Het boek der eerlijkheid

Mystery Writer achtentwintig

Behalve als het in hartje zomer regent, wanneer de zon eigenlijk zo hard hoort te schijnen dat als je niet oplet, het water uit je opblaasbad zo verdampt en je in een leeg zwembad springt en je been breekt.

Ik spreek uit ervaring.

Maar goed. Ik zit dus in de McDonalds van mijn McFlurry te snoepen wanneer ik merk dat Julie op het punt staat in huilen uit te barsten. Ze leunt namelijk met haar kin op haar hand en ze kijkt de hele tijd omhoog, alsof ze zo de tranen tegen probeert te houden. Haar donkere haar valt als een gordijntje voor haar gezicht. Ik pak een sliert vast en houd het omhoog zodat ik haar gezicht kan zien.

'Eh, Juul?'

Ze draait haar hoofd en kijkt me met grote ogen aan. Mijn gezicht betrekt. 'Heb ik iets fout gedaan? Wilde je misschien een andere smaak ofzo, of moet ik frietjes bestellen? Wil je-'

Ze onderbreekt me met een weemoedige lach. 'Nee, nee Ben. Dat is het niet.'

'Wat is het dan?'

Ze schudt haar hoofd.

'Juliette, ik ben een man. Ik kan geen gedachten lezen of op magische wijze weten wat er in je omgaat zoals jij dat altijd weet van mij. Ik kan nu zien dat je verdrietig bent en je moet me vertellen waarom dat is. Dus alsjeblieft, vertel het me.'
Hierom moet ze lachen en verschijnt er een twinkeling in haar ogen wanneer ze me aankijkt, maar die lach verandert al gauw weer in een trieste glimlach en haar ogen worden waterig.
Ze schudt haar hoofd weer. 'Oh, Bennie, kijk ons nou toch zitten.'

'Ik begrijp nog steeds niet wat je bedoelt.'

'Ik bedoel: kijk ons nou toch eens zitten. We eten ijs terwijl we thee zouden moeten drinken op een dag als deze. We zitten met regen opgescheept terwijl ieder ander nu ergens in een ver land de zon op zijn huid voelt branden. En bovenal: het is onze zeventiende verjaardag. Over een paar weken begint ons laatste jaar. Gaan we die net zo spenderen als alle andere hiervoor? Huiswerk maken en films kijken? Totaal geïsoleerd van alle anderen die naar feestjes gaan en dronken worden en hun maagdelijkheid verliezen, als dat al niet eerder is gebeurd? Wat moet er van ons worden, Ben?'

Daar heb ik geen antwoord op.
Natuurlijk, het liefste zou ik op de eerste dag een stunt uithalen die me een wildcard zou geven voor een jaar vol populariteit waarin ik Brooklynn voor me zou winnen en beste vrienden zou worden met een groepje uber-coole discogangers, maar dat zal nooit gebeuren, hoe hard ik ook zou proberen. Aan de andere kant vind ik het prima met Julie alleen. Ik houd wel van een routine. Misschien dat ik daarom op drumles wilde. Zodat ik het ritme kon bepalen en zo het nummer naar mijn hand kon zetten. Of misschien zit er helemaal geen filosofische, psychologische reden achter en wil ik er wel eens gewoon op los rammen.

Eén van de twee.

Ik staar haar even aan en ze slikt en slaat haar ogen neer.
'Maar ik dacht dat we hadden afgesproken dat we van dit jaar een awesome jaar gingen maken?' Ik trek een pruillip. Ze kijkt me aan en het duurt maar twee seconden voor er een glimlach op haar gezicht doorbreekt. Ze grinnikt. 'Derp.'

'Ik spreek geen gametaal, dat weet je toch?'

'Je zou het moeten leren. Dat blijf ik je zeggen.'

Ik glimlach en neem een grote hap van mijn ijsje waar ik spijt van krijg wanneer een plekje achter mijn linker oogbal vreselijk begint te bonken. Ik trek een gezicht. 'Auwie, brainfreeze.'

'Sukkel.'

'Drol.'

'Dank je.'

Als de pijn min of meer is weggezakt en ik mijn ogen weer kan openen, ontdek ik een ware grijns op het gezicht van Julie. Zulke bewaart ze alleen voor mij waneer ze echt vrolijk is. Misschien is ze wel ongesteld, aangezien haar stemming al drie keer is veranderd, dit uur. Afgelopen winter gaf ze er één prijs toen ik haar voor Kerst het dure parfum dat ze al maanden wilde gaf en ze het briefje las dat ik erbij had gedaan, waarop stond: "Kan ik eindelijk 's met je over straat zonder dat iedereen om zich heen zit te kijken om te zien waar de vistent staat. Liefs, de Kerstman".