1986-cı yıl fakır bir ailede dünyaya göz açan bir kız çocuğu. Ailede dünyaya geldiği günden hiç istenmedi, sevilmedi. ona bir eşyaymış gibi davrandılar bazen insan oldugunun unutdular. hiç dövülmedi amma çok ezildi, yalnız bırakıldı. Bundan kaynaklanmalıydı ki, çok içine kapanık biriydi. çirkin çocukdu amma şirindi, safdı amma akılıydı, sevgiye çok muhtaçdı, sevgiye, ilgiye, bir çocuk ane sevgisene ne kadar muhtac olabilirse o kadar işte.
Belki çok akılıydı amma kimse onu çözemiyordu, onun bilmini, elmini kimse bile bilmiyordu. Çok zor biriydi büyüdükce bu halleri dahada younlaşıyordu.
Günlerin bir günü ilgisizlikden piskolojisi bozuldu belden aşağısı bacakları tutuldu, yürüyemiyordu. Ailesi hiçbirşey olmaz düzelir dediler doktora bile aparmadılar. Git gide şidetli arıları başlamışdı, pkadar güçlü arılardı ki, yetışkin biri dözemezken bu arılara, beş yaşındaki bir kız çocuğu nasıl dözsün bu arılara, düşünmesi bile çok korkunç. Aile yine hiçbirşey olmaz düzelir diyip iyne bile yaptırmadılar. zