Time skip,
ညေန႐ုံးဆင္းခ်ိန္ျဖစ္၍ စောသဒ္ဒါမောင်သည်မိုးလုံးမှိုင်း ႏွင့္အတူအိမ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ စကားလုံးဝမေျပာဘဲတိတ္ဆိတ္ေနေသးမိုးလုံးမွိုင္းေၾကာင့္ စောသဒ္ဒါမောင်နေရခက်လာသည်။
'သူစိတ္ဆိုးေနတာလား၊ ငါလည္းဘာမွမလုပ္မိပါဘူး၊ ဘာေတြမ်ားေတြးေနလို႔ အဲ့ေလာက္ေတာင္မွိုင္ေနရတာလဲ'
ကားအျပင္ဖက္ကိုသာကားေငးၾကည့္ေနေသာ မိုးလုံးမွိုင္းသည္အနည္းငယ္ထူးဆန္းေနသည္။ မ်က္ခုံးေမႊးမ်ားစိမ္းညို႔ေနေသာ မ်က္ေမွာင္ႏွစ္ခုကိုႀကဳံ႕ထားကာ အသည္းအသန္စဥ္းစားေနသည္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ သူ႕ဘာသာ ဘာပဲစဥ္းစားစဥ္းစားေပါ့ ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္ရင္အေနသာႀကီ။
"ကြၽီ"
အိမ္သို႔ေရာက္ေတာ့ စောသဒ္ဒါမောင်ကားပေါ်မှအလျင်အမြန်ဆင်းသည်။ မိုးလုံးမွိုင္းကေတာ့ ဒရိုက္ဘာတံခါးဖြင့္ေပးကာမွ ဆင္းလာေလသည္။
'လူခ်မ္းသာေတြမ်ားဇိမ္ခံတတ္တယ္ ဒီတံခါးေလးကိုယ့္ဟာကိုဖြင့္ေတာ့ႏူသြားမွာက်ေနတာပဲ '
အေတြးေလးနဲ႕မိုးလုံးမွိုင္းအိမ္ထဲအရင္ဝင္တာကိုေစာင့္ၿအီးမွ အေနာက္ကလိုက္ဝင္လာသည္။
"ဒုတ္"
"အ"
ဧည့္ခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့႐ုတ္တရက္ရပ္လိုက္ေသာသူေၾကာင့္ စောသဒ္ဒါမောင်၏နှာခေါင်း ကေရွ႕မွမိုးလုံးမွိုင္း၏ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးႏွင့္ဝင္တိုက္မိသည္။ ပူထူသြားေသာႏွေခါင္းကိုကိုင္ၿပီး ရန္ေတြ႕ရန္ျပင္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
ဧည့္ခန္ထဲတြင္ အသက္ရွစ္ဆယ္ခန့္ရွိၿပီျဖစ္နိုင္ေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ဝွီးခ်ဲေပၚတြင္ထိုင္ေနသည္။ သူမေဘးကဆိုဖာေပၚတြင္ ေခတ္ဆန္ၿပီးလွပေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေျခခ်ိတ္ထိုင္ကာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီး၏အေနာက္ ညာဖက္တြင္ အသက္သုံးဆယ္ခန့္အ႐ြယ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းလူတစ္ဦးရပ္ေနသည္။ ဘယ္ဖက္တြင္ေတာ့ အသက္ေလးဆယ္ခန့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးရပ္ေနျပန္သည္။ ထူးျခားခ်က္မွာထိုအမ်ိဳးသမီး၏ နာဖူးတြင္အမာ႐ြတ္ႀကီးတစ္ခုရွိေနျခင္းပင္။ သူ႕တို႔ေရွ႕တြင္ေတာ့ ဦးမွိုင္းလုံကဒူးေထာက္ထိုင္ေနၿပီး ထိုျမင္ကြင္းကိုေတာ့ သူတို႔ကရပ္ၾကည့္ေနရသည္။
"ဘြားေတာ္ ဒါကဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ"
"အိုး..ေျမးႀကီးျပန္လာၿပီပဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ေမးေနတာေျဖပါ.. ဒါကဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ"
