3 years later.
Nandito kami sa room ko, kami ni Mama.
Tapos na akong ayusan, kaya eto si mama nagdadrama.
“anak. I’m so much proud of you.”
“thank you ma.”
“don’t forget me ha?”
“mama naman, para naming mawawala ako at di na babalik. Wag kang magisip ng kung ano ma. Anak mo pa din ako.”
“Masaya lang talaga ako anak. Isa pa alam kong Masaya kayo ni Justine sa isa’t isa.”
“sobra ma kaya tama na drama. Sayang make up.”
“baliw ka talaga.”
“HAHA. Mama, mana lang sayo.”
Tinulungan ako ni mama na isuot yung damit ko.
Kumatok naman si papa sa pinto.
“pasok.” Sigaw ni mama.
“nervous anak?”
“hmm. Slight pa.”
“don’t worry, di ka tatakbuhan nun, mahal na mahal ka eh.”
‘tss. Papa talaga.”
“im proud of you anak.”
“thanks pa.”
Ang sarap pala sa feeling na proud sayo magulang mo.
Ngayon ko lang narinig yan sa kanila eh.
Kumpleto na buhay ko.
Wala na akong gustong iba pang hilingin.
Nagpatuloy ako sa pagaayos habang sila mama at papa ay nakatitig lang sakin.
“ma pa, wag naman ganyan.”
“anak. As of March 3 you will going to be married.”
“mama, wag ka naman umiyak.”
“Masaya lang kami anak ng mama mo, sa wakas nakita mo na ang para sayo.”
“salamat ma, salamat pa.”
Nagyakapan lang kamin pamilya, at umalis na din.
Papunta na kami ng simbahan.
.
.
.
.
Nang makarating kami sa simbahan.
Bumaba na si mama at papa sa kotse.
Pero may inayos pa sa loob ng simbahan kaya hindi muna ako pinalabas ng kotse.
May kumatok sa bintana ng kotse. Kaya pingbuksan ko ito.
Nagulat ako ng yung babae yung nasa bintana.
Ang tagal na niya hindi nagpakita.
At sa sinabi nga niya. Ito na yung pangatlong beses na lalapitan at kakausapin niya ko.
“aa-ahh pasok po kayo”
“salamat anak, Masaya ako para sa inyo.” sabi nya habang yakap niya ako.
“ah hehe. Salamat po :))”
“sa wakas natupad ko na talaga ang pangarap niya”
“h-hindi kop o kayo maintindihan.”
“alagaan mo siya ah? Wag mong iiwan gaya ng pag-iwan ko sa kanya.”
“p-po?”
“this is the day, no matter what I’ll be there.”
