one shots

ik beloof het je.

Ik kijk naar dat koekje, ik heb zoveel honger maar ik kan niet weer falen. Als ik zo dun wil zijn als Matthy moet je er wat voor over hebben. Misschien vinden ze mij dan ook zo leuk als dat ze hem vinden.

Ik sta al 5 minuten te kijken naar het koekje als Raoul de keuken binnen komt lopen. "Hey Koen, is der wat? je bent de laatste dagen zo stil." vraagt Raoul. "Nee hoor, ik heb gewoon wat slecht geslapen de laatste paar dagen." lieg ik. "Ooh, je kan het altijd zeggen als er iets is, he?" "Ja papa Roelie ik weet het." zeg ik lachend.

Raoul pakt 1 van de koekjes waar ik nu al de hele tijd naar zit te staren. Waarom kan je niet gewoon normaal zijn Koen?  vraag ik aan mezelf. Maar ik weet het antwoord niet, misschien omdat Raoul wel sport en jij alleen maar op je kamer zit of omdat Matthy zo mooi is zonder moeite te doen, misschien ben ik gewoon mislukt net zoals mama zei. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken terugdenkend aan de ruzie.

"Het enige wat jij doet in dit huis is troep maken, waarom kan je niet iets meer moeite doen net zoals je zusje?" schreeuwt mijn moeder. "Misschien kan jij iets beter je best doen als moeder, je hebt mij nog nooit geholpen als het slecht⁹ ging en sinds de dood van papa doe je al helemaal kut." schreeuw ik. "Misschien ligt dat aan jou Koen, jij bent zo mislukkeling he. Ik schaam me voor je echt." schreeuwt ze. "Ik wil hier ik niet meer zijn, weet je ik vertrek. Tot nooit meer Sandra." zeg ik.

Ik loop de trap op, de tranen stromen over mijn wangen, maar ik zet nu door ook. Ik pak mijn grootste tas en pak al mijn kleding in. Dan loop ik de deur uit en leg de sleutel samen met een briefje onder de bloempot. Ik loop de straat uit en de tranen komen er met een overvloed uit.

Ik besef me wat ik heb gedaan, ik heb helemaal geen plek om heen te gaan nu. Precies dan komt er een jongen aanlopen, bruin haar, rond de 1.60 en volgensmij groene ogen. "Hey, is der iets?" vraagt hij aan mij. "Ik heb geen huis meer, mijn moeder haat me en ik ben gewoon een mislukkeling." zeg ik tegen de onbekende jongen. "Hey, je kan vanavond wel bij mij slapen en echt je bent goed genoeg." zegt hij. "Wat is je naam eigenlijks?" "Koen, jij?" "Ik ben Robbie, Robbie van de Graaf."

Zo ben ik hier gekomen, het is al weer een halfjaar geleden, maar nogsteeds voel ik me er zo slecht over. Het enige wat het me heeft opgebracht is de jongens, Hun hebben mij echt gered. Zonder Robbie had ik hier waarschijnlijk niet zo gestaan.

Het liefst wil ik iets terug doen, maar ik kan dat soort dingen niet. Matthy kan dat wel, maar ik ben gewoon niet zo goed als Matthy.

Ik merk nu pas dat de tranen over mijn wangen stromen. "Hey Koen, weet jij." Robbie stopt halverwege zijn zin als hij mij ziet staan. "Koen wat is der aan de hand?" zegt hij. "Sorry, ik ben gewoon zo nutteloos, kijk naar Matthy of Raoul hun doen iets met hun leven en jij, jij helpt mensen die waar het slecht mee gaat. Ondertussen doe ik niks ik ben dik en het enige wat ik de hele dag doe is in mijn kamer zitten en video's maken. Mijn moeder had gewoon gelijk, ik ben een mislukkeling." zeg ik.

Robbie heeft tranen in zijn ogen. "Koen, je bent zo mooi en totaal niet dik. Je maakt video's en daardoor krijgen mensen weer een lach op hun gezicht. Sinds de dag dat ik jou daar huilend op de stoep vond vind ik je prachtig. Je hoeft niet zoals Matthy, Raoul of mij te zijn. Je bent zo leuk, echt. de andere jongens en ik houden al van je sinds dat moment dat je binnenkwam en geloof me, die moeder van jou zat zo fout jou een mislukkeling te noemen. Jij bent zo verschrikkelijk mooi en echt perfect." Robbie zegt het vol passie tegen mij.

Ik sta in tranen, maar deze keer van geluk. Hij loopt naar me toe en geeft me een knuffel. "Jij bent echt te goed voor deze wereld." zeg ik. "Zullen we een broodje eten anders? even wat afleiding." zegt Robbie. Mijn gezicht verzuurd, ik kan niet nu eten, opgeven is gewoon geen optie. "Koen, wanneer heb je voor het laatst gegeten?" vraagt Robbie. Ik besluit errlijk te zijn voor een keertje. "Gisterochtend." zeg ik. "Kom Koen, wij gaan samen een broodje eten." zegt Robbie vastberaden. "Sorry Robbie maar ik kan nu niet falen, ik kan niet opgeven echt niet." zeg ik. "Waarom doe je dit, jij bent zo prachtig en totaal niet dik, verre weg van dik zelfs." zegt Robbie. "Koen ik ga je helpen, samen doen we dit

ik beloof het je.