CHAPTER TWENTYFIVE
SUMMER OF 2005
Olivia’s strong will to live overcame her fear when the aswang’s sharp tongue and teeth were about to pierce her. She just realized that Anton must be telling the truth. She didn’t know how, must be her adrenaline and her refusal to die in the dark woods, but she managed to land a strong punch on the creature’s face.
The aswang didn’t expect that and was a bit startled. Olivia took advantage of the opening and launched a powerful uppercut then a roundhouse kick that would make her kickboxing instructor proud.
Walang oras para magbunyi si Olivia nang makitang tumulo ang dugo mula sa labi ng aswang dahil tila nag-aalalab ang galit sa mga mata nito. Nasaktan man nya ito pero hindi sapat iyon para matalo.
Parang hanging nawala sa paningin ni Olivia ang babae. Natagpuan na lamang nya ang sariling bumagsak sa lupa habang nakadagan sa kanya ang aswang. “Magbabayad ka!!!”
The aswang bared her teeth angrily. Olivia couldn’t move and escape. She closed her eyes and waited for a pierce on her throat when there was a loud thwack, then came a painful shriek from the creature.
When the woman came off her, Olivia scrambled immediately to get up. An arrow punctured the aswang’s skin below her shoulder. Thick blood flowed from the wound when she tried to remove the arrow, but it was buried deep and remained stuck.
The aswang whimpered in agony that Olivia amost felt sorry for her.
But where did the arrow come from?
The answer came as a surprise when she saw Erin, yielding bow and arrow, eyes scarlet in full rage. Erin was surrounded with bright light and invisible wind.
With difficulty, the aswang flew away.
“Ako na ang bahala sa kanya.” Napatingin si Olivia sa nagsalitang si Miranda, na tulad ni Erin, nababalutan ng liwanag ang katawan nito. Saglit na tumingin ang kulay asul nitong mata sa kanya saka tila kidlat sa bilis itong nawala.
Nanatiling nakatingin si Olivia kay Erin habang dahan- dahang nawala ang hanging pumapalibot dito. Naglaho ang sandatang hawak nito ngunit nanatili ang liwanag sa buong katawan nito.
Erin was her bright light in the middle of the dark. Anong klaseng nilalang ito? Sigurado syang hindi ito aswang. Diyosa ang naisip nyang kasagutan habang papalapit ito sa kanyang nagbabaga pa rin ang mga mata sa galit.
“Bago ka magalit,” nagawa nyang unahan itong magsalita nang tumigil ito sa harapan nya, “si Annette ang dahilan kung bakit ako nandito.” Kumunot ang noo nito. “Nakita ko sya. Humihingi sya ng tulong.”
“Sigurado ka bang si Annette ang nakita mo?”
Tumango si Olivia. “Kailangan natin syang hanapin ngayon din. Baka may nangyari sa kanya.” Ayaw nyang isiping nabiktima na ito ng aswang. “Erin…”
“Ihahatid muna kita sa bahay.”
“No. I’ll go with you,” Olivia insisted. She couldn’t just sit and wait.
Nakita siguro nitong determinado syang sumama o ayaw lang nitong mag-aksaya ng oras kaya pumayag din ito. “Okay. Stay close to me.” Hindi sya tumutol nang hawakan nito ang kamay nya.
Nagsilbing liwanag nya si Erin sa kakahuyan. Kahit natatakot pa rin sa mga nasaksihan at sa maaaring mangyari kay Anette, nagawa nyang kumalma dahil sa presensya ni Erin.
“Aswang ba ang nilalang na yun?” Pinutol ni Olivia ang katahimikang namamayani kanina pa. May kalahating oras na rin siguro silang naglalakad.
“Mandurugo ang tawag sa kanya. Isang uri ng aswang na sumisipsip ng dugo para mabuhay. May ibang lahi namang laman-loob ang kailangan,” maya-maya'y sagot ni Erin noong akala ni Olivia'y hindi ito magsasalita.
“What about you? Are you like Aswang slayer?”
Erin threw her an amused smile but it vanished quickly. Olivia stopped, alerted. “What is it?”
Erin gestured for her to be quiet. That’s when Olivia heard someone or something approaching.
Few seconds later, a very large white German Shepherd emerged from the dark. She mistook it as a wolf on first glance. Its green eyes were turned to Olivia, who clasped Erin’s hand tightly.
“Relax, Olivia. She’s an old friend,” Erin told her meaningfully then her eyes turned blue as she focused on the dog. “Tell me.”
The canine’s green eyes glowed and so as Erin’ blue orbs. They seemed to be communicating.
