The Last Quarantine

Season 2: Episode 20

Mabilis ang ginawa kong pagpapatakbo sa motorbike. Wala nang ingat ang ginawa ko. I just tried my best to get away from the death that is approaching Santhy and I.

"Venice, ayan na sila! Nadadagan pa sila!" Santhy told me as his embrace from my back started to go tighter. Bakas rin ang labis niyang takot dahil sa panginginig niya. Ramdam na ramdam ko iyon dahil nakalapat ang kanyang dibdib sa likuran ko.

"Alam ko! I can see it! May mga mata ako!" I yelled back. Nakikita ko na naman ang sitwasyon namin! Hindi na niya kailangan pang sabihin iyon dahil nadagdagan lang ang pagpapanic ko dahil sa kanya!

Ngayon, nadagdagan na nga ang mga zombies na humahabol sa amin. Hindi lang kami nanganganib mula sa likuran namin. Sa magkabilang gilid kasi namin ay may mga zombies na rin ang nagsisitakbuhan papunta sa aming direksyon. Lahat sila ay nanggagaling sa mga building na nadadaanan namin. Hindi ko na kailangan pang sukatin ang bilang nila dahil alam ko-- sigurado akong sa dami nila ay hindi namin kakayanin kung hindi pa kami aalis mula sa mala-impyernong lugar na ito.

"Fuck it, Venice!" Patuloy ang panginginig ni Santhy. Sinabayan iyon ng papalakas nang papalakas na mga huni galing sa mga zombies. Ang kanilang malakas na paghagok ay tila bang isang disyerto ng kamatayan. Takot ang nararamdaman ko habang kami ay nasa gitna nito.

"Shit, what the hell?!" Halos mapaos-paos kong sambit nang makitang may mga zombies rin ang haharang sa daan namin. Sa tantya ko ay sampu lang sila. Wala pa sila sa one percent ng mga infected na humahabol sa amin ngayon. Which in a way, making me wonder if it's still a bad thing.

I have no choice now.

Babanggain ko na sila.

Doon, lalo kong pinaharurot ang motorbike. Todo na ito. Nananalangin ako sa lahat ng Diyos sa itaas na sana, sana lang talaga ay hindi umapoy ang gulong nito. O hindi naman kaya ay masira ang preno nito. Dahil tiyak, kung mangyayari iyon ay wala na talaga kaming choice kung hindi ang mamatay.

"You can do it, Venice! You can do it!" Santhy continued to push me. His voice is suprisingly mirroring a lot of hope amidst our deadly situation. There is an obvious conviction on his voice. He still believe that we can make it through with our lives on my palm. And somehow, it motivates me to really try my best to make the two of us survive this damn night.

"Okay!" I heave a deep sigh as I tried to calm myself. "Okay!"

With my eyes glaring for our safe haven and my heart aiming for the survival, I am holding my breath as the motorbike collides with the zombies infront of us. Sa bilis ng motorbike, ni hindi nito ininda ang bahagyang pagtabig ng zombies sa amin. Narinig ko na lang talaga ang malakas na pagkabali ng buto nila noong umandar kami sa kanilang ibabaw.

"Thanks, God!" Santhy yelled through his almost breathless voice. Katulad ko, tila bang nabunutan din siya ng malaking tinik sa dibdib. "Tangina! I thought we are going to die!"

"Never on my watch." I answered while smiling. Ngayon, para akong lumulutang sa labis na pasasalamat. Nagsimula na akong mag-relax.

Bahagya ko na ring pinabagal ang pag-andar ng motorbike. Medyo nakalayo-layo na rin kasi kami sa mga zombies.

Ilang saglit ang lumipas, naramadaman kong lumingon sa likuran namin si Santhy. "Fuck you all!"

Right now, I can sense that he is raising his middle finger. Natawa na lang ako. "You thought we are going to fill your stomach tonight?! Well dream for it because it will never happen--"

The motorbike suddenly stopped. And my eyes widened when I turn my gaze at the speedometer.

Shit.

What a timing?!

"What happened?!" Biglang nagpanic si Santhy. Bumaba siya sa motor at humarap sa akin. Sa paglaki ng kanyang mga mata ay alam ko na ang kusang pumasok sa isip niya-- we are doomed tonight.

"Wala nang gas." I told him as I felt myself to swallow hard.

"We need to run." Santhy only responded as we heard the loud stomp of the zombies that are about to approach us. Ganoon na rin ang papalakas at papalakas nilang pag-huni na para bang nagpapahiwatig sa nalalabi naming kamatayan.

"Yes . . ." Natutula kong sambit. "We really need to run."

Noong mga oras na iyon, biglang lumamig ang paligid. O baka pakiramdam ko lang iyon dahil sa biglang pamumuo ng takot sa sitema ko?

"Oh shit!" Biglang bulyaw ni Santhy nang mula sa likuran namin ay may dumambang zombie. Kung hindi pa ako nahila patayo ni Santhy, nakagat na talaga ako nito nang walang kahirap-hirap. Hindi ko alam kung saan siya nanggaling!

Right now, his tongue is out. It was abnormally long. May tumutulong dugo sa dulo nito na para bang hinila iyon paalis ng bibig niya gamit ang ngipin. Samantantalang ang mukha niya, wala na siyang ilong. Animo ito nilapa ng isang mabangis na hayop.

Ngayon ay nakatingin siya sa amin nang masama. Bahagya lang ang ginagawa niyang paggalaw. He is moving slowly but surely. It's as if his next move is going to be the death of us.

"Takbo, Venice!" Bulyaw ni Santhy habang hinihila ang kamay ko nang unti-unti, sinigawan kami ng zombie. And the next thing we knew, he jumped towards our direction while his mouth is wide open. "Putangina, takbo!"