Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 12

  «Τίποτα» λέω και εκπλήσσομαι με το πόσο βραχνή και άψυχη ακούγεται η φωνή μου.

  «Τίποτα;» λέει, «Σοβαρά τώρα, Έμιλυ, δεν βρήκες τίποτα καλύτερο να πεις; Μόλις πριν δέκα λεπτά άκουσα τη φωνή σου μέσα στο κεφάλι μου να εύχεται να ήμουν εδώ και ειλικρινά παραλίγο να πάθω ανακοπή απ’ την τρομάρα μου».

  Ξέρω ότι προσπαθεί να ελαφρύνει το κλίμα με λίγο αστείο, αλλά αυτό δεν βοηθάει. Δεν πρόκειται να γελάσω μετά απ’ αυτό το όραμα και μου φαίνεται απαίσιο να τον βλέπω να χαμογελάει.

  Έρχεται κοντά μου και περνάει τα χέρια του γύρω μου. Η κίνησή του με ξαφνιάζει, και παραδόξως δεν κάνω τίποτα για να τον απωθήσω…ακόμη και γνωρίζοντας τα όσα θα συμβούν. Τον αφήνω να με αγκαλιάσει και να με παρηγορήσει χωρίς να μιλάω.

  Έπειτα από λίγο αποτραβιέμαι αποφεύγοντας το απορημένο βλέμμα του. «Καλύτερα να μην το συνεχίσουμε αυτό» λέω με σπασμένη φωνή.

  «Ποιο “αυτό”;» ρωτάει. Του ρίχνω μια κλεφτή ματιά και βλέπω πάλι την έκφρασή του προσώπου του καλυμμένη από ουδετερότητα.

  «Ναθάνιελ…».

  «Άσε τα Ναθάνιελ και τα ξε Ναθάνιελ και λέγε τι στο καλό συνέβη. Πως και για ποιο λόγο μίλησες μέσα στο κεφάλι μου και γιατί είσαι έτσι; Γιατί έκλαιγες, Έμ;».

  Παίρνω μια βαθιά εισπνοή για να κερδίσω χρόνο. Δεν ξέρω αν πρέπει να του μιλήσω για το όραμα και για κάποιο λόγο δεν θέλω καθόλου να το μάθει.

  «Σε παρακαλώ ας το αφήσουμε» λέω τελικά, μη ξέροντας πως αλλιώς να διακόψω την συζήτηση.

  «Όχι, δεν θα αφήσουμε τίποτα. Θα κάτσουμε εδώ και εσύ θα μου εξηγήσεις λεπτομερώς τι στο καλό έχει συμβεί. Και μη τυχόν διανοηθείς να μου πεις ψέματα!».

  «Έχεις θυμώσει;» ρωτάω αν και αυτή είναι μια ερώτηση που θα έπρεπε να κρατήσω για τον εαυτό μου. Αναστενάζει δυνατά και κάνοντας δύο βήματα πίσω, ακουμπά την πλάτη του στον τοίχο.

  «Όχι» λέει, «αλλά αν δεν αρχίσεις να μιλάς μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά, δεν σου υπόσχομαι τίποτα».

  Κουνάω το κεφάλι, «Εντάξει, θα σου πω». Με κοιτάζει και κουνάει το χέρι του για να συνεχίσω.

  «Νομίζω πως ήδη ξέρεις ότι κατά κάποιο τρόπο μετέφερα τις σκέψεις μου στον πατέρα μου» λέω και εκείνος γνέφει, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου. Κρυφάκουγε. «Ωραία λοιπόν, εκείνη τη στιγμή τα μάτια μου είχαν αλλάξει χρώμα. Είχαν μετατραπεί σε μια ανάμειξη κόκκινου, μπλε, γκρι και πράσινου. Μη με ρωτήσεις πως, δεν έχω ιδέα, απλώς έγινε και εγώ ήθελα να βεβαιωθώ».