Sevgili Öznur,
Bu kitabı okumaya başladığımda henüz 11-12 yaşında küçük bir kızdım. Beni hem etkileyen hem de o yaşımda tedirgin eden bir karakter olmuştu Ediz. Buna rağmen ilk okuduğum anda bile, böyle bir son olacağını, en azından Ediz'in Doğa'ya kıyamayacağını biliyordum.
Bu platformda okuduğum ilk kitap olması, karakterlerle kurduğum bağ inanılmaz etkilemişti beni. Bir yerden sonra 2. kitabı okumaya cesaret edememiştim. Dün gece ise 22 yaşında bir kadın olarak okuyup bitirdim Elyel'i.
Doğa'nın küçüklüğü gibi aynı kendi küçüklüğüme sarılıp okudum her bir satırı. Beni çok etkileyen, içimi ısıtan, ağlatan, ama sonunda tatmin eden bir süreç oldu.
Ediz'in intihar ettiğini okuduğum an inanmadım ama içimdeki o küçük kız ağlamaktan heba oldu. Eğer kitap öyle bitseydi bu satırları ilk defa okumaya başlayan küçük kız hayal kırıklığı yaşayacaktı. Bize bunu yaşatmadığın için teşekkür ederim. Son ana kadar umutla Ediz'i bekledim.
Bir kitabın böyle etkiler bırakması inanılmaz bir şey. Büyük bir kitlenin hafızasına bu güzel anıları bırakmak çok güzel bir duygu olsa gerek.
Senin de ilk yazmaya başladığın zamanki halini hatırlıyorum bugün profiline girdiğimde kocaman güzel bir kadın görmek beni sevindirdi. 12 yaşındaki o küçük kızın hayallerini gerçeğe çevirdin ve o kız gülümseyerek baktı sana bugün. Kendine çok iyi bak Öznur.