Erin nodded and look at Olivia. “Dadalhin tayo ni Haraya sa aswang.”
“What?!! Why?” Nanlamig ang buong katawan ni Olivia.
“To get answers. Baka makatulong sya tungkol kay Annette.”
Paanong makakatulong ang aswang kung ito mismo ang bumiktima sa bata? Hindi na lamang nagsalita si Olivia.
There’s a tiny voice in her head telling her that Erin might be purposedly leading her to her death. She dismissed that thought. She knew Erin won’t hurt her.
“Okay. Let’s go,” sang-ayon ni Olivia.
As soon as Olivia said that, a soft wind enveloped the three of them. The light around Erin beamed brighter.
The wind swirled for few seconds then it vanished. That’s when Olivia noticed they were in a different part of the woods.
The surrounding was denser that Olivia couldn’t get a glimpse of the moon. Without Erin’s light, it would be total darkness even with her flashlight.
She was grateful that Erin never let go of her hand as they treaded the dark forest until they reached a nipa hut.
Napakatahimik sa lugar na iyon. Kahit huni ng kuliglig ay walang maririnig. May ilaw sa loob ng isang bahay- kubo. Ilang puting asong kagaya ni Haraya ang nakapaligid na tila nagbabantay ang mga ito.
“Hindi ka nila sasaktan,” Erin assured her when Oliva was eyeing the hounds nervously. “Mga kakampi sila.”
Sinabi nitong, ang grupo ni Haraya ang mga hindi nya nakitang nilalang kagabi. Sinubukang takutin si Olivia ng mga ito para lumabas sya sa kakahuyan. Ang kaninang alulong na narinig nya ay pagbibigay hudyat kay Erin na nasa panganib sya kaya agad itong dumating para saklolohan sya.
Pumasok sila ni Erin sa loob ng bahay. Maliit na sala ang bumungad sa kanila. May gasera sa maliit na mesita, sapat na para maaninagan ang kusina at konting gamit sa bahay. Dumiretso sila sa kwartong naiilawan ng isa pang malamlam na gasera.
Naka-upo ang isang magandang babaing may mahabang buhok sa kama. Namumutla ang maputi nitong kutis, bakas sa mukha nitong nahihirapan at iniinda ang sakit na nagmumula sa sugat nito malapit sa balikat. Natatakpan ang ibabang katawan nito ng puting kumot.
Gumuhit ang takot sa kulay dilaw nitong mata nang makita si Erin. Lumabas ang pangil nito nang mapangiwi sa sakit. Wala na ang pana ngunit umaagos pa rin ang dugo nito.
Nakaupo sa tabi ng kama si Miranda. Nagliliwanag ng kulay berde ang kamay nito habang nakatapat iyon sa sugat ng babae. May malapot at itim na likido ang umagos mula sa sugat. Napasigaw at maluha- luha sa sakit ang aswang.
“Itim na Dagta,” paliwanag ni Miranda nang hindi tumitingin sa kanila ni Erin. Patuloy pa rin nitong ginagamot ang babae. “Your arrow purified her. I just need to heal her wound. Hindi sya kalaban. Tama ba ako, Aurora?” Tumango ang nasasaktan pa ring babae.
Ipinaliwanag sa kanya ni Erin na galing sa prutas ng Puno ng Kasamaan ang Itim na Dagta at syang gumigising sa kasamaan ng isang nilalang. Nawawala ang kakayahang magdesisyon ng tama at mali kapag nakainom ng Dagta.
Ilang sandali lamang ay unti- unting sumara ang sugat ni Aurora. Pawisan ito ngunit bakas na sa mukha nito ang kaginhawaan.
“Hindi ko sinasadyang saktan ka.” Nakatingin ito kay Olivia. Bakas ang pagsisisi sa mga mata nitong bumalik na sa natural na kulay na sing-itim ng gabi. Hindi kumibo si Olivia. Natatakot pa rin sya rito.
“Stop using your power.” Miranda’s blue eyes were on Erin.
Nawala ang liwanag ni Erin. “Muntik mo na syang mapatay.” Matalim ang tingin nito sa aswang.
“Hindi ako umiinom ng dugo ng tao. Maraming taon na akong nabubuhay sa pag-inom ng dugo ng mga hayop. Wala akong kontrol sa nangyari kanina.” Diretso itong tumingin sa mga mata ni Erin at kay Olivia. “Maniwala kayo. Hindi ako nananakit ng tao.”
“Nasaan si Anette? Anong ginawa mo sa bata?” Lakas-loob na tanong ni Olivia.
