Τυχαία.. Τα Πιο Ωραία

Κεφάλαιο 31

Αφού έφυγαν τα αγόρια, μιας και ο μπαμπάς Σταφ αποφάσισε να πάει κι αυτός να δει την προπόνηση, έμεινα μόνη μου με την κυρία Δέσποινα. Για κάποιο περίεργο λόγο δεν ένοιωσα άβολα. Ένοιωθα σαν να την γνώριζα χρόνια και πως μπορούσα να την εμπιστευτώ χωρίς να φοβάμαι μήπως με κρίνει. Με όλα αυτά που συνέβησαν, δεν ήξερα πλέον ποιον μπορούσα να εμπιστευτώ και ποιον οχι. Δεν είπα καν στους γονείς μου τι συνέβη με το κινητό μου. Σε αρκετούς μπελάδες τους έβαλα τότε με το ατύχημα. Δεν μπορούσα να τους το κάνω.

"Κυρία Δέσποινα, θέλετε μήπως να φάτε κάτι ή να ξαπλώσετε;" 
"Κορίτσι μου, ένα μπάνιο θέλω να κάνω πρώτα και μετά όλα τα υπόλοιπα." μου απάντησε με ένα ζεστό χαμόγελο στο πρόσωπο της. 
"Βεβαίως.. Να σας δείξω το μπάνιο;" 
"Είναι εντάξει κορίτσι μου. Όλα καλά" μου είπε και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο

Μόλις έμεινα μόνη μου, βυθίστηκα πάλι στις σκέψεις μου. Δεν πρέπει να το κάνω αυτό . Πρέπει να το σταματήσω πριν να είναι αργά. Δεν το είχα πει σε κανέναν, αλλά με τον καιρό είχα αρχίσει να θυμάμαι όλο και πιο ζωντανά το ατύχημα. Ο γιατρός μου είχε πει πως αφού είχα συνέλθει από την αμνησία και το σοκ, μετά το ατύχημα, ήταν σχεδόν φυσιολογικό να έχω ξεγράψει εκείνο το συμβάν. Αλλά πόσο λάθος έκανε. Στις αρχές νόμιζα πως ήταν εφιάλτης, αλλά όσο περισσότερες λεπτομέρειες έβλεπα, καταλάβαινα πως ήταν τελικά ανάμνηση. Και μαζί με αυτό που συνέβη με το κινητό μου, άρχισα να παθαίνω κρίσεις άγχους. Δεν το έχω πει σε κανέναν. Δεν ήθελα να ανησυχήσω κανέναν. Ήμουν τόσο βυθισμένη στις σκέψεις μου που δεν είδα την μαμά του Κώστα που έκατσε δίπλα μου στον καναπέ. Συνηδητοποίησα την παρουσία της, όταν ένοιωσα ένα χέρι να πιάνει το δικό μου.

"Αχχ κυρία Δέσποινα, συγνώμη, αφαιρέθηκα τελείως."
"Μην αγχώνεσαι κορίτσι μου..
"Θέλετε να σας κάνω κάτι να φάτε;"
"Οχι, να φάω δεν θέλω, αλλα κάτι θέλω από εσένα." μου είπε με πολύ σοβαρό ύφος
"Ναι ό,τι θέλετε.." της απάντησα αγχωμένη
"Θέλω να μου ανοιχτείς και να μου μιλήσεις. Έλα είμαστε κορίτσια και νομίζω πως μπορώ να κρατήσω μυστικά" μου είπε με ένα στραβό χαμόγελο
"Κυρία Δέσποινα.." πήγα να δικαιολογηθώ αλλά με διέκοψε και είπε
"Άκουσε με, μπορεί να μην είμαι ψυχολόγος αλλά είμαι μάνα και βλέπω στα μάτια σου πως κάτι σε βασανίζει.. και αυτό το κάτι αν δεν το βγάλεις από μέσα σου, θα συνεχίσει να σε τρώει. Δεν μου έχει πει πολλά ο Κώστας γιατί ήταν πάντα κλειστός, αλλά έχω μάθει για το ατύχημα σου. Δεν είναι μικρό αυτό που συνέβη." μου είπε και ένοιωσα δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια μου.
"Συνέβησαν τόσα πολλά και νοιώθω πως χάνω τον έλεγχο και δεν μου αρέσει αυτό. Φοβάμαι πως το ατύχημα πήρε ένα κομμάτι μου και δεν μπορώ να είμαι η παλιά Αλεξία. Και μαζί με την παλιά Αλεξία, φοβάμαι μην χάσω και τον Κώστα." της είπα και με αγκάλιασε σφιχτά και τότε είναι που ξέσπασα σε κλάματα.
"Άκουσε με, είναι η πρώτη φορά που βλέπω τον Κώστα τόσο ευτυχισμένο. Του κάνει καλό η παρουσία σου. Αυτό που σου συνέβη στοίχισε πολύ και στον Κώστα. Φοβήθηκε πολύ μην σε χάσει. Είναι φυσιολογικό να νοιώθεις έτσι. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το ατύχημα σου. Δεν είναι εύκολο να ξεχνάς ένα κομμάτι σου και μετά να είναι αναγκασμένη να ζεις μια διαφορετική πραγματικότητα μέχρι να συνέλθεις. Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι για αυτόν. Αν τολμήσει να κάνει κίνηση να φύγει, θα του κόψω τα πόδια.." μου είπε και άρχισα να γελάω μέσα από τα δάκρυα μου. 
"Σας ευχαριστώ πολύ κυρία Δέσποινα. Το είχα πραγματικά ανάγκη." της είπα και πήγαμε στην κουζίνα να ετοιμάσουμε πρωινό. 

Είχαμε στήσει ολόκληρο πάρτυ και δεν καταλάβαμε πότε ήρθαν τα αγόρια. Απλά ένοιωσα ένα χέρι να με τραβάει προς το σαλόνι όπου ήταν λίγο πιο ήσυχα. Πριν προλάβω να αντιδράσω, ένοιωσα γνώριμα χείλη πάνω στα δικά μου. Ανταποκρίθηκα χωρίς δισταγμό στο φιλί του.

"Σ' αγαπάω πολύ.." ψιθύρισα 
"Κι εγώ.." μου απάντησε και με ξαναφίλησε. 

Αμέσως μετά πήγαμε στην κουζίνα για να συνεχιστεί το πάρτυ. 

Το απόγευμα αποφασίσαμε να βγούμε μια βόλτα στην πόλη, μιάς και την επόμενη μέρα ο Κώστας έπαιζε και θα πηγαίναμε όλοι μαζί στον αγώνα. Μετά από αυτό είχαν ένα κενό περίπου 4 μέρες πριν επιστρέψουν στις προπονήσεις και κατ' επέκταση στους αγώνες. 

Αυτό που κατάλαβα πολύ γρήγορα ήταν πως στην Γερμανία, τουλάχιστον οι ντόπιοι, δεν γιόρταζαν το Πάσχα όπως στην Ελλάδα. Αλλά αυτό δεν θα μας πτοούσε. Αφού γυρίσαμε όλη την πόλη, κυριολεκτικά, κάτσαμε να