"အမိန့္မနာခံတဲ့အေစခံကိုအျပစ္ေပးေနတာ.. မင္းဝင္မစြက္ဖက္နဲ႕"
"ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကလူကဘာအျပစ္မ်ားလုပ္မိလို႔လဲဆိုတာကြၽန္ေတာ္သိခ်င္တယ္"
"မင္းအိမ္ကိုအျပင္လူတစ္ေယာက္ေခၚလာတယ္ဆို"
"ဒါကကြၽန္ေတာ့္သေဘာပါ ဘြားေတာ္နဲ႕မဆိုင္ပါဘူး"
"မင္းကိုယ္မင္းဆက္ခံသူေနရာေရာက္ၿပီးဆိုၿပီး ေသြးနာထင္ေရာက္မေနနဲ႕ မိုးလုံးမွိုင္း ဒီအိမ္ေတာ္ကိုလက္လႊဲယူဖို႔ဆိုရင္မင္းမွာပင္မအခန္းရဲ႕ေသာ့ရွိလို႔လား"
"အဟင္း...ဟုတ္ပါတယ္ကြၽန္ေတာ္မွာမရွိဘူး ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အရင္ဆက္ခံသူက သူ႕ဒီစံအိမ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈကိုမရခဲ့လို႔ပဲ"
"မင္း.......ထားပါ ဒီမွာမင္းသတို႔သမီးကိုလာႏႈတ္ဆက္ဦး သူ႕ခမ်ာမင္းနဲ႕ရင္းႏွီးမႈရခ်င္လို႔ ဒီအထိလိုက္လာခဲ့တာ....အိုးမင္းအေနာက္ကဘယ္သူမ်ားလဲ ငါတစ္ခါမွမျမင္ဖူးပါဘူး"
စကားဝိုင်းကသူ့ဖက်လှည့်လာလျှင်စောသဒ္ဒါမောင်ငြိမ်နေလို့မရတော့။
"မဂ္လာပါခင္ဗ် ကျွန်တော်ကဦးမိုးလုံးမှိုင်းရဲ့လက်ထောက်အတွင်းရေးမှုးပါစောသဒ္ဒါမောင်လို့ခေါ်ပါတယ်"
စောသဒ္ဒါမှစတင်မိတ်ဆက်လာလျှင်ထိုအမျိုးသမီးကြီး ကေခါင္းတစ္ခ်က္ညိမ့္႐ုံသာအသိအမွတ္ျပဳ ကာ ေဘးမွမိန္းကေလးကမ္းေပးလာေသာ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကိုယူ၍ေသာက္ေနသည္။ စောသဒ္ဒါမောင်စိတ်ထင်၍ပဲလားတော့မသိ ထိုအမ်ိဳးသီး၏မ်က္လုံးမ်ားထဲတြင္အမုန္းတရားအခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕လိုက္သလိုပင္။ သို႔ေသာ္ခဏေလးသာျဖစ္ၿပီး ပုံမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားေလသည္။
"ေစာ..ဒါကကိုယ့္ဘြားေတာ္ ေဒၚမွိုင္းဧကရီလို႔ေခၚတယ္။ က်န္တာကမင္းမသိလည္းျဖစ္တယ္။ ဘြားကြၽန္ေတာ္ပင္ပန္းလာလို႔အေပၚတက္နားေတာ့မယ္ မိန္းကေလးကိုလည္းအားနာပါတယ္မနက္မွႏႈတ္လို႔ရတယ္မလား"
ပြောချင်တာပြောပြီးစောသဒ္ဒါမောင့်လင်ကိုဆွဲကာအပေါ်ထပ်သို့တက်လာလျှင်စောသဒ္ဒါမောင်မှာ အူလည္လည္ႏွင့္ပါလာရသည္။
'ဘာလဲဟ..အဲ့လိုေျပာၿပီးတက္လာတယ္ေပါ့ ဟိုမွာက်န္ခဲ့တဲ့မ်က္ႏွာေတြဘယ္ေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းလဲသူမျမင္ဘူးလား...ၿပီးေတာ့ ငါ့လက္ကိုဘာလို႔ဆြဲလာတာလဲ မသိရင္မိဘကသေဘာမတူတဲ့မိန္းကေလးကိုယူလာၿပီး ထြက္ေျပးတာက်ေနတာပဲ'
"ေစာေစာအိပ္ေတာ့ဒီေန႕စာဖတ္ခန္းထဲမလာနဲ႕ေတာ့ အလုပ္ေတြကိုကိုယ့္ဘာသာပဲလုပ္လိုက္ေတာ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်...ဟိုေလဦးမွိုင္း..ဦးေလးမွိုင္းလုံအဆင္ေျပပါ့မလားဟင္"
