba nga tayo!" natawa na naman siya.
"What? What do you want from me?" tanong niya, medyo bakas sa boses ang excitement.
"Pwede bang pumunta ka saglit rito? May kailangan kasi akong sabihin sa'yo," mariin kong pinikit ang mga mata ko at nagbabakasakaling mapapasagot ko siya ng Oo.
"Why not tell me here on the phone?" napasimangot ako sa kawalan nang marinig ang sinabi niya. Eh kung suntokin ko kaya siya?
"Sige naman na Felix oh, bilhan mo na rin ako ng chiffon cake sa bakery malapit rito," suyo ko at sasagot na sana siya pero 'di ko hinayaan. "Kung hindi ka pupunta! Hindi ka magiging Ninong sa anak namin ni Kailean dahil ang sama-sama mo!" banta ko, tuluyan na siyang natahimik kaya alam ko na kung sino ang nanalo.
He sighed after a couple of seconds. "Fine, I'm going there... bye."
"Yes! Ingat ka Ninong Felix!" pang-aasar ko, I heard him groaned before hanging up the call.
Sinilip ko si Kathlyn na tulala lang na nakaupo sa bench. Nakasandal ang likod niya at kahit nakatagilid siya ay alam kong nakatitig lang siya sa gate. Napabuntonghininga ako saka tiningnan sila Tito, Tita at parents kong nag-uusap.
Naagaw ko ang atensyon nila nang tumayo ako sa harapan. I hopefully smiled to them at nginitian rin nila ako. I should thank them for being here with me always kahit hindi ko sila kailangan.
"Thank you sa inyong lahat dahil inalagaan niyo 'ko nang paulit-ulit," I sincerely said to them. Mas lalong lumapad ang ngiti ni Mommy at Tita Nikki.
"You are always welcome, Yzabelle. You deserve our kindness and care especially magiging parte ka na ng pamilya namin." na touch naman ako sa sinabi ni Tito Dominic kaya lumambot ang pagngiti ko.
"We should thank you too, for being patient to my son," si Tita Nikki. "Kaunting panahon nalang, Yza... uuwi na sa'yo ang anak ko." I nodded and chuckled.
Natahimik kaming lahat at muntik nang mapatalon sa gulat nang may bumusina sa labas. It's Felix! Mabilis akong naglakad palabas at nakita kong nakatayo na si Kathlyn, kaharap ang lalaking gusto niya. I saw Felix is holding a paperbag and I bet, it's the cake I requested him to buy for me. Ngiti-ngiti ko silang tiningnan at hinintay na may magsalita sa isa sa kanila.
"Felix! Pumunta ka nga!" tuwang-tuwa na sabi ko at inagaw sa kaniya ang paperbag. "Oy! Salamat rito ah! Wala naman talaga akong sasabihin sa'yo, siya ang may sasabihin sa iyo." turo ko kay Kathlyn na napaawang na ang bibig.
"A-anong ginagawa mo rito?" rinig kong tanong ni Kathlyn bago makapasok sa loob ng bahay.
Pinanlakihan ko ng mata si Tita at Tito para pigilan silang lumabas. Their daughter needs time for Felix. Kailangan nilang mag-usap kaya ang ginawa nila Tita ay umupo ulit sa kung saan sila kanina.
I put the cake on the fridge at nagpaalam nang matutulog na sa kwarto. They greet me 'goodnights and take care' bago ako pumasok sa kwarto. Nanghilam-os lang ako at nagtoothbrush saka humiga sa kama at nakangiting tiningala ang kisame.
Makikita ko na siya bukas...
Hinaplos ko ang sariling umbok na tiyan.
I will finally see your Daddy again, baby... and I will be the happiest woman if that really happens...
Hinila ako ng antok at nagtaka ako nang may naramdaman akong may dumidila sa kanang kamay ko. Dahan- dahan akong bumangon para matingnan ang orasan sa lamesa.
Alas tres na ng madaling araw pero ganoon nalang ang gulat ko nang makita si Kai na nakangiti akong tinitingnan sa baba ng kama.
"K-Kai???" paniniguro ko, he barked and immediately ran outside to my room. Nagmamadali akong tumayo at bumaba.
Pagkababa ko ay kadiliman ang bumungad sa'kin, halatang kanina pa umuwi sila Daddy at pinatay nila lahat ng ilaw. Binalot ako ng kaba-- hindi, kakaibang kaba ang nararamdaman ko ngayon. Pagkagalak at pagkatuwa...
Dalawang hagdan nalang ay tuluyan na akong makababa hanggang sa tumahol ulit si Kai na nasa kusina na ngayon. Dahan-dahan ang paglalakad ko at gusto ko nang maiyak nang may nakita akong matangkad na anino na nakatayo malapit sa dining table. Nanginginig ang kamay na kinapkap ang switch ng ilaw.
At nang mahanap ito ay kinakabahan akong binuksan ang ilaw.
When the light finally turns on, a gorgeous man wearing a faded maong pants with gray hoodie on top met my eyes. Suminghap ako at napaiyak nang napagtantong humaba lalo ang buhok niya at tinalian na ito...
Apat na hakbang ang kailangan kong gawin bago siya mahawakan pero ang gusto ko lang gawin sa ngayon ay ang sambitin ang pangalan niya.
"Kailean..."