Aurora’s forehead creased in confusion then she seemed to remember something. “Wala akong sinasaktang bata.”
“May sinusundan akong bata kanina bago ka dumating.” Naiinis na si Olivia dahil alam nyang hindi ito nagsasabi ng totoo.
“May mga bata akong nakikitang kasama ni Kitara. Iba’t- ibang bata.” Hinawakan ni Erin ang balikat ni Olivia nang tangka nyang magsalita. “Isang itim na mangkukulam si Kitara na nakatira sa kabilang bundok. Sa tuwing maghahanap ako ng mga hayop na makakain, may ilang beses ko syang nakikita mula sa himpapawid na naglalakad sa kakahuyan na may kasamang bata.”
“Alam mo ba kung anong ginagawa nya sa mga bata?” Nakakunot ang noong tanong ni Miranda.
Umiling si Aurora. “Makapangyarihan si Kitara. Walang laban ang isang tulad ko sa kanya. Halimaw man akong ituring ng iba pero may puso ako. Isa rin akong ina…” May pait sa boses nito. “Natatakot ako sa maaaring ginagawa nya sa mga bata. Kaya naglakas- loob ako noong isang gabi na komprontahin sya. Daan- daang karayom ang isinagot nya sa katanungan ko tungkol sa mga bata. Bumaon ang bawat isa sa katawan ko. Nagising na lang ako sa kakahuyan kinabukasan na uhaw na uhaw sa dugo.”
Napalunok ito nang maalala marahil ang uhaw na nadama. “Hindi ko mapigilan ang tawag ng dugo lalo na nang sumapit ang dilim. Ilang hayop na ang nakitilan ko ng buhay pero hindi mapawi ang uhaw ko. Hanggang sa makita kita.” Tumingin ito kay Olivia.
Nagkatinginan sina Miranda at Erin ngunit hindi kumibo ang mga ito.
“Nagkaroon lang ako ng kontrol nang tinamaan ako ng palaso mo,” patutuloy ni Aurora at kay Erin sunod na tumingin. “Hindi ko lang maintindihan kung bakit malakas ang pagnanais kong inumin ang dugo mo. Hanggat maaari, hindi ako lumalapit sa lugar na may mga tao upang maiwasan ko ang tukso.” Bumalik kay Olivia ang mga mata nito. “May bumubulong sa akin na ikaw ang papawi sa pagkauhaw ko kaya kailangan kitang hanapin.”
Lalong nanlamig ang buong katawan ni Olivia. Bakit sya?
“Patawarin mo ako. Hindi ko sinasadya.” Nagsusumamo ang tinig nito kay Olivia, na noo’y naguguluhan at hindi malaman kung anong sasabihin.
“Magpahinga ka na muna, Aurora,” Miranda gently told the woman.
Hinila naman sya ni Erin palabas ng kwarto. “You’re safe now, Olivia.”
“What about Annette?”
“I’ll make sure she’ll be safe,” Erin assured her.
“Kung pupuntahan mo ang mangkukulam, sasama ako sayo.” Nasa mukha ni Erin ang pagtutol. “Please.”
Bago pa man makasagot si Erin, narinig nila ang alulong ng mga aso sa labas. Naging alerto ang nagkulay asul na mga mata ni Erin at bumalot ang liwanag sa katawan nito.
“Hindi na natin sya kailangang puntahan,” Erin said gravelly. “Nandito na sya.”
Pagkasabi niyon ni Erin, isang malakas na pagsabog ang yumanig sa lupa. Lumabas si Miranda kasama nang nanghihina pa ring si Aurora.
“Marami sila.” Miranda’s blue eyes and Aurora’s yellow ones looked grim.
Marami? Anong nangyayari? Saka nya narinig ang malalakas na pagaspas ng mga pakpak. Hindi lamang isa. Marami. Nahintakutan syang napatingin kay Erin, na noo’y hawak ang isang pamilyar na espadang sa libro ng Kasaysayan at museum lamang nya nakikita. Yari sa makintab na pilak ang talim, maging ang hawakan nitong sumisimbolo sa Bakunawa. May nakatatak na baybayin sa espadang hindi matukoy ni Oliva kung anong ibig sabihin.
It’s a single edged long sword used by chieftains in the past called kampilan. Her Lola had two on display in her office. Miranda was also carrying the same weapon as Erin.
Nagpalit anyo na si Aurora bilang aswang. Nakapalibot kay Olivia ang tatlo bilang protekson.
The wooden ceiling creaked when there were five long black weapons pierced it. Erin and Miranda were quick to cut them using their swords before it could reach them. There were painful shrieks. That’s when Olivia realized, those were tongues.
Splinters of woods rained on them when the monsters ripped the roof using their sharp talons, exposing Olivia and the others.
Olivia’s eyes widened in terror when she saw a lot of overgrown bats, circling outside, sinister red eyes sparkling in the dark, ready to swoop down on them and cause havoc. Among them were five Mandurugos like Aurora but Olivia could tell from their dark scarlet eyes, they were more savage.
“Olivia, stay behind us.” She heard Erin.
Angry shrieks filled Olivia’s ears then the creatures simultaneously hurled themselves at them, shattering the remaining roof.
Miranda and Erin’s swords slashed at great speed, the large bats didn’t have chance and dropped dead, bodies sliced into two.
Aurora’s razor- sharp nails were a blur too cutting bats left and right then sank her fangs on one of the Mandurugos. She looked determined to defend Olivia this time.
Raging growls outside indicated that Haraya and the rest of the pack were battling the creaures.
Olivia picked up a hard broken wood, its edge was sharp from being torn. When one bat attempted to attack her, she stabbed its mouth using the wood and Erin finished it with her sword.
Napansin ni Olivia na tila sya ang puntirya ng mga halimaw. Hindi naman hinayaan ng tatlo na masaktan sya.
Tila wala ring katapusan ang pagdami ng mga malalaking paniki. Nagawang gapiin ng tatlo ang mga Mandurugo ngunit walang tigil ang ang pagsulpot ng mga halimaw.
“Tapusin na natin to.” Orange-eyed Erin threw a quick glance at Miranda, who nooded.
“Ako na ang bahala.” Miranda’s sword vanished. Red fire ignited on her palm until it grew bigger. Erin, Olivia and Aurora stepped back. Even the bats hesitated. “Pasensya ka na, Aurora. I promise to replace your house.” Then she blasted the bats with full fire power.
Ramdam ni Olivia ang init sa mukha nya habang napuno naman ng daing at pag-ungol mula sa mga paniki habang tinutupok ng apoy.
Mabilis na lumabas ng nasusunog na ring bahay sina Erin at Aurora kasama si Olivia. Patuloy pa rin ang sagupaan sa pagitan ng ilang mga natirang paniki at grupo nina Haraya.
Nang makita ang apoy, nagtangka ang ilang mga paniking tumakas palayo ngunit nilamon pa rin ang mga ito ng alab. Sinabayan pa ito ng mabilis na palaso ni Erin.
Nakabantay naman si Aurora kay Olivia, na noo’y nakatuon ang pansin sa labanan kaya hindi nya namalayan ang mga matalim na sandatang patungo sa kanya.
Dahil hindi pa nababawi ang lakas, hindi nakakilos agad si Aurora ngunit mabilis na humarang si Erin at syang sumalag sa biglaang atake kay Olivia.
“Erin!!!” Olivia was shocked when five long and sharp steel were thrusted on Erin’s body. Someone laughed gleefully.
Erin dropped her bow when she was lifted, her body impaled to what appeared an elongated nails of a beautiful lady clad on red and black billowing dress.
“Kitara,” Aurora muttered angrily and tried to attack the witch but was met with sharp steel darts shooting from the assailant’s free hand. The Mandurugo luckily veered away from them.
The witch also deflected Miranda’s fire attack.
Olivia heard Erin groaned, the light around her getting dimmer as it flowed through the nails going to Kitara, who continuously laughed maniacally, absorbing the power.
Miranda looked exhausted. The already weakened Aurora was still determined to guard Olivia with all her life. The dogs whimpered in pain when Kitara struck them with an invisible force.
Olivia hated herself for being helpless. She worked hard to defend herself from anyone who would attempt to harm her. She couldn’t let Erin and the others die. She needed to do something. But what?
In the middle of the chaos, Olivia’s eyes landed on Erin’s bow, lying at her feet, glowing with power. She bended to pick it up, ignoring Miranda’s warning not to touch it.
The bow was lighter than she thought and she could feel its power throbbed against her fingers. Light travelled slowly on her hands up to her arms until it covered her whole body.
Miranda was stunned, staring at her in complete bewilderment. Even the witch was surprised. There was only one thing on her mind and that was to save Erin.
An arrow made of swirling wind magically appeared on her right hand. She knew nothing of archery but the weapon was guiding her what to do.
Olivia placed the arrow on the bow string. Firm grip on the bow, she pulled the string. Brillant light surrounded the weapon. She aimed at the witch and released.