"အဆင္ေျပပါတယ္..ဘြားေတာ္ကသူ႕အတိုင္းအတာသူသိတယ္..သူတရားလြန္လုပ္လို႔မရပါဘူး"
"အဲ့တာဆိုေတာ္ပါေသးတယ္ ဦးမွိုင္းအဖြားကလဲေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္..ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေတာ္လန့္ေနၿပီ တသ္ကယ္လို႔ကြၽန္ေတာ္အျပစ္တစ္ခုခုလုပ္မိလို႔အျပစ္ေပးရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲဟင္"
မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ေမးလာသူေလးကိုၾကည့္ၿပီးမိုးလုံးမွိုင္းရင္ထဲတြင္ၾကင္နာသနားစိတ္ပိုရပါသည္။
'လုံးငယ္ေလး..ဒီတစ္ခါေတာ့သူတို႔လုံးငယ္ေလးကိုလက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္မထိေစရပါဘူး..ကိုကိုကာကြယ္ေပးပါ့မယ္ လုံးငယ္ေလးကသာကိုကို႔ကိုျမန္ျမန္မွတ္မိလာေပး' ဆိုေသာစကားကိုစိတ္ထဲတြင္သာေရ႐ြတ္ၿပီး
"သူမလုပ္ပါဘူး ေစာကကုမၸဏီကလူေလ သူကအိမ္ထဲကလူကိုပဲၾသဇာေညာင္းတာပါ"
"ဒါေပမယ့္..ဦးမွိုင္းအဖြားကကြၽန္ေတာ္ဒီမွာေနတာကိုသေဘာမက်တဲ့ပုံပဲ..ဟိုကြၽန္ေတာ္ဝန္ထမ္းအိမ္ယာကိုေျပာင္းေနလိုက္ရမလားဟင္"
"မလိုပါဘူး..မင္းဘယ္မွမေျပာင္းရဘူး..ဒီမွာပဲေနရမယ္"
"ဒါေပမယ့္...."
"က်စ္..ကိုယ့္စကားကိုနားေထာင္ေစာ မင္းဘယ္ကိုမွမသြားရဘူး ဘယ္သူေျပာတာမွလဲနားေထာင္စရာမလိုဘူး..မင္းကဒီတိုင္းေလးပဲကိုယ့္စကားပဲနာေထာင္ရမယ္..ၾကားလား"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဦးမွိုင္း"
စောသဒ္ဒါမောင်မှာဆက်ပြောချင်နေသေးသော်လည်း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ေဒါသထြက္လာဟန္ရွိေသာ မိုးလုံးမွိုင္းေၾကာင့္ဆက္မေျပာရဲပဲႏႈတ္ဆက္ၿပီးကိုယ့္အခန္းကိုယ္သာျပန္ခဲ့သည္။
မိုးလုံးမွိုင္းတို႔အေပၚတက္သြားသည္ႏွင့္
ေအာက္ထပ္တြင္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနေသာေဒၚမွိုင္းဧကရီသည္ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ကိုစားပြဲသိုေစာင့္ခ်လိဳက္ၿပီး..
'သူျပန္လာၿပီပဲ..ဒီတစ္ေခါက္လည္းငါ့ဆီကဘာေတြထပ္လုမလို႔ႀကံေနတာလဲ..ေျမေခြးလိုအေကာင္..စိတ္ခ်နင့္ကအရင္ဘဝမွာလည္းငါ့ကိုမနိုင္ခဲ့သလိုအခုဘဝလည္းငါ့ကိုနိုင္မယ္ထင္ေနသလား...ေသခ်င္ေနမွေတာ့ ဆႏၵကိုျဖည့္ေပးရတာေပါ့'
"ဖြားဖြားႀကီးဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ ေမေဖ်ာ္ထားတဲ့လက္ဖက္ရည္ကမေကာင္းလို႔လားဟင္"
"မဟုတ္ပါဘူးေမေလးရယ္ဖြားဖြားႀကီးကသိပ္ၿပီးေနလို႔မေကာင္းလို႔ပါ ေမလည္းနားေတာ့ေလ ေမေနရမယ့္အခန္းကို ေဒၚစႏၵီလိုက္ပို႔လိမ့္မယ္"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္သူမဘယ္ဖက္တြင္ရပ္ေနေသာနာဖူးကအမာ႐ြတ္ႏွင့္မိန္းမအား..
