Δύο Ζωές

Εισαγωγή

Πετάω την τσάντα μου δίπλα από το θρανίο μέσα στα νεύρα. Τουλάχιστον ήμουν μόνη στην τάξη και είχα άπλετο χρόνο να ξεσπάσω. Πώς να μην είναι άδεια, αφού έχω έρθει μία ώρα νωρίτερα; Και πώς να μην έχω νεύρα αφού περπατούσα μίση ώρα μεσ' τη βροχή; Μία θάλασσα νερό έσταζε από την καλοκαιρινή σχολική στολή μου μετατρέποντας το πάτωμα κυριολεκτικά σε λίμνη. Τα μαλλιά μου βρεγμένα και κολλημένα στο πρόσωπο μου εμπόδιζαν την όραση μου. Τα ρούχα μου, εξίσου βρεγμένα και κολλημένα ασφυκτικά πάνω στο σώμα μου, καθώς από το τελείωμα της φούστας μου έσταζαν παγωμένες στάλες νερό στα γυμνά πόδια μου. Ορκίζομαι πως αν βγάλω τα παπούτσια μου θα βρω και εκεί μέσα νερό. Είμαι χάλια. Η ειρωνία είναι πως είχα ξεκινήσει νωρίτερα για το σχολείο σήμερα το πρωί, προκειμένου να γλιτώσω την μπόρα, όμως η μπόρα αποφάσισε να ξεσπάσει νωρίτερα και με βρήκε στα μέσα της διαδρομής. Υπέροχα... άλλη μια μέρα που η τύχη θα είναι με το μέρος μου!

Χωρίς να καθυστερώ, έτρεξα στις τουαλέτες του ορόφου αφήνοντας υγρές πατημασιές πίσω μου στο αστραφτερό μαρμάρινο πάτωμα ξέροντας πως αργότερα απλά θα δυσκόλευα την δουλειά κάποιου άλλου που θα έπρεπε να το καθαρίσει. Όχι πως θα ήμουν η μόνη βέβαια, αφού σήμερα ο καιρός προβλέπεται βροχερός. Τα επόμενα 50 λεπτά τα περνάω προσπαθώντας να στεγνώσω τα ρούχα μου και τα μαλλιά μου και ευτυχώς πριν αρχίσει η άφιξη των μαθητών ήμουν σε ένα αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο, αν εξαιρέσεις φυσικά την μπλούζα μου που είχε καταλερωθεί όταν ένα αυτοκίνητο έριξε λασπόνερα πάνω μου σε μία στροφή. Πριν φύγω κοιτάχτηκα στον καθρέπτη και προσπάθησα να χτενίσω με τα δάχτυλα μου τα ακατάστατα μαλλιά μου. Η εικόνα μου σίγουρα δεν έμοιαζε με εκείνη μιας βαθύπλουτης ελαφρόμυαλης νεαρής αλλά με μίας κοπέλας που δούλευε σε βενζινάδικο για να φάει ένα κομμάτι ψωμί. Πολλές φορές όταν κοιτάζομαι στον καθρέπτη δεν βλέπω τίποτα που να θυμίζει πλούτο ή άνετη ζωή. Ίσως επειδή ποτέ δεν μου ήταν οικείοι αυτοί οι όροι. Πάντα έδειχνα κουρασμένη και μεγαλύτερη απ' ότι ήμουν πραγματικά. Πιο ώριμη, πιο σοβαρή απ' τις κοπέλες της ηλικίας μου. Είναι υπερβολικά δύσκολο να προσποιείσαι καθημερινά κάτι που δεν είσαι. Να φοβάσαι πως ο κόσμος γύρω σου θα δει στο πρόσωπο σου τι πραγματικά είσαι. Θα δει στη στάση του κορμιού σου τι έχεις βιώσει, στα μάτια σου την αλήθεια. Επανέλαβα το ψεύτικο όνομα μου από μέσα μου ξεφυσώντας και ξεκίνησα για την τάξη κολλώντας ένα ψεύτικο χαμόγελο στην μάπα μου. Σε όλη τη διαδρομή θύμιζα στον εαυτό μου μερικές λεπτομέρειες για την ψεύτικη ζωή που πλασάρω τα τελευταία πέντε χρόνια. Όχι, μην νομίζετε πως μου είναι τόσο εύκολο να προσποιούμαι κάποια άλλη, αλλά επιβάλλεται αν θέλω να επιβιώσω εδώ μέσα...