KARANLIK GECELERIN IZI

5.BÖLÜM; MİSAL SÖZER

Gerçek hayat hikayelerinden uyarlanmıştır!

Oy ve yorum yapmayı unutmayın, efendim.

Bölüm şarkıları;
Omzumda ağlayan bir sen
Mühür

"İkizim ölmedi yaşıyor; çünkü onu ben öldürüp ben yaşattım..."

~Misal Sözer

Yorgunum; öyle ki artık ağlamak bile bana fayda etmiyor. Çok ağlamak istiyorum; hıçkıra hıçkıra, deli gibi, sesim yeri göğü inletebilecek kadar. Hep sustum ve hep susturuldum.

Bazen şunu düşünüyorum; belki de bir ailem olmaması, en iyisidir çünkü ailem olsaydı, belki de bu kadar iyi dostlarım, kardeşlerim, olmazdı. Belki de ailem, benim yanımda bile olsaydı, beni sevmeyecekti.

Belki de öz ailem; benim en büyük, düşmanımdır.

Yok olmak isterdim; çok defa sanki hiç Algın diye biri yeryüzünde olmamış, doğmamış gibi olsun, istedim. Benim hayatım çalındı; benim ailem, benim hayatımı, elimden aldı.

Birçok defa şunu düşünüp durdum; acaba lanetli biri miyim? Acaba suç benim mi? Acaba doğmam bile mi bir şansızlık mıydı onlar için?

Neden, hep suçu kendimde arıyorum ki? Onlar beni bıraktı, onlar beni istemedi, onlar beni sevmedi ve belki de onlar beni çocukluk katilime sattı.

Ben de bir insanım; benim diğer insanlardan farkım ne? Piskolog olup, çalıştım-çabaladım hep okuyarak; kendi ayakları üzerinde duran, bir kadın olmak, istedim ve oldum başardım da ama çocukluğum...

O mutlu olmak istemişti ve ben onu beceremedim...

Benim artık bir aileye ihtiyacım yok. Benim zaten bir ailem var.

Hayatımdaki değerli insanlara sonsuz güvenim var ve onlar benim ailem olan kişiler:

Annem gibi olan Merve

Babam gibi olan Adel

Abim gibi olan Güneş

Ablam gibi olan Dilan

İkizim gibi olan Yağız

Kız kardeşim gibi olan Gece

Ve ailem gibi olan Beyza

Benim çocukken olmasını istediğim bir ailem, geç de olsa, artık var.

Gözlerimi açtığımda kenidimi bir hastanede buldum. Ne olmuştu öyle? Ne oldu bana? En son...

Baş ucumda göz altları şişmiş olan Eslem'e baktım, üzerinde parıltı bir elbise ve ayaklarında topuklu vardı. Ne alaka?

Uyandığımı anlayan Eslem; sırtımdaki yastığı düzeltip, gözlerimin içine bakmaya başladı, anladım ki konuşmayacak ben konuştum "nerdeydin sen, eve neler oldu öyle?" elim ile üzerini gösterip "bu ne hal, düğünden fırlamış gibi" sesim biraz yüksek çıkmıştı çünkü çok sinirliydim.