Şuan içinde olduğumuz durum gerçekten de garipti.
Kim derdi ki aldatılıp kafa dağıtmak için tatile çıkacağımı ve tatilin ilk gününde tanımadığım bir adamla otelin mutfağında kilitli kalacağımı...
Üstelik bir erik yüzünden. Aşermek için çok doğru b...
Oops! Această imagine nu respectă Ghidul de Conținut. Pentru a continua publicarea, te rugăm să înlături imaginea sau să încarci o altă imagine.
Bölüm şarkısı; Şebnem Ferah ~ Sil Baştan
2. Bölüm; SİL BAŞTAN
🌠
Tüm gece deliksiz bir uyku çekmiştim. İyi gibi davranmaktan daha kötü bir şey varsa o da iyi olmaya çalışmaktı. Ne yaparsam yapayım ihanetin izi silinmeyecekti.
İçi kan ağlarken dışarıya gözüken vurdum duymaz bir Nilüfer...
Kalbim acı içinde kıvranırken yası tutan sadece oydu. Beyin çoktan infaz emrini vermiş anıları silmeye başlamıştı.
Her acı zamanla geçmezdi.
Ama silecektim. Onu aklımdan da kalbimden de kazıya kazıya silecektim. Belki içim kan ağlamaya devam edecekti. Belki kalbim isyan edecekti. Ama ben pes etmeyecektim. İçimdeki öfke ve nefret ateşi ile yakacaktım ona ait olan her şeyi. Bir tek bebeğim geriye kalacaktı. Çünkü beni şuan düşmeden ayakta tutan, bana güç veren oydu.
Aldığım güzel kokular ile uyanmıştım. Can kahvaltı hazırlıyor olmalıydı. Dün gece beni kendi evine getirip hiçbir şey sormadan, ben uyuyana kadar başımda beklemişti.
Ona minnettarım.
Uzandığım misafir yatağından kalkarak üzerimdeki elbiseyi düzelttim. Dün gece çantamı ve telefonunu alarak çıkmıştım. Bu yüzden üzerimde dün nişan için giydiğim siyah elbise vardı.
Elimi karnıma yaslayarak okşadım. Odadan çıkarak holü geçtim ve mutfağa girdim. Can bardakları masaya yerleştiriyordu. "Günaydın." dedim ruhsuz sesimle.
Bana bakıp yüzümü inceledi. "Günaydın." dediğinde bakışlarımı ondan ayırıp masanın üzerinde gezdirdim.
"Niye bu kadar zahmet ettin?" Diye sorduğumda gülümsedi.
"Arkadaşıma kahvaltı hazırladım. Tabi özenip zahmet edeceğim." dediğinde başımı iki yana sallayarak masaya oturdum. Çekinerek bana bakıyordu. "Nasılsın?" Diye sorduğunda nefesimi dışarıya bıraktım.
"Nasılım bilmiyorum." dedim masaya bakarken. "Hala hazmedemiyorum." dediğimde devam edemedim.
Yine o görüntüler gözümün önüne gelmişti. Bizi bir hiç uğruna harcamıştı. Hiç mi aklına gelmemiştim, hadi ben gelmemiştim peki ya bebeğimiz?
Onu asla affetmeyeceğimi biliyordum. Bu affedilecek bir mesele değildi. Son zamanlarda aramızda olan soğukluğun farkındaydım ama düzeltilebileceğini zannediyordum.
Yanılmışım.
O bizi çıkmaz sokağa sokmuştu. Ama orada takılı kalacak olan da oydu.
"Hadi soğutma çayını." diyen Can ile daldığım düşüncelerden uyandım. Sessiz bir kahvaltı faslı geçirmiştik.
