Spaanse kikkers

Hoofdstuk 3

O ja, want hoe lang kent ze hem nou helemaal? Maar ik lever verder geen commentaar. In plaats daarvan eet ik mijn bord leeg en loop ik naar buiten. Nicole rent achter me aan het trappenhuis door, tot we samen op de stoep voor het flatgebouw staan. Voor ons scheurt verkeer over een drukke straat. De behoefte aan de zee dringt zich ineens aan me op. Ik draai me om naar mijn zusje. “Ga je mee naar het strand?”

“Oké.”

Zwijgend lopen we in de richting van de zee. Enkele meters van de golven vandaan zakken we in het zand. Op een paar eenzame zwemmers na is het water verlaten.. Het is ook nog best warm. De lucht ruikt zout, precies zoals het op een strand hoort te zijn.

“Niet te geloven dat we hier gaan wonen.” Ik kijk naar de strakblauwe lucht. Het lijkt me echt verschrikkelijk. Dit is zo anders dan Nederland. De kaas is smerig, moeders veranderen hier ineens in verliefde tienermeisjes met voetbalvriendjes, het kraanwater zit vol bacteriën, de mensen zijn niet voor Ajax, er is nergens een frikadel of een pak hagelslag te bekennen en er is hier geen druppel regen om over te klagen.

Ik voel de behoefte om iets geks te doen. Uit pure frustratie komt het idee om naakt over het strand te rennen in me op. Maar ten eerste durf ik dat nooit en ten tweede weet ik dat het mijn moeder niet van gedachten zal veranderen. Zij zal koste wat het kost mijn leven verpesten.

-

Ik verveel me te pletter de volgende morgen. Het is zondag. Normaal thuis maak ik dan huiswerk of ga ik met Mara iets leuks doen, maar dat kan hier allebei niet. Hier zou ik hoogstens Spaans kunnen leren om me voor te bereiden op mijn toekomstige leven, maar aangezien ik me nog steeds in alle hevigheid verzet tegen dat zogenaamde toekomstige leven zit ik gewoon maar wat voor me uit te staren op de trap voor het appartementengebouw.

“Don’t you like the city?” Een Spaans uitziende jongen komt naast me zitten.

Ik kijk naar mijn shirt en grijns. Wat een goed idee was het toch van mij om een shirt te kopen met de tekst: I’m from Holland, where the fuck you from? Mara en ik zagen het hangen tijdens een shopsessie donderdagmiddag en we vonden allebei dat ik het moest kopen. Ik trek dit shirt nooit meer uit, dan weet tenminste iedereen dat ik niet uit deze stomme stinkstad kom.“No. Or maybe the city is nice, but what happens here isn’t that nice.”

“I thought holidays were to have fun.” De jongen draagt een spijkerbroek, een wit shirt dat mooi kleurt bij zijn gebruinde armen en een stel afgetrapte blauwe sneakers. Om zijn nek hangt een gouden kettinkje. Zijn warrige bruine krulkapsel ziet eruit alsof hij er niet veel aandacht aan besteedt, maar dat is bij hem ook vast niet nodig.

“This isn’t a holiday. My mother has a new boyfriend who lives here. In two weeks we will be moved. I don’t want to live in Barcelona. I love Amsterdam way too much.”

De jongen geeft me een hand. “I’m Julian. I’ve been living here since I was born so if you need some help with learning Spanish or something you can just ask me.. I’m half English, so don’t be afraid I won’t understand you.”

“Thank you.” Even kan er een lachje vanaf. “You’re very kind. Do you live in this building too? And do you always talk to strange girls? My name is Anouk, by the way.”

Julian schiet in de lach. “To both questions I can say no. I live a few streets further. And I don’t usually talk to strange girls. I was just bored and I saw you sitting here with that sad face and your nice shirt so I just had to talk to you.”

Achter ons verraden de piepende scharnieren van de deur van het gebouw dat er iemand naar buiten komt. Even later klinkt de stem van mam over het beton. “O, je hebt al vrienden gemaakt? Wat leuk.” Hoewel ik haar negeer, blijft ze stug verder praten. “Ik had je vader net aan de telefoon. Hij vraagt of je hem terug wilt bellen. En we gaan zo naar een voetbalwedstrijd. Carlos heeft kaartjes voor ons geregeld voor Barcelona-Bilbao. Die kunnen we niet afzeggen.”

“Ja, dan gaat hij zich natuurlijk weer lekker voor jou staan uitsloven.” Ineens snap ik waarom die gast tijdens de laatste twee wedstrijden in de Champions League in totaal drie keer gescoord heeft. Geen wonder als je dertien jaar jongen vriendin in het stadion zit terwijl je tegen Ajax en AZ moet spelen. Zou hij weten dat ze tegen haar man en kinderen heeft gezegd dat er problemen waren op haar werk?

“Je gaat mee en je doet maar een beetje normaal, want ik kan je ook naar een kostschool in Zwitserland sturen.” Mijn moeder draait zich om en loopt weg.

“Ja, doe maar!,” gil ik haar na. “Daar spreken ze tenminste Frans, dus dan hoef ik geen nieuwe taal te leren. Plus dan ben ik heel ver bij jou uit de buurt en, belangrijker nog, bij die stomme Carlos van je.”

“Trouble?” Julian kijkt me vragend aan.

Ik knik. “I don’t like her boyfriend. He could have been my brother. He wants to take us to a football match, but I don’t want to.”

“Don’t you like football?”

Integendeel. “I love it, but I don’t like Spanish football anymore. Spanish footballers are assholes. It’s like they think they need to win everything. Or at least Carlos thinks he needs to win everything, including my mothers heart. My moms boyfriend is one of those football players, you know.”

“Wait a second. Is your mother dating Carlos Gomez?,” vraagt Julian verbaasd. “Holy shit. He’s very good.”

“Sorry, I have to go. Maybe I’ll see you again sometime.” Ik sta op en loop het flatgebouw eer in. Wat een rotvakantie, zeg. En net de enige aardige persoon die ik tegenkom, naast mijn zusje natuurlijk, vindt Carlos een goede voetballer. Wat een kutstad.