İZ | TAMAMLANDI

47. En Ağır İhanet

"Hande.." kafamı çevirip ona baktım.

"Bana bunu nasıl yaptın?"

"Çok özür dilerim.."

"Bana ihanet ettin.. Nasıl? Nasıl yaptın?"

"B-be-ben.. Kötü.. Kötü bir şey yapmak istemedim. Affet beni."

"İhanetin en büyüğünü kim yapar veya yaptı, onu bilmiyorum. Ama ihanetin en ağırı seninkiydi."

-BİR SÜRE ÖNCE-

~Kerem~

İnsan bazen hayatında bir değişiklik olsun istiyordu. Bugüne kadar olan yaşamının o bütün monotonluğundan kurtulmak için elinden geleni yapıyordu. Haftanın her günü aynı şeyleri yapmaktan sıkılan bir insan farklı arayışlar içerisine girerdi elbette. Ben de eve her gün farklı saatlerde gelmekle başlamıştım. Bir gün gecenin bir saatinde gelirken bir gün ise öğle saatlerinde çoktan evde oluyordum. Ama yetmiyordu.. Duvarlar üstüme üstüme geliyordu artık. Neyden sıkılmıştım ben? Ne bıktırmıştı beni bu kadar?

Hande ile gün içerisinde çok az konuşur olmuştuk. O vaktinin büyük bir çoğunluğunu Kaan ve Merih'e harcarken ben de bir köşede telefonumla ilgileniyordum. Günlerimiz böyle geçip gidiyordu. Hande'nin bana söylemek isteyip de söyleyemediği bir şey vardı sanki ama üstüne gitmek istemiyordum. Havanın güzel olduğu bir gün Nehir'in evine gittik. İlker de bize katılmıştı.

"3 aylık oldu demek.. Zaman ne hızlı geçiyor." dedi Hande, Demir'e uzaktan bakarak..

"Kocaman adam olmuş bu ya." dedim ve kucağıma aldım."

"Büyüyor valla.. Ee enişte.. Siz ne zaman kardeş düşünüyorsunuz Merih'e?" dedi imalı bir ses tonuyla.

"Aman aman.. Allah korusun." diyerek güldüm. Mangalın başında bekleyen İlker'in yanına gidip yardım ettim.

"Öyle denir mi be oğlum?"

"Ya ne diyeyim? Oğlundan uzakta da olsan sen de bir babasın.. Anlarsın beni. Baba olmak zor iş."