Lora&One Direction - Dutch Harry Styles FanFic [[ON HOLD]]

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 9

'En Lora? Hoe was het bij Helena?' krijg ik meteen te horen. Mijn ouders zitten lekker op de bank naar tv te kijken. Helena? Oh ja, Helena.

'Goed, het was echt leuk.'

'En hoe was het concert van die jongens?'

'Heel goed.'

'Hoe was het bij Helena thuis? Wat hebben jullie gedaan?'

'Alles was goed, mooi huis, lekker gegeten, filmpje gekeken,... Meidendingen.'

'Ah zo. Was haar broer thuis?'

'Ja mam.'

‘Ah zo. Je bent toch beleefd geweest, hé?’

‘Natuurlijk.’

‘Oké.’ Aangezien ze zich terug focust op de tv is haar vragenlijst afgerond. Ik ga naar mijn kamer en neem vlug mijn laptop. Wanneer ik Hotmail open zie ik staan dat ik over de vijfduizend mails heb. Oh my. Dit wordt de hel. Ik loop ze eens vlug door en zie dat ze allemaal van Twitter zijn met als titel: “twitternaam volgt je nu op Twitter.” Ik wis ze, wetend dat er dus meer dan vijfduizend mensen me volgen op Twitter. Mijn “mentions” lopen tilt en elke second komt er wel iets nieuws bij. Ik ga naar mijn instellingen en zet er op dat ik geen mails meer wil ontvangen en ook geen mentions. Nooit verwacht dat ik dat ooit zou moeten doen. Ik bedoel; wie geeft er nu om Lora Debuck, een 15-jarig meisje uit België?

8317 volgers op Twitter blijkbaar.

Elke keer dat ik mijn Twitter-pagina opnieuw open zie ik dat er telkens nieuwe volgers bijkomen. Jesus, stopt het ooit? Ik plaats even een tweet met daarin dat het leuk was met de jongens. Ik besluit om Lore eens een berichtje te sturen.

“Skypen? xx”

Haar antwoord is er meteen: “Oké, ben al online x”

Ik open Skype en accepteer haar verzoek. Ze valt met de deur in huis;

‘Dus jij kent de jongens van One Direction?!’ Ik zucht eens dramatisch.

‘Yup,’ zeg ik nonchalant.

‘Yup?’ zegt ze terwijl ze me afkeurend aankijkt. ‘Je kent dé bekendste boy band van het heelal en het enige dat je zegt is “yup”?’

‘Wat moet ik anders zeggen?’

‘Dat ze van je houden, en jij van hen, en dat jullie superveel foto’s getrokken hebben voor de beste vriendin van je samen met een aantal boodschappen erbij geschre-‘

‘Ja, ja, de boodschap komt over, Lore,’ zeg ik lachend.

‘Hoe zijn ze? Zijn ze lief? Vriendelijk? Charmant? Heb je Louis een knuffel gegeven?’ en zo ratelt ze maar door.

‘Ze zijn lief, grappig, en ik heb er plezier mee gehad. En nee, ik heb Louis geen knuffel gegeven.’

‘Nog niet.’

‘Nog niet, nee. Niet dat ik dat wil.’ Ze kijkt me aan met een blik waarmee ze bedoelt dat ik het eigenlijk wel wil, maar ze wilt het niet luidop zeggen.

‘Trouwens, je hebt bij ze geSLAPEN?’ klinkt het opeens, alsof ze zich net iets bedacht heeft. Ik knik enkel.

‘Oh my god, je hebt gewoon bij ze geslapen!’

‘En ik heb een speciaal T-shirt aangehad toen ik er bleef slapen,’ zeg ik grijnzend. Meteen schiet ze wakker.

‘Harry’s T-shirt?!’