"စႏၵီ ေမ့ကိုသူ႕အခန္းလိုက္ျပလိုက္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါသခင္မႀကီး...မမေလး.. ေက်းဇူးျပဳၿပီးကြၽန္မေနာက္လိုက္ခဲ့ပါ"
ၾကည္ႏူးေမသည္ ေဒၚစႏၵီအား႐ြံရွာသလိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚမွိုင္းဧကရီဘက္သို႔လွည့္ကာ...
"ဖြားဖြားႀကီးအဲ့ဒါဆိုေမသြားနားၿပီေနာ္"
ဟုအၿပဳံးေလးႏွင့္ႏႈတ္ဆက္သည္။
"ဟုတ္ပါၿပီကြယ္"
ေဒၚမွိုင္းဧကရီကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေဒၚစႏၵီေနာက္ကိုလိုက္သြားရင္းမွ အခုထိေအာင္ဒူးေထာက္ေနေသာဦးမွိုင္းလုံလည္း အထင္ေသးသည့္အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္သြားသည္။
ၾကည္ႏူးေမထြက္သြားမွ ေစာေစာကၿပဳံးရယ္ေနေသာ ေဒၚမွိုင္းဧကရီ၏မ်က္ႏွာသည္ခ်က္ခ်င္းခက္ထန္သြားၿပီး..
"နင္ဘာေတြႀကံစည္ေနလဲဆိုတာငါမသိဘူးမထင္နဲ႕..နင့္ရဲ႕ေခြးအသက္ေတာင္ငါခ်န္ေပးလို႔ၿမဲေနတာ..ကိုယ့္နဲ႕မဆိုင္ရင္ဝင္မရႈပ္နဲ႕မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အရင္သခင္မႀကီးေတြဆီကလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေတြဘာေတြငါထည့္တြက္ေနမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္....ဝဏၰငါ့ကိုအခန္းလိုက္ပို႔"
"ဟုတ္ကဲ့ပါသခင္မႀကီး"
ေဒၚမွိုင္းဧကရီသူ႕အခန္းထဲဝင္သြားမွဦးမွိုင္းလုံသည္ဒူးေထာက္ေနရာမွထကာ အေပၚထပ္သို႔တက္လာသည္။ မိုးလုံးမွိုင္းအခန္းေရွ႕ေရာက္သည္ႏွင့္..
"ေဒါက္...ေဒါက္"
"ဝင္ခဲ့ပါ"
"သခင္ေလး..အိမ္ေတာ္မွာသလွ်ိုရွိေနတယ္ သခင္မႀကီးကသခင္ေလးပို႔ၿပီးျပန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစစ္ေမးေနတယ္..ၿပီးေတာ့အစ္ကိုေလးအခုေနေနတဲ့အခန္းကို ၾကည္ႏူးေမအတြက္ျပင္ေပးေစခ်င္တယ္..ၿပီးေတာ့ပင္မအခန္းေသာ့ကိစၥလည္း သခင္ေလးျမန္ျမန္လႈပ္ရွာဖို႔လိုေနၿပီ"
"ဦးေလးလုံ ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိေနတယ္ ဘြားေတာ္သူ႕ကိုမွတ္မိေနတယ္... "
"သခင္ေလးရယ္ အစ္ကိုေလးမ်က္ႏွာကလုံးဝမွမေျပာင္းလဲသြားတာ..ၿပီးေတာ့သခင္မႀကီးအေနနဲ႕ကလည္းသူအၾကာႀကီးမုန္းတီးေနတဲ့လူဆိုေတာ့မွတ္မိေနတာျဖစ္နိုင္ပါတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔..'ကိုး' ကိုျပန္ေခၚဖို႔လိုေနၿပီ...ေစာကိုဒီထက္ပိုၿပီးကာကြယ္ဖို႔လိုေနၿပီ..ဘြားေတာ္ဖက္ကတစ္ခုခုလႈပ္ရွားမလာဖူးလို႔မေျပာနိုင္ဘူး"
"နားလည္ပါၿပီ သခင္ေလးကြၽန္ေတာ္ ကိုး ကိုဆက္သြယ္ၿပီးျပန္လာခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္"
အမွန္ေတာ့မိုးလုံးမွိုင္းႏွင့္ ေဒၚမွိုင္းဧရီတို႔ၾကားကဆက္ဆံေရးသည္ အေပၚယံသာေျမးအဖြားျဖစ္သည္။ 'မွိုင္း group' ၏ဆက္ခံသူေနရာသည္လည္းမိုးလုံးမွိုင္းက ဒ႑ာရီ မွိုင္းစံအိမ္ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာေယာက်္ားေလးမ်ိဳးဆက္ျဖစ္သည့္အျပင္ ေဒၚမွိုင္းဧကရီသည္လည္းအသက္အ႐ြယ္ႀကီးလာေသာေၾကာင့္ကတစ္ေၾကာင္း၊ မွိုင္းေ႐ႊစက္ကလည္းသူမပိုင္ေသာ shareေတြကိုမိုးလုံးမွိုင္းကိုလႊဲေပးေသာေၾကာင့္ကတစ္ေၾကာင္းျဖငိ့ မိုးလုံးမွိုင္း သည္ဥကၠဌရာထူးကိုဆက္ခံနိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ပင္မအခန္းေသာ့သာဘြားေတာ္ကသူ႕ထက္အရင္ရသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေျခအေနကတစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားနိုင္သည္။ ပင္မအခန္းထဲတြင္ မွိုင္းမ်ိဳးႏြယ္တစ္ခုလုံး၏ ပိုင္ဆိုင္မႈ႐ြက္စာတမ္းေတြရွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုအခန္းေသာ့သည္လြန္ခဲ့သာႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ခန့္ကပင္ေပ်ာက္သြားေၾကာင္းကိုသူတို႔မွိုင္းမိသားစုဝင္ေတြမွလြဲလို႔မည္သူမွမသိေပ။ ထိုပင္မအခန္းကိုဖြင့္နိုင္မွသာ မွိုင္းမ်ိဳးႏြယ္ကိုခ်ဳပ္ကိုင္နိူင္မည္ျဖစ္သည္။ မိုးလုံးမွိုင္းဘက္ကအားသာခ်က္မွာ ပင္မအခန္းေသာ့သည္ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းမဟုတ္ဘဲလက္စြပ္တစ္ကြင္းျဖစ္ေၾကာင္းသိေနျခင္းပင္။ ထိုလက္စြပ္သည္လည္းေစာတို႔မိသားစုထဲတြင္ေပ်ာက္သြား၍ လိုက္ရွာေနရသည္။
ထိုမွ်သာမက လက္စြပ္တြင္အစီအရင္တစ္မ်ိဳးရွိေနေၾကာင္းကိုလြန္ခဲ့ေသာခုႏွႏွစ္ေလာက္ကမွမိုးလုံးမွိုင္းသိရွိခဲ့ရသည္။ ထိုအစီအရင္ကေတာ့တားျမစ္အစီအရင္ျဖစ္ၿပီး စောသဒ္ဒါမောင်၏မိဘနှ်ပါးလုံးသည်လည်း ထိုအစီရင္ကိုဖန္တီးခဲ့၍အသက္ဆုံးရႈံးရျခင္းျဖစ္သည္။ထိုအစီအရင္ေၾကာင့္သာ စောသဒ္ဒါမောင်ကသူ့ကိုမမှတ်မိခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုလက္စြပ္ကိုဘြားေတာ္အရင္ရမွသာ အရာရာအဆင္ေျပနိုင္မည္ျဖစ္၍ အသည္းအသန္လိုက္ရွာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဘြားေတာ္လက္ထဲသာေရာက္သြားပါက မိုးလုံးမှိုင်းနှင့်စောသဒ္ဒါမောင် ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္အသက္အႏၱရာယ္ရွိနိုင္သည္။
ေဒၚမွိုင္းဧကရီအခန္းထဲတြင္ေတာ့...
"ဝဏၰ ငါ့ကိုကိစၥတစ္ခုသြားလုပ္ေပး"
"ဘာကိစၥမ်ားပါလဲသခင္မႀကီး"
"မင္းအကြၽမ္းက်င္ဆုံးအလုပ္ေပါ့... လူတစ္ေယာက္ကိုေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္လုပ္ေပး"
2.6.2021
2137 words