Kris' POV
Phone Conversation....
Kris: Hello??
Kris' Mom: Are you doing good?
Kris: Bumait yata kayo??
I looked at Joyce. She raised her whiteboard which says...
Joyce: "Chill.Breathe deeply"
And I did. I breathe deeply and I talked to my mom calmly.
Kris: Sorry po.
Kris' Mom: Sorry din about last time. Are you doing good?
Kris: Opo.
I faced Joyce again, she smiled at me.
Kris: I'll just call you soon. Behave okay? Bye.
Aba? Kailan ba ako naging pasaway dito?
Call ended...
It's my second week here sa foundation. Well, so far it's good. My stay here is quite memorable. I'm happy here. Sabi naman nila okay lang naman daw ako. Ginagawa ko naman daw yung trabahao. They all said positive things about me. Yung Mommy ko kaya, kailan niya kaya makikita yung kabutihang ginagawa ko? Lahat ng ginagawa ko para sa kaniya mali. It's good that Joyce is here. Siya kasi yung taga-awat ko kapag nag-aaway kami ni Mommy. I realized na mas mabuti pa nga yung pipi eh, sila pa yung mas nakaka-intindi. Si Joyce, ang naging pinakamabuting kaibigan ko dito. She always listens to my stories. She never let me feel that I'm nothing. Sa tuwing tumatawag si Mommy, palaging sermon ang abot ko. Pero kung si Joyce naman yung kausap ko, sobrang tahimik. I really don't know what I really feel pero gumagaan ang pakiramdam ko kapag kasama ko siya. Dahil nga siguro, pareho kami ng sitwasyon. We both feel that we have no family. Well, mas kawawa nga lang siya dahil totoo talagang wala na siyang family.
Kris: Here.
We just finished cleaning the playground. Iniabot ko sa kaniya yung orange juice. Oh kita niyo? I changed!! Hehe. Kinuha naman niya yung orange juice na iniabot ko siya kaniya.
Joyce: (smile)
Kris: Alam ko na. You're welcome.
I noticed something kay Joyce, hindi na siya malungkot. I mean, minsan malungkot siya. Pero dati diba, kapag ngumingiti siya may halong lungkot sa mata niya. Pero ngayon, yung ngiti niya, ngiting totoo. Minsan, nawawala na nga yung mata niya kaka-ngiti eh. Heto na naman siya. Nagsusulat sa whiteboard niya.
Joyce: "Pagod??"
Kris: Concerned?
Joyce: "Loko"
I'm now looking at her. Nilapit ko yung mukha ko.
Kris: Anong sabi mo??
Mas nilapit ko yung mukha ko at tiningnan siya with "pang-iinis look". Nanlaki naman ang mata niya sa gulat. Bakit ganun? Dati lungkot yung nakikita ko sa mata niya. Bakit ngayon, takot na? She looked away. Biglang nalungkot siya.
Takot...
Takot..
Bakit may takot sa mga mata niya?? It keeps bothering me.
Kris: Sorry.
Tumayo naman siya. She pointed her room. Siguro magpapahinga na siya.
Kris: Okay. I'll take you to your room.
She shook her head.
Kris: Ayaw mong ihatid kita sa room mo? Dati naman sinasamahan kita eh.
She walked away. Then I followed her. She entered her room. Nakasanayan ko na rin na pumasok sa room niya. Sabi niya kasi parang kapatid yung trato niya sakin which hurts my ego. Well, ego lang nga ba?? Umupo naman siya sa couch sa tapat ng bed niya. Siguro, nabad trip siya dun sa ginawa ko. Kasi naman Kris eh. Takot ba siya sa mga lalaki?
