When the Man Hater meets the Casanova (On Hold)

Chapter 14

Hillary's POV

MONDAY MORNING | SCHOOL GYMNASIUM | SEPTEMBER 13

"HILLARY, ANO BA? BAKA GUSTO MONG BILISAN DIYAN. 8AM ANG CALL TIME NIYO. 8AM!! PAST 8AM NA. MAY KLASE PA KO NG 9AM!! BAKA NAKAKALIMUTAN MO NA KAYO LANG ANG EXCUSED SA KLASE!! AY JUSKOOOOO! NALOLOKA NA KO SAYO. /(_ _")\" Sigaw sakin ni Owen habang naglalakad kami.

"Sorry naman. Spaced out lang. *weak smile*" Huminto naman siya pagkatapos at hinawakan ako sa balikat.

"Tell me, this is still about what happened last Saturday? Right? HAAAAAY. Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko sa inyo. Oras oras, minu-minuto nag-aaway kayo. Hindi habang buhay nandito ko, hindi habang buhay nandito kami para pag-sabihan kayo. Para ma-realize kung ano talaga ang gusto niyo. Akala ko ba nag-usap na kayo? Pero bakit parang walang nangyari? Ano, Hillary? Hahayaan mo na lang na ganyan? Everytime papa-iralin niyo ang init ng ulo niyo. ALAM NIYO BA YUNG SALITANG 'TIWALA'? Pwede bang bigyan niyo yan ng space sa buhay niyo! *hawak sa noo* HAYNAKOOOO! Kayo talaga ni Martin, sakit sa ulo!!" Sabay dramatic na lakad. Ako? Napatanga na lang.

Ganito na lang ba kami palagi? Ganito na lang ba ang magiging ikot ng storya namin? Puro away. Wala ng pag-mamahal. Puro pride, puro sarili iniisip. Hanggang ngayon hindi pa rin ako sigurado sa sarili ko. Alam kong gusto ko siya, I am already breaking the rule number 8? No.. I can't.

Ano nga bang nangyari sa amin nung huli kaming magkita?

*FLASHBACK*

"Peter it's not what you think."

"Okay lang. Ikaw na rin ang nag-sabi, we're just pretending. May sari-sarili tayong buhay, di ba? Tayong dalawa lang naman ngayon dito. We don't need to pretend."

I froze. Nanlamig ako sa ngiti niya, sa boses niya. Ang sakit sakit pala nun no? Nung ibato sayo yung mga salitang sinabi mo. Sobrang sakit. Oo nga naman, ano ba naman kami di ba? WE'RE JUST PRETENDING. PRETENDING. Kapag may nakaka-kita lang tsaka lang kami, pero kapag wala na. WALA NG KAMI. Somehow, wala naman talagang kami. Friends, hanggang dun lang kami. PARTNERS. BEST BUDS. Wow, ang cliche naman ng put@nginang storya na to.

Hanggang sumakay kami ng sasakyan niya walang imikan. Sobrang awkward. Awkward silence all over the car. Kung kanina bago kami dumating dito, awkward na mas lalo na ngayon. Hanggang inihatid niya ko sa apartment, doon kasi ako uuwi ngayon para hindi dyahe, wala pa din imikan.

"Thanks for the ride.." Sabi ko habang inaalis yung seat belt ko.

Nakatingin lang siya sa dashboard. Bubuksan ko na sana yung kotse ng mag-salita siya, "Sino.. Sino siya?"

Napatingin ako sakanya, "Sino? Si Hiro ba?"

Tumingin siya sakin. Ngiting malamlam, "Ah. Hiro pala."

"Teka lang Peter, let me-"

"Don't worry. Haha! Masyado ka namang tensed. You don't need to explain."

Hindi na ko nag-salita. Bumaba na ko ng kotse niya ng di tumitingin sakanya. Naunahan na naman ako ng galit at inis ko, kaya nag-dramatic exit ako. And since that day.. Hindi pa uli kami nagkakausap.

Hiro is not a big deal here, he's not.

*END OF FLASHBACK*

Hindi ko na namalayan na nandito na pala ako sa harap ng Gymnasium Hall. Dalawa kasi ang Event Center ng school na ito. Yung isa sa Activity Center, mas maganda yun, bagong gawa at malaki. Yung Gymnasium kasi medyo luma na, dito kami nag-pra-practice ng pageant. Since sa September 18 na yun, sa Saturday na. Actually spaced out pa ko sa mga bagay bagay pero I need to do this. Besides, tuloy pa rin ang plano. At mamaya may dance practice pa ko. Dyahe, wala mag-hahatid sakin! >_<