Nereden bilebilirdim ki böyle olacağımı?

Havanın, insanı boğan kuru sıcağı da insanın sinir kat sayısını biraz daha arttırıyordu. Zaten burnum kulağım tıkanmış kuruluktan! Telefonum çaldı,arayan babam. Amcamın eşinin yeğeni öğrenci değişim ile Rusya'ya gidecekmiş, bulundukları şehirde de kimseyi bulamamışlar. (Araştırmamışlar muhtemelen.)  Benim de Rusça okuduğumu bildikleri için Corcina ders verebilir mi diye babama sormuşlar. O da bana anlatıyor heyecanlı heyecanlı. Adam bekliyormuş,hemen cevap vermemi istedi babam. O anki sinirimle ve telefonu kapatma isteğiyle - çünkü uyumak istiyordum sadece - "tamam olur"u yapıştırdım.

Yine stresli bir günümdeydim. 

Demez olaydım.

Babam da olabileceğini söylemiş.

Aradan zaman geçti, ben geldim Adana'ya nihayet. İlk günlerimi buradaki işlerimi hallederek geçirdim. Dördüncü günün sonunda adam babamı aramış yine. Tam da o sırada ben eve gelmiştim. Konuşurlarken yakaladım. Telefonu kapattıktan sonra babam bana döndü. Cevap beklediklerini söyledi.

Bu olayın aklımdan çıktığını nasıl anlatabilirdim ki onlara? Gencim ben,unutmam hiçbir şey. Aklım başka yerde olamaz(!). Asla. Sadece derslerim,yapacaklarım... Neyse olayı unuttuğum için defter,kitap,nota dair hiçbir şey getirmedim. Bunu onlara söyledim.

-Sen kaç yıldır o bölümde okuyorsun kızım,nasıl hatırlamazsın? Deftersiz anlatmaya çalışsan...

-Baba olmaz ki ya,yanlış öğretirsem bu sefer ben küçük düşerim. Hem o ne öyle? Bedavaya ders mi verilirmiş? Bir de şu Adana sıcağında hayatta onların evine gidemem. Benim sporum var hem.

-Sığdırırsın bir şekilde kızım. Bunun internet siteleri yok mu? Oralardan bakıp çalışsan,not çıkarıp şöyle temel bilgileri öğretsen olmaz mı? Hem dedi ki, biz de Corcina'yı mutlu ederiz,merak etmeyin.

-Yani... Olabilir o zaman...

Ne deseydim? Bahanem kalmadı ki amına koyim. Karşılığını da görünce tabi. Napayım, her şey karşılıklı bu dünyada.