love, Phillissia (the broken me)

Prologue

Kanina pa patingin tingin si Lissia sa elevator kung saan labas-masok ang mga empleyado. May tatlong oras na siyang naghihintay sa taong pakay sana.

Ni anino ng lalaki ay hindi niya mahaggilap. Sinubukan niya rin itong puntahan sa mansyon nito ngunit ang mayordoma lang ang nakausap niya. Ang sabi nito ay maagang umalis ang amo na may kasamang magandang babae.

Mas pinili pa ng lalaki na sumama sa babae nito kaysa sa kanya.

Biglang naputol sa pag-iisip si Lissia ng bumukas ang elevator at lumabas doon ang taong gusto niyang makausap.

The man look dashing in his business suit kahit na may katandaan na ito. Masaya itong nakikipag usap sa katabi nitong babae. Sa tanataya niya ay hindi nagkakalayo ang kanilang edad ng babae. She is the woman that every man would love to have. The movement of her body was graceful. Ang mahabang buhok nitong itim na itim ay napakakintab.Sigurado siyang mahal ang gamit na shampoo nito.

Tila hindi siya napansin ng mga ito dahil tuloy tuloy lamang ang lakad ng dalawa habang nagkakatuwaan.

"Oh, tell me about this man you meet." nakita niya ang pagkislap ng mata ng dalaga as the old man said.

"You know what Pa. He is gentle. He made me smile .He send me flowers everyday and most of all he is looks like you lovable and handsome." kinikilig na wika nang babae at umabreso sa braso ng ama nito.

Tila may karayom na tumutusok sa puso niya. Bakit ganon? Her family give her all the love she needs.Her mother provide it everything mula sa pagmamahal at mga luho. Ito rin ang tumayong ama niya. She still remember when she was still in elementary. Umiiyak ito dahil hindi daw nito kayang ibigay ang pagmamahal ng isang ama.

Hindi niya ito naiitindihan noon.But now she know it. Niminsan ay hindi nagsinungaling ang ina niya sa kanya. She can see through her mother's eyes na mahal pa rin nito ang kanyang ama. Ang nakapagtataka lang ay kung bakit ito umalis ng Pilipinas ng magdadalangtao ito sa kanya? Bakit hindi nito ipinaglaban ang pagmamahal nito sa ama? Or there still another reason behind? Kung mayroon man kailangan niyang malaman iyon.

Biglang tumunog ang phone niya.Hindi niya na tiningnan pa ang caller.

"Hi,sweety!" tinig iyon ng kanyang ina.

"Hi, ma. What' s going on there?" tanong niya ng marinig ang mga tunog ng makina.

"I was here in the factory.Checking the wines."

"Bakit hindi na lang sa Jamie ang magcheck dyan." si Jamie ang assistant nito

"Ma, your not getting younger.You should stay in your office." pangaral niya sa ina.

Narinig niyang napabuga ito ng hangin.

" Sweety, if you want me to get some rest then go home, here." nababanaag niya ang lungkot na nadarama ng kanyang ina. Noong una ay ayaw nitong bumalik siya ng Pilipinas.Pero napahinuhod ito ng lolo at lola niya.

"Let her be,Amelia. She's in the right age to know everything" wika ni Don  Riago sa kanyang mama.

"But Papa. I worried of what-" 

"Let your child decide. If she feel the pain let her be. Ginusto niya ito kaya kakayanin niya.Kung ano man ang malalaman niya. What we can offer is our love and support." wika ng kanyang Lolo.

"Thank you Lolo." she hug her Grandpa.

" Your family is just here. Remember that ,Agueda" wika ng kanyang Lolo.She also hug her Lola.And lastly her mother.

"Sweety, don't forget to come back to me. I am just here.Okay?" Humarap siya dito at ngumiti.

"Yes,ma." tatango tangong wika niya saka tumalikod sa mga ito.

That was two years ago.

"Ma, napag usapan naman natin ito diba?"

"Two years is enough sweety. Please go home here. Your life belongs here." pakiusap sa kanya ng ina

"Ma,I-I can't." marami siyang rason kung bakit ayaw niya pangbumalik sa Rome. One of the reason is Revano.

"Ma, I have to go. Just give my regards to lolo and lola." aniya at pinatay na ang phone.

She need to go back to Ranch before lunch dahil may mahalaga silang pag-uusapan ng matandang Ferrano.

"Mang Isko, yong isang kabayo po na nasa pang anim na kwadra pwede na pong gamitin" nakangiting imporma ni Lissia sa matanda na siya nangangasiwa sa mga mga hayop ng Ferrano kong saan rin siya nagtatrabaho bilang isang Vet Med.

"Manong heto na po ba ang huli?" tanong ni Lissia habang tagaktak ng pawis sa noo niya.

"Opo ,doc.Pagkatapos niyo nga po raw dito ay dumaan po muna daw kayo sa mansyon.Gusto kayong kausapin ni Don Salve eh."  wika ng matanda.

May tatlong araw pa lang siyang Vet.Med  sa naturang Rancho. Pero tila hiyang na hiyang na siya sa klima ng lugar.

"Sige po,Mang Isko.Mauuna na po ako since heto na lang naman po ang huli " paalam niya dito pagkatapos maexamine ang huling kabayo.

"Sige po,Doc.Magiingat ka"

"Naku, Mang Isko sobrang lapit lang naman ng mansyon ah." natatawang wika niya.

"Hindi po yong ibig kong sabihin.Mag-ingat po kayo dahil baka mahulog iyang puso mo pagnakita mo ang apo ni Don Salvi.Gwapo iyon at mabait pa."

"Kayo talaga Mang Isko.Matigiltigil kayo't baka patulan ko talaga yang sinabi niyo."biro niya dito na tinawanan lang ng matanda.

Pagkarating agad ni Lissia ay agad siyang inihatid ng katulong sa parting likod ng mansyon.

Nakita niya ang matanda na komportabling nakaupo sa harap ng bilugang mesa na may panglimahang upuan.

Napakunot ang kanyang noo ng makitang hindi ito nagiisa. Hindi niya makita ang mukha ng huli lalo't nakatalikod ito sa kanya. At ang malapad lang na likod nito ang kanyang nakikita.

"Magandang araw po Don Salvi.Ipinapatawag niyo ho raw ako?"

Tumingin sa kanya ang matanda at ngumiti.

"Yes ,hija" sagot nito.

"Kung ganun po ay ano po yon?" tanong niya sa matanda.

"Bakit hindi ka muna umupo dito at saluhan mo kami ng apo ko"

" Pero naka-"

"Its bad to refuse for an invitation young lady" putol ng matanda sa kanyang sinabi.

"By the way this is my grandson Revano" turo nito sa apo.  Doon pa lang lubusan nakita ni Lissia ang mukha ng binata. Hindi nga nagkamali si Mang Isko.Ngiti pa lang ng binata wala na.Hulog na hulog na ang puso niya dito.