Ebru Demir

Ebru Demir


Gözlerimi yumdum ve karanlığın pembe elbisemi aşındırmasına izin verdim ya da beyaz maskemin ardındaki karanlığın sayfalarıma akmasına engel olmadım. Koca, dipsiz bir uçurumun dibinde elimdeki kalemle Tanrı'ya kulak verdiğim gün sayfalarım yıpranmaya başladı, kalemin küçülmeye, yaşım büyümeye başladı. Beni kamufle eden elbisem rengini yitirdiğinde gri bir gökyüzünün altında önümdeki uçuruma düşenleri yazıyordum birer birer. Yağmur damlaları düştüğü yeri yakıyor, gök öfkesini kusarcasına gürlüyordu. Rüzgar ise yelkovanla iş birliği yapıp kimi bedenleri geçmişe geri sürüklüyordu, kimilerini ise gelecekteki enkazlı bir sokağa... Ben düşenleri yazdıkça tepede kalanların bir büyüsü kalmamıştı, onlar sadece en tepede gülümsüyordu, hayatın her yönünü yaşayan yaşadıkça savaşan aşağıdakilerdi. Belkide Tanrı'nın bana anlattığı buydu; kazananlar değil, kaybedenlerdi daha korkusuz olan.





Burası benim krallığım.


Kaybedenler tanıtım linki. 👇