Chapter_9{Zawgyi}

45 1 0
                                    


"ေဟ့..ထေတာ့"

မေန႔ကအျဖစ္အပ်က္ေတြကလံုးဝျမန္ဆန္လြန္းခဲ့တာသူ႔အတြက္
ညကဆို..မားကခ်င္းမိုင္းကိုခ်က္ခ်င္းထျပန္မယ္ဆိုလို႔မနည္းဝင္းတားရေသးတာ။မားကိုေတာ့ဘယ္ေတာ့မွမလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္အထုတ္ေတြေသခ်ာထုတ္ပိုးေပးရျပန္တာညဥ့္နက္သြားတယ္၊ေနာက္ၿပီးအလုပ္ကလည္းထြက္၊
အခုေတာ့ေန႔ခ်င္းညခ်င္းသူကဒီအိမ္ႀကီးမွာတေယာက္တည္းရွင္သန္ေနရသူလိုျဖစ္သြားၿပီ
အေႂကြးရွင္ရဲ႕အလုပ္သမားကလည္းအလိုလိုျဖစ္သြားတာ
ဘာေတြျဖစ္ခဲ့မွန္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္သတိမထားမိေလာက္ေအာင္အျဖစ္အပ်က္ေတြကျမန္ဆန္လြန္းခဲ့တာေလ
ဘာျဖစ္ျဖစ္အရမ္းပင္ပန္းခဲ့တဲ့ညတာကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့သူ႔အတြက္အိပ္ခ်ိန္ေကာင္းေကာင္းေလးေတာ့ေပးသင့္တယ္မလား

"အင္းပါမားး..5minေလးပဲ"

"ဘယ္ မားကိုေျပာေနတာလဲမင္းက"

အိပ္မႈန္စံုဖြားျဖင့္ထေျပာေနေသာကိုယ့္ေရွ႕သူကလာထိုင္လ်က္
ဒီ..ဒီ..ဒီလူ

"ဘယ္လိုဝင္လာတာလဲကြ်န္ေတာ့္အခန္းထဲ"

"ေမ့သြားၿပီလား..ငါကဒီအိမ္ပိုင္ရွင္ဆိုတာ"

"အဲ့ဒီေတာ့ေရာ...
မဟုတ္ဘူး။ကြ်န္ေတာ့္အိမ္...ခင္ဗ်ားအိမ္ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး"

ဖြာလန္ေနေသာသူ႔ဆံပင္ကိုထိုလူကေသခ်ာျပန္ဖိသပ္ေပးေနတာ
ဘာမွန္းမသိထိုလူကသူ႔ရဲ႕အုပ္ထိန္းသူျဖစ္သြားသလို

"ထေတာ့ေလ...မနက္စာအျပင္မွာစားမယ္။ေရခ်ိဳးေတာ့ေနာ္ကိုယ္ေအာက္မွာေစာင့္ေနမယ္"

သူ႔ဆံပင္ေတြကိုကေလးတေယာက္လိုဖြာလိုက္ဖိသပ္ေပးလိုက္နဲ႔စိတ္တိုင္းက်လုပ္ေနတာ၊အံ့ဩတာကကိုယ့္လည္းသူလုပ္သမၽွကိုမျငင္းမိဘဲၿငိမ္ေနမိတာဒါဘာခံစားခ်က္ႀကီးလဲ။
ၿပီးေတာ့သေဘာက်ေနမိတာလားဒီခံစားခ်က္ႀကီးကို,ထိုလူကအျပံဳးႀကီးႀကီးေတြႏွင့္ေႏြးေထြးေနသလို

"အြန္းးသိၿပီ....သြားေတာ့
ဒါကြ်န္ေတာ့္အခန္းေနာ္ေနာက္တခါဝင္ခ်င္သလိုဝင္မလာပါနဲ႔၊ကြ်န္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး"

"ဘာလို႔လဲ..ေနာက္ဆိုကိုယ့္အခန္းျဖစ္လာမွာပဲေလ"

တကယ္ပါ...ထိုလူႀကီးကတကယ္ေဂါက္သီးး၊ေဘးကေခါင္းအံုးနဲ႔ခပ္ဆတ္ဆတ္ထုေပးကာမွအေႏွာင့္ယွက္ကစြန္႔ခြာေတာ့တယ္

Would  be mine, forever?Donde viven las historias. Descúbrelo ahora