De gedachten aan jouw donkere ogen en dat teer zwarte haar van je, wat zo springerig omhoog kwam als je er door heen ging. Ik weet nog onze eerste ontmoeting. Mooi weer en jij. Groepjes mensen, verplicht en jij kwam bij ons je stelde je voor en lachte, naar ons, naar mij. Die twee ogen keken me aan als of jij me kon, van een vorig leven. Je stem zwaar en toch niet dominant. Je had een accent en dat trok me dichter naar je toe. We gingen lopen en we klierde wat we vroegen je dingen en plaagde je.
Die zelfde avond zag ik je, je had een Polo aan je zag er niet uit, maar die lach was er nog en die bleef ook. Je groette me en liep door. Op de Dansvloer stond je daar ineens armen om mijn middel en we danste tot ik weg moest. De mensen om ons heem praatte, roddelde over ons, hoe wij dansten en dat maakte ons niet uit. Ik ging en jij lachte weer naar me.
Gevoelens die vrijkwamen wilde ik niet kennen, verzwijgen. Jij liet me tegen lantaarnpalen op lopen zo in de wolken was ik. Ik voelde iets, iets onbekends. Jij danste, speelde en was in mijn hoofd zonder dat ik het wilde er om had gevraagd.
Toen jij me weer zag op de barbecue besloot ik de wij niks waren. Jij en ik zouden nooit iets worden behalve, jij en ik. Twee individuen die een avond hebben gedanst. Ik zoende hem. Later zoende jij mij. Je vroeg of ik met je mee naar huis ging. Ik zei nee. Maar ging toch mee. Naïef, dom, niet wetend wat jij wou, verwachte van mij. Vroeg ik of je een bank voor me had je knikte, zoende. En ik liep mee. Volgend naar je slaap kamer.
Ik wou je niet pijn doen met mijn gevoelens, gedachtes, angsten. Toch deed ik het ik rukte je hart er uit, werd kwaad omdat jij dingen wou die ik ook wou. Jij wou ze eenmalig ik vaker. En zo werden jij en ik weer twee onbekenden. Die elkaar konden.
