Het Internaat

Hoofdstuk 5

Ik word wakker en merk dat ik vastgebonden zit. Ik kijk om me heen maar herken de omgeving niet. Ik zit in een stoffig oud huis dat duidelijk niet is schoongemaakt in jaren. Vanaf de gang hoor ik voedtappen mijn kant op komen. Langzaam gaat de deur open en ik kijk verbaast naar de persoon die in de deuropening staat. Ronald was dan wel een van de laatste personen die ik had verwacht. 'Ik kan het uitleggen.' Zegt hij en gaat recht voor me staan. 'Aangezien ik toch geen kant op kan, ga je gang.' Zeg ik. 'Het was Jack die je ontvoerd heeft. Hij heeft me gechanteerd zodat ik hem zou helpen. Als ik het niet zou doen zouden jullie allemaal wat overkomen. Ik wist natuurlijk niet dat hij je vast ging binden aan een stoel! Het was nodig volgens hem omdat je anders meteen weg zou rennen.' Legt Ronald uit. 'Natuurlijk zou ik meteen weg rennen! Hij heeft me ontvoerd!' Zeg ik. 'Waar is hij nu eigenlijk?' 'Hij moest nog wat dingen doen dus ik moest op je letten.' Zegt Ronald. 'Aangezien hij hier nu toch niet is. Zou je me vast wel los kunnen maken toch?' Vraag ik hem. 'Ja natuurlijk.' Zegt Ronald als hij een stuk glas oppakt van de grond en het touw doorsnijdt. We horen krakend de deur van het oude huis opengaan en Ronald fluistert dat ik moet doen alsof ik nog vast zit. 'Gaan we niet een beetje te ver?' Vraagt Ronald aan Jack als hij de kamer komt inlopen. 'Nee en denk maar niet dat je nu nog kunt terugkrabbelen.' Antwoord Jack. 'Ik heb sowieso nooit vrijwillig ingestemd hieraan mee te doen.' Bijt Ronald terug. 'Je doet wat ik zeg of ik zal er persoonlijk voor zorgen jou en je vrienden wat overkomt.' Zegt Jack bot. Ronald kijkt naar beneden en dan naar mij. Voor even blijft het stil tussen de twee jongens. 'Ik ben zo terug let jij op haar?' Zegt Jack en loopt door de deur het huisje uit. 'Het spijt me echt dat ik hem heb geholpen maar ik kon niet anders.' Zegt Ronald. Ik hoor aan de manier waarop hij het zegt dat hij het echt meent. Ik sta op van de stoel waar ik eerst aan vast gebonden zat en heef hem een knuffel. 'Het maakt niet uit. Ik zou in jou plaats ook niet weten wat ik zou doen.' Zeg ik als we in de gang iets horen vallen. Ronald draait zich om en loopt naar de deur toe. Hij doet de deur open en word in een verrassingsaanval vastgebonden met een tuinslang. 'Ronald?!' Hoor ik Marjolein schreeuwen. 'Ik kan het uitleggen.' 'En of je dit gaat uitleggen.' Zegt Marjolein. 'Waar is Kayleigh?' Hoor ik Justin vragen. 'In de woonkamer.' Antwoord Ronald en ik zie Justin de woonkamer in lopen. Ik loop naar hem toe en sluit hem in mijn armen. 'Ik was zo ongerust.' Zegt hij terwijl hij met zijn hand over mijn haar streelt. Zo staan we voor even tot dat ik ook van achter geknuffeld wordt door mijn beste vriendin. 'Ik wil er ook bij!' Zegt Ronald als hij zich toe voegt aan onze knuffel. 'Waar is Ian eigenlijk?' Vraag ik dan. 'Hij houdt de wacht bij de auto.' Antwoord Justin. 'Zullen we hem dan niet langer laten wachten?' Zeg ik als ik mezelf los maak uit de groepsknuffel. 'Goed idee.' Zegt Marjolein en we lopen samen richting de auto. Op de weg terug leggen we Ian uit wat er allemaal gebeurd is en eenmaal aangekomen bij het internaat gaan we op Marjolein en mijn kamer zitten voor een warme mok vol met chocolademelk. 'Welke film willen jullie kijken?' Vraagt Ian die de afstandsbediening pakt. 'De Hungergames!' Roepen Marjolein en ik in koor. Ian zet de film aan en als hij de afstandsbediening op tafel wil leggen ziet hij op Justin zijn telefoon dat hij een berichtje heeft gemist van een onbekende afzender. Justin opent het berichtje en leest voor wat er staat. 'Dit was nog maar het begin.' Zegt hij. 'Wat kan dit betekenen?' Vraag Ronald. 'Ik heb geen idee maar ik heb er geen goed gevoel bij.' Antwoord ik.