Sessiz Çığlıklar ( +18 )

(27) Silik Hatıralar Part ll

"Abi canım çok yanıyor. Öldüler abi benim yüzümden öldüler, bakamadım ben onlara bakamadım diye öldüler" dediğimde bacaklarım titriyordu. Bedenimi kucağına aldığında başımı göğsüne yaslayıp akıttım içimde ki acıyı.

"Şşş geçecek güzelim" dediğinde kollarımı boynuna dolladım. "Abi ben katil miyim?" Sorum ile bedeni gerildi. Çenesi kasıldı, bedenimi sarmalayan kolları sıklaştı. Gözlerine baktığımda onun da acı çektiğini gördüm.

"Değilsin" dediğinde dudaklarımdan kısık bir hıçkırık kaçmıştı. "Abi beni onunla yanlız bırakın konuşmak istiyorum" dediğimde bizi sessizce dinleyen kocama döndüm. Pardon kocam değil Agit.. yanlızca Agit.

"Tamam dışarda olacağım seslenmen yeterli" dediğinde yatağa doğru ilerledi ve bedenimi nazikçe yatağa bıraktı. Annem sıkıca sarılıp saçlarımdan öptükten sonra abim ile birlikte odadan çıkmıştı.

Göz yaşlarımı bir kez daha sildim ve ona baktım. Derin bir nefes çektiğinde içine bana doğru ilerledi. Bacaklarımı kendime doğru çekip izledim onu. Sakindi karşıma geçip oturduğunda kara hareleri soğuktu ama bu soğukluk artık canımı yakmıyordu.

"Neden geldin?" Kısık çıkmış sesim ile bakışları bedenimde ayrılıp gözlerimi buldu. Şu an ona sarılmak istiyordum. Onun kollarının arasında ağlamak ve acımı geçirmesini istiyordum.

"Ben üzgünüm bebeklerin için" dediğinde bedenimde keskin bir sızı hissettim. "Onlar senin de bebeğindi" dediğimde arkasına yaslanıp bacak bacak üstüne atmıştı.

"Bu konuda hâlâ sana güvenmiyorum" dediğinde öne doğru hafifçe eğilip yüzüme dikkatle baktı. "Neden biliyor musun?" Diye sorduğunda başımı olumsuzca salladım.

"Bir çocuğa dokunmam" dediğinde nefes almakta zorluk çekmeye başladım. "Onlar senin çocuğundu" dediğimde aşağılayıcı bir gülüş belirdi dudaklarında.

"Kimin altına yattın bilmiyorum ama başka bir adamın piçi için üzülmeyeceğim" dediğinde yüzüne sert bir tokat attım. Başka birinin piçi...

Sevdiğim aşık olduğum adam fahişe olduğumu düşünüyordu. Onun gözünde fahişeydim. Çocuklarımın katiliydim aynı zamanda bir fahişe...

"Çık dışarı!" Sesim o kadar yüksek çıkmıştı ki abim hızla odaya daldı. Beni gördüğünde Agit'e doğru öfkeyle ilerlediğinde önüne geçtim. Yaralıydı ve abimin ona zarar vermesini istemiyordum. Ne olursa olsun Karviras zarar görsün istemiyordum. Onu seviyordum. En azından artık sevmek istemiyordum ama canı yanmasın istedim. "Bu adamı korumayı bırak artık seni alıp gideceğim bu siktiğimin şehrinden, bu piçten de boşanacaksın!" Dediğinde bedenimi arkasına alıp Agit'in karşısına dikildi.

"Seni yaşatıyorsam eğer bu kız kardeşim için sınırlarını zorlama" dediğinde Agit'in bakışları beni buldu. "Sakin ol koca adam. En başından beri zorunlu bir evlilik yapmışız, bunu nasıl kabul ettim bilmiyorum ama kardeşinden boşanacağım. İstediği kadar da nafaka veriyorum" dediğinde sesi lütuf eder gibi çıkmıştı.

"Senin paran sikimde değil duydun mu lan!" Abimin sert sesi ile yerin sallandığını hissettim. Zemin ayaklarımın altından kayıyormuş gibiydi" boşanacaktı. Boşandıktan sonra Rusya'ya gidecekti. Vazgeçtiği kimliğini geri alacak ve ben hiç olmamışım gibi hayatına devam edecekti.

Gözlerim kararmaya başlarken duyduğum en son ses onun sesiydi.

"En kısa zamanda boşanacağım işlemleri başlattım"

Bir hafta sonra...

Bir hafta geçmişti ama içimde ki acı ilk günkü gibi devam ediyordu. Annem bu acının geçmeyeceğini ama onunla yaşamaya alışacağımı söylüyordu. Gözlerim ağrıyordu. Alışmak istemiyordum. Ben bebeklerimi istiyordum.