Akıl ve Tutku

6

Aile üyelerinden biri tarafından Marianne'in yanında Willoughby'nin adı anılıncaya kadar birkaç gün geçti; Sir John'la Mrs Jennings ise o kadar nazik değildiler; iğneli sözleri acılı saatlere yeni acılar ekledi; -ama bir akşam Mrs Dashvvood eline öylesine bir Shakespeare cildi alıp şöyle dedi,

"Hamlet'i bitirmedik Marianne; biricik Willoughby'miz bitiremeden gitti. Onu geçelim de döndüğü zaman... Ama herhalde dönmesine daha aylar var."

"Aylar mı!" diye haykırdı Marianne, güçlü bir şaşkınlıkla. "Hayır -haftalar bile yok."

Mrs Dashvvood söylediğine üzüldü; ama Elinor memnun oldu çünkü Marianne'den Willoughby'ye duyduğu güveni ve Willoughby'nin niyetini bildiğini ifade eden bir cevap gelmesini sağlamıştı.

Bir sabah Willoughby köyden ayrıldıktan bir hafta kadar sonra, Marianne bir başına dolaşmak yerine kızkardeşlerinin günlük yürüyüşlerine katılmaya ikna edildi. O zamana kadar gezintileri içinde her türlü arkadaşlıktan dikkatle kaçınmıştı. Kızkardeşleri yamaç yürüyüşü yapmak istiyorsa o doğruca patikalara yöneliyordu; onlar vadiden bahsediyorsa o hızla tepeye tırmanmaya gidiyordu ve onlar yola çıktığında ortada olmuyordu. Ama sonunda böyle sürekli bir kaçışı onaylamayan Elinor'un çabalarıyla ikna edildi. Vadi boyunca yürüdüler, pek konuşmadılar, Marianne'in aklı onlarda olmadığı için; ilerleme sağlamaktan memnun olan Elinor o sırada daha fazlası için gayret etmedi. Vadinin girişinin ötesinde, arazinin hala zengin de olsa daha az yabanıl ve daha açık olduğu yerde Barton'a ilk gelişlerinde geçtikleri yol önlerinde uzanıyordu; o noktaya ulaştıklarında durup etrafa baktılar ve kulübedeki manzaralarının ufkunu oluşturan btr görüntüyü daha önceki yürüyüşlerinde hiç gelmedikleri bir noktadan incelediler.

Sahnedeki nesneler arasında çok geçmeden canlı bir şey keşfettiler; onlara doğru gelen bir atlıydı. Birkaç dakika içinde bir beyefendi olduğunu ayırt edebildiler ve bir an sonra Marianne kendinden geçercesine haykırdı,

"Bu o; cidden o; -o olduğunu biliyorum!" Ve tam onu karşılamak üzere seğirtecekken Elinor müdahale etti,

"Bence yanılıyorsun Marianne. Bu Willoughby değil. Onun kadar uzun boylu değil, onun havası da yok."

"Var, var," diye haykırdı Marianne, "kesin var. Onun havası, onun paltosu, onun atı. Yakında geleceğini biliyordum."

Konuşurken heyecanla yürüdü; gelenin Willoughby olmadığından hemen hemen emin olan Elinor Marianne'in göze batmasını önlemek için adımlarını hızlandırıp ona yetişti. Az sonra beyin otuz adım yakınındaydılar. Marianne tekrar baktı; kalbi söndü kaldı; tam sertçe arkasını dönüp geriye koşmaya başlamıştı ki, kızkardeşlerinin sesleri onu durdurmak için yükseldi ve neredeyse Willoughby'nin sesi kadar tanıdık bir üçüncü ses durmasını isteyen seslere katıldı; Marianne şaşırarak döndü ve Edward Ferrars'ı sevinçle gördü.

O an dünyada Willoughby olmaması mazur görülebilecek tek kişi oydu; ondan gülücük alabilecek tek kişi; ona gülümsemek için gözyaşlarını sildi ve ablasının mutluluğu içinde bir an kendi hayal kırıklığını unuttu.

Edward attan indi, atı uşağına verdi ve Barton'a onlarla birlikte yürüdü; oraya, onları ziyarete geliyordu zaten.

Herkes onu büyük bir nezaketle karşıladı; bilhassa Marianne onu karşılarken Elinor'un kendisinden bile daha büyük bir sıcaklık gösterdi. Marianne için Edward'la ablasının karşılaşması Norland'da birbirlerine olan davranışlarında sık sık gözlemlediği izahı imkansız soğukluğun devamından başka bir şey değildi. Hele Edward tarafında bir aşığın öyle bir durumda araması ve söylemesi gereken herşey eksikti. Aklı karışıktı, onları görmekten zevk duyuyor gibi bir hali yoktu, keyifli ya da neşeli görünmüyordu, soru sorarak zorla ağzından alınanlar dışında pek bir şey söylemiyordu ve Elinor'a davranışında sevgi işareti taşıyan hiçbir farklılık yoktu. Marianne artan bir şaşkınlıkla izledi ve dinledi. Neredeyse Edward'dan soğumaya başladı; sonunda duygularının her zamanki seyrini takip ederek aklı yine Willoughby'ye gitti; Willoughby'nin davranışları muhtemel eniştesinin davranışları karşısında gayet çarpıcı bir zıtlık oluşturuyordu.