Boşluk.
Nereye ait olduğunu bilemediğin o an. Her yere gider, herkesle konuşursun fakat gittiklerinde başından beri yalnız olduğunu fark edersin.
Hayatımın on altıncı yıl dönümünde bir kez daha yalnızlığa kapıldım.
İnsanlar yalnızlığın altınla eşdeğer olduğunu düşünüyor. Bence yalnızlık zehir kadar tehlikeli ve kılıç kadar keskin. Kişinin var oluş mücadelesinde onu kaybetmeye sürükler. Komutanlar ordularıyla savaşır. Teke tek mücadele her zaman daha çekişmeli ve acı verici olur.
Yalnız olduğunda mutluluğun pek uzun sürmez. Başlar ve biter. Sadece zaman içinde kaybolursun. Her salisenin diğerinden daha uzun sürdüğünü fark ettiğindeyse, kendin için yapılabilecek hiç bir şey olmadığını anlarsın. Boşluktasındır. En dipte. Ne başlangıcı görebilirsin ne de bitişi.
En zoruysa çevrendeki insanların hiç bir şey bilmemesidir.
Sadece konuşurlar ve kendilerini bir anlamda haklı bulurlar. Karşıdaki kişinin ne düşündüğünün önemi yoktur. Kelimelerin gücünü bilmezler. Onların can yaktığını ya da mutlu ettiğini bilmezler.
Onlara asla kendi sorunlarımı anlatmam. Bu hataya düştüğümde beni kendilerine doğru çekeceklerini çok iyi biliyorum. Yaratılıştan beri zorunlu olarak insanın içinde tuttuğu ihanet dürtüsünün hiç bir şekilde dizginlenemeyeceğini biliyorum. Bir kişiye kendimi anlatırsam, kendimi dünyaya açmış olurum. Bu yapmak isteyeceğim en son şey.
Bu kadar nefret ettiğim kişilerle neden birlikte olmak zorundayım? Çünkü yalnız olduğunda mücadele şansını sıfıra indirirsin. Arkanda seni kollayacak aptallar olmalı ki güvende olmalısın. Yalnız kalmamalısın.
İnsanları kullanıyorum. Yalnız kalmamak için onlardanmış gibi davranıyorum.
Bu dünyaya ait olduğumu düşünmüyorum. İnanıyorum ki ben herkesten daha değerliyim.
