Tokushu Nōryoku Academy: School of Special Abilities

CHAPTER 43

CHAPTER 43
Returning Home

"TARA na."

I stood up. We're going back to the Academy. The night passed smoothly and we already recharged ourselves. I'm glad na after umalis ni Azamuku ay wala nang iba pang complications ang nangyari.  I mean, aside sa pagbibigay sa akin ni Rei ng cold shoulder.

"Hey, are you okay? How's your sleep?" I asked him pero ni hindi manlang ako nito nilingon. He's totally ignoring my prescence since yesterday. I'm not even aware kung ano ang ginawa ko para makatanggap ng ganitong treatment mula sa kanya. 

"Rei, how are you feeling?" bungad ni Hira pagkalapit niya sa amin. Nginitian ako nito kaya naman nginitian ko rin ito papabalik. Fortunately, Rei didn't treat Hira the same way like how he treats me. 

Nilingon ito ni Rei, "I'm good. Sorry for the trouble," sagot nito dito. 

I bit my lips. "Hira, do'n na muna ako kina Kuya, ah?" ani ko. Hindi ko na ito hinintay pang magsalita at nagtungo na ako sa direksyon nila Kuya Koku at ni Tito Reon. Yep, I'm already calling him 'Tito Reon' dahil 'yon ang sinabi niya at ni Kuya sa akin.

"Hey," bati ko sa kanila. 

Nilingon naman nila ako at saka ginulo ni Kuya ang buhok ko, "Tsk. 'Wag ka na ngang naglalalapit kay Rei at naiirita ako," anito. 

Kinunutan ko siya ng noo. Ano bang sinasabi nito? They're best friends for freak's sake!

Inilingan ako ni Kuya, "He's ignoring you and you're feeling down because of that. I'm your brother and I don't like the fact that he's doing that to you," mahabang litanya nito.

Mas lalo akong napangiti ng mapakla dahil dito. Nasanay na rin kasi ako na maayos kami ni Rei.  Siya rin kasi ang isa sa pinakaunang naging ka close ko sa Academy. Why do people tend to move away?

I give my brother a small smile, "You know that he has his reasons, right?" sambit ko. I gathered myself and told myself that I should always think positively!

Nag iwas ng tingin si Kuya sa akin, "But those reasons are unacceptable and nonsense," bulong nito kaya hindi ko na gaanong narinig ang huli niyang sinabi. 

"Ano, Kuya?" tanong ko dito. 

Umiling ito sa akin, "Wala. Tara na at malayo layo pa ang lalakbayin natin," aniya bago ako inakbayan. Doon ko lang na realize na kasama pala namin si Tito Reon pero biglang nawala ang presensya nito kanina nang mag usap kami ni Kuya. I got goosebumps!

-----

"WHY are you ignoring her?" tanong sa akin ni Hira na kasabay ko ngayon sa paglalakad. Kami ang nasa hulihan at medyo malayo kami sa iba kaya naman hindi nila naririnig ang pinag uusapan namin which make me sigh in relief.

I shook my head. "I'm not," I denied.

Ngumiti si Hira sa akin, "We didn't grew up together para lang hindi ko mabasa ang ikinikilos mo," aniya.

I sighed again, but this time it's because of being busted. We're friends since childhood, Hira, Koku and me. We knew each other the most which I can't even deny.

I didn't say anything because I don't know what to say. I looked around and I continued focusing on the path we're taking.