MAHALLE 1.

🦅DAMAT🦋

"Sen nerden..nasıl?" Korku dolu sesi kulaklarıma dolarken çatık kaşlarım yukarı kıvrıldı
Ne söylemişti de korkmuştu bu kadar
"Söylediklerimi unutma,unutursan ölmek için yalvarırsın"

Arkasını dönerek bana doğru ilerleyen Kartalı durduran sözler ile birlikte gözlerimi hızla ona çevirdim,
"Benim bir hayatım yok zaten,Ama o bunları öğrendiğinde hayatı altüst olacak!!"
Son sözleri bana bakarak söylemesi ile iğrenç yüzüne bakmayı keserek Kartala baktım.

Gözleri üzerime kenetlenmişti gözlerinden öfkelendiğini anlamak zor değildi iki yanında sıktığı elleri bunu açık açık belli ediyordu.

Çakalın bedenimi saran elleri ile Kartal elini beline atmıştı ki Çakal hızla beni döndürmüştü,
Adımlarım sekteye uğrarken Çakal bedenimi sıkıca tutmuş takılıp düşmemi engellemişti.

Ardı ardında patlayan silah sesleri ile olduğum pozisyonda duraksamıştım,etrafımızdaki insanların bağırışları kulağımı tırmalarken gözlerimi boşluktan çekerek kapattım.

Bu kadar mıydı bana yaşattıklarının bedeli bu muydu
Ölmemeliydi çektiği kısa süreli acıyla gebermemeliydi.
Çektiklerimin bin katını haketmişti bu kadar kolay ölmemeliydi.

Kollarımı kıracak şekilde sıkıca saran çakal ile kıpırdanarak kolları arasından çıkmaya çalıştım,
Bağırışmalar yükseldi aniden
"Yengem bakma,gel arabaya geçelim hadi.."
"Bırak beni.."
"Yenge olmaz"
"Ölemez Çakal şimdi değil!"

Kolları arasında canımın yanmasını umursamadan hareket etmeye devam etmem ile kolları gevşemişti,
Kanamasını durdurmak için hızla arkamı döndüğümde uzun süren bağırışmaların sebebini görmüştüm.

Fatih sırtladığı adamı cayır cayır yanan evin içine atarak hızlı adımlarla ayrılmıştı.

Etraftaki insanlar olaya müdahale etmeye çalışıyordu Kartalın adamları onları engellerken çoğu telefonuna sarılmış birilerine yer bildirimi yapıyordu.

Gözlerimi ileride sırtı bana dönük adama çevirdim,
Elindeki silahı beline yerleştirerek arkasını döndüğünde dolan gözlerime engel olamadım
Ölmüştü.

Çocuklumu zehir eden şiddet ile dize getirildiğim ailemin bir bireyi ölmüştü
Acı çekmeden gebermişti.

Sert adımlarla yanıma geldiğinde duraksamadan elimi kavrayarak arabalara doğru ilerledi.
Yanağımdan akan yaşı elimin tersi ile silerek adımlarına eşlik ettim.

Siren sesleri gelirken duraksadım bunu fark eden Kartal belimin iki yanından tutarak kapısını açtığı arabaya bindirdi,
Fatih hemen arkamızdan bir arabaya atladığında Çakal ile diğer adamlar orda kalarak polis ile karşı karşıya kalmıştı.

Arabayı resmen döverek süren Kartal ben suçluymuşum gibi yüzüme bakmadan yola kitlenmişti.

Bilmediğim yollara saparken başımı cama çevirmiştim.
"Seni asla bırakmayacağımı unutma.." arabaya dolan sert sesi ile başımı kaldırıp ona çevirdim.

Yoldan bir an olsun çekmediği gözleri ile sessizce onu izledim konuşmaya devam edeceği belliydi fakat ne diyeceğini bilemiyor gibiydi.
"Sana zarar verecek hiç bir şey yapmadım yapmam,
Yaptıklarımın tek sebebi senin zarar görmemendi"

"Neden yapmaya çalıştığın şeyin sürekli tersi oluyor?
Neden zarar görmeyeceksin dediğin zaman en büyük zararı ben görüyorum Kartal?"

Arabanın yavaşlayarak durması ile birlikte kapıyı açarak arabadan indi.

Yol kenarında durmamızın sebebini anlamaya çalışırken kapımı açması ile kemerimi açarak uzattığı elini tutup indim.
Yoldan uzak olan boş alan ile etrafta bizden başka kimsenin olmaması ile tedirgin oldum.

Aracımızın arkasında duran araba ile Fatih olduğunu anladım,
Fakat yanında başka biri daha vardı uzak olduğundan kim olduğu belli değildi.

"O itin ölmesi gerekiyordu.." diyerek söze girdiğinde ona döndüm
"Sen onu öldürerek ona iyilik yaptın!"
"Umrumda değil benim için önemli olan sana zarar verenlerin nefes almaması!"
Yükselen sesi ile göğsünden itttirdim,
"Bana cehennemi yaşatan adama cenneti vaadettin aptal,
Onun yaşaması ona zaten haramdı!"

"Bilmediğin şeyler var kadın senin bilmediklerini bilmek nasıl bir yük haberin var mı,
Senin canının yanacağını bile bile susmak nasıl bir duygu biliyor musun!!?"
Zorlandığından dolayı şişen damarları ile işaret parmağını omzuma bastırması ile yutkundum.

"Affetmem.."

Sözlerim ile omzumdaki eli yavaş yavaş boşluğa düştü,
Gözlerindeki öfke kendini korkuya bırakırken bir adım geri gittim
"Sordum Kartal benden ne saklıyorsun diye sordum,
Sürekli kaçtın?
Abimin bile beni bırakıp gitmesini affederim
Ama seni etmem Kartal"

Gözleri öfkeyle dolarken elleri ile başını sıvazladı,
"Ben senin ihanetini kaldıramam..ben onca zaman sonra aynı çaresizliği yaşayamam!"
"Mecburum!!"
"Sensiz yapamam.."
"Gerçekleri ben bile tam bilmiyorken sana anlatamazdım?!"
"Ama alışırım ben her acıya alışırım sensizliğe de alışırım"
"Yapamazsın.."
"Yaparım.."

"Damadın bir suçu yok canım kardeşim!..."

{~}

Biraz kaosa ne dersiniz?

Arslan fanatikleri özlediniz mi kayınçoyu?

Ecemden saklanan sır ne?

Düzenleme nasıl olmuş?.

Oy vermeyi unutmayın kuzular<3