Chapter 2

50 20 2
                                    

Kabanata 2: Xander

“Hey, what's up?” napabaling ako sa gilid ko nang may nagsalita doon. It was my only friend, Evan Rex Mendez. I was thinking about me being expelled.

“Evan, I have a problem” pag-amin ko habang naglalakad kami, “Hmm? Tungkol saan?” he asked, “Tungkol sa mga pictures ko na patuloy na kumakalat and it reached the school's administration and they are planning to expelled me, I don't know what to do Evan” nababahalang ani ko at tinignan siya.

He looked at me worriedly but he still manage to smile at me, “I will help you, I will ask my parents for it lize if you need a help. I will always be here for you, you know that. I am your brother too and I'll always help you” he uttered as he smiled genuinely at me.

I forced a smile at niyakap siya.

Since that big tragedy happened in my life, I became lonely.

I was just 6 way back then when I lost my both parents because of some car accident but thankfully, I was saved and later on got adopted by the orphanage's regular visitor who's name is Flor and became my nanay until now.

Until I met this guy in front of me who treat me as his own sister.

“Thank you Van” ani ko at pinutol ang yakap. Kasabay nun ang pagtunog ng cellphone niya kaya binalingan niya iyon saka tumingin sa akin.

“Bye lize, una na ako! Mag-ingat ka, see you” ani niya at kumaway bago tuluyang umalis.

I took the opposite path palabas dahil wala naman na akong klase.

While walking ay abala ako sa pag-ayos ng headphone ko nang bigla na lamang akong mabangga sa kung sino.

“What the hell? Hindi ka ba marunong tumingin sa dinadaanan mo?” inip na ani ko at tinignan ng masama ang lalakeng nakabangga ko and when he look at me ay kaagad akong natawa nang makita ang mukha niya.

“Really? Ako pa talaga ang sinasabihan mo niyan? Where in fact that ikaw ang hindi tumitingin” he uttered as he hissed and picked up his things that have fallen.

Napasinghap na lamang ako at kinuha ang isa pa sa may paanan ko pero marahas niya iyong kinuha sa akin.

“I don't need your help so step aside” galit na ani niya sa akin kaya kumunot ang noo ko.

Hindi na lamang akong nag-abalang tumulong at naglakad na lamang para iwan siya, ayaw niya ng tulong? Edi don't.

He's Jonathan Villegas, the well-known student in our school because of his parents that are both businessmans and also the owner of our school... Wait what?

He is the son of our school owner.. which means he can be my way to save my name and academics! I am so brilliant!

But how the hell I can asked him kung ngayon pa ngang kakikita pa namin ay sinungitan ko na kaagad siya at malala pa dahil galit siya sa akin.

Naku naman Felize! Pinapahirap mo pa lalo ang sitwasyon.

I keep on scolding myself while walking until I decided to have a walk in the park for my mind to have a fresh air.

The fresh relaxing air immediately invaded my body nang tuluyan akong naupo sa isang bench sa parke. I choose the bench na natatabunan sa anino ng malaking kahoy para hindi masyadong mainit dahil kahit kasi hapon na ay ang init pa rin ng sikat ng araw.

Hindi naman talaga ganito kainit ang hapon kung hindi lang dahil sa global warming. Gusto ko sanang maglakad-lakad kaysa umupo lang pero hindi ko keri ang init, nakakapaso sa balat.

“Can I sit here ate?” tanong bigla ng kung sino sa gilid ko bago ko naramdaman ang paggalaw sa gilid ko but I didn't bother to look at it at tumango na lamang kahit na umupo naman na siya.

I Have Found the Almond Eyes Kde žijí příběhy. Začni objevovat