The Other Side Of The Moon | Neverland story | Dutch

H52. The Key To Everything -P,E-

Mijn rug zit tegen de ruwhouten mast aangedrukt. Er is nauwelijks ruimte om te bewegen. Met mij, zit een grote groep Lost Boys tegen de mast gebonden. Slechts enkelen hebben het eiland gehaald. Slechts enkelen zijn veilig.

Elizabeth is er niet één van.

Het is doodstil op het dek.

Enkele momenten na Elizabeths val, na haar zekere dood, had de steen onvoorspelbaar gereageerd. Ik was net aan boord gehesen en zag het gebeuren. Het doosje was te dun geworden. Een donker licht straalde het uit, door het doosje heen, waardoor iedereen weg dook. Het deed pijn aan je ogen, oren, huid... Alsof het je zintuigen aan het verbranden was. Tinkerbell had een doek uit Hooks hand gegrist en eroverheen gegooid.

De pijn stopte.

Mijn theorie? De steen doofde toen Elizabeth stierf. Het had zijn connectie verloren. Elizabeth had het langer uitgehouden dan ik dacht, en was niet gestorven bij de eerste klap. Dit maakte mij nog bitterder, wetend dat als ik er achteraan was gegaan, zelfs als ik eerst het net had moeten breken, dat ik dan nog op tijd was geweest.

Het zou me niet verbazen als de steen ooit gaat ontploffen en met die steen, heel Neverland.

Maar wat maakt het nog uit? Het is over, voorbij. Ik had boos moeten zijn, het moeten uitschreeuwen van verdriet. Maar alles wat ik nog voel, is dofheid. Misschien wel helemaal niks.

Ik had haar terug. Voor vijf minuten. En nu...

Nu staren we allemaal in het niets. Hook lijkt geschokt. Hij staat nog steeds bevroren, op dezelfde plek, naar de zee beneden hem starend.

Ik kan er niet helemaal bij. Natuurlijk, hij heeft zijn kans om over de wereld te regeren verloren. Maar het lijkt alsof hij oprecht voor Elizabeth is gaan geven in die korte tijd. Hij lijkt zo gebroken.

En Tinkerbell? Tinkerbell glundert. Ze probeert het verborgen te houden, maar ik zie het duidelijk. Ze glundert van top tot teen.

De bemanningsleden staan ongemakkelijk heen en weer te lopen, sommigen te stampen op de vloer. Ze hebben bevelen nodig, ze kunnen niet niets doen, maar hun leider lijkt in geen staat te zijn die te geven. Wanneer Donnie met zijn hoofd tegen de muur aan begint te slaan, wordt het mij te veel.

Ik hef mijn stem. "Blijf staan en rust, dat is een bevel."

Er is zowaar reactie, maar zeker zijn ze niet. Stroefjes verplaatsen ze hun blik van mij naar Hook. Maar hij blijft nog altijd stil. Dan stapt Tinkerbell naar voren. "Doe wat hij zegt, blijf eens staan. We hebben niet nodig dat straks de helft van jullie uit frustratie van het dek af springt."

Eindelijk blijven ze staan.

Met zijn wachten we tot Hook bij zinnen komt.

-

Ik gil het uit als Peter wordt geraakt door een kogel en ik wegslip uit zijn armen.

Opnieuw stort ik de diepte in. Opnieuw waait er haar voor mijn gezicht. Opnieuw wordt mijn gil weggeblazen door de wind.

Dit is het einde, dit is het einde...

Ik herinner me de vorige keer. Hetzelfde ging door mijn hoofd.

Maar toen was Peter er. Nu niet.

Toen had ik gedacht dat het wel oké was. Nu niet.

Ze hebben me nodig.

Mijn hoofd is nog steeds licht van de realisatie dat hij leeft. Zijn woorden galmen door mij heen, de woorden die hij had gezegd toen ik van plan was de netten-kanonnen onschadelijk te maken, wetend dat Hook of Tinkerbell mij dan te pakken had gekregen.

Jij bent de sleutel tot alles.

Ik haal diep adem en draai mijn lichaam. Ik begin te tollen in plaats van een kwartslag te draaien. Mijn maag draait zich bijna om. Maar dan lukt het. Mijn voeten wijzen naar de zee.

De zee die akelig snel nadert.

'Het meisje krijgt helemaal niet de kracht, maar de steen.' De woorden die Hook uitsprak nadat ik de steen had aangeraakt.

Waarom denk ik daar nu aan? Waarom is dat mijn prioriteit?

Maar er is meer wat vertelt wordt.

De steen moet beheerst worden.

Als ze in gang is gezet, maar niemand haar beheerst, wordt haar kracht roekeloos. Onvoorspelbaar.

Jij bent degene die dat moet zijn. Alleen door jou kan ze worden beheerst. Alleen door jou kan Neverland gered worden.

Ik wend mijn blik van de zee af. Ik sluit mijn ogen.

Focus, Elizabeth. Focus. Gewoon recht naar beneden duiken, voeten eerst. Vast niet iedereen is gevangen genomen. Er zijn nog Lost Boys op het eiland. Er is nog een kans. Als ik maar lang genoeg in het water blijft...

Je kan dit.

Ik kan dit. Ik ben mijn laatste hoop. Ik vertrouw op jou. Ik vertrouw op mezelf.

Ik voel de energie van de steen. Niet de strijd, maar wat ze geven wou. De magie. De kracht. Het leven. Het giert door mij heen.

Mijn gedachtes schieten terug naar nu. De wind lijkt minder hard te waaien, maar het water is te dichtbij.

Ik kan het voelen.

Het water raakt mijn tenen aan.

Mijn lichaam spant zich aan.

Ik houdt mijn adem in, ogen stijf dicht geknepen.

Ik tel.

Één.

Twee.

Drie.

Er gebeurt niets. Is de tijd stil gezet?

Heel langzaam ontspan ik mijn rechteroog. Ik spiek er door heen, kijk naar het water. En inderdaad raken mijn tenen het oppervlak. Kleine kringen spreiden zich uit.

De tijd staat niet stil.

Ik hang stil.

Ongelovig proest ik het uit.

Is dit echt? Heb ik het gedaan?

Vlieg ik?

Ik laat mijn hakken tot op het wateroppervlak zakken en stel me voor dat het gewone grond is. Voorzichtig zet ik een stap naar voren.

En ik zak niet.

Ik begin te giechelen als een klein meisje die nieuw speelgoed heeft gekregen, en zet meer stappen. Steeds sneller en sneller. Ik ren over het water, gil het uit.

Ik duik naar voren en vlieg als een speer over het water, mijn hand er doorheen glijdend.

Dit is geweldig!

Ik zet af en vlieg met het grootste gemak terug naar het eiland.

Tijd om de rest op te zoeken.

-

Kort hoofdstukje en één dag te laat, sorry!! Ik hoop dat jullie er wel van genieten :) Overleven jullie school nog een beetje? Examens overleefd, als je die hebt gehad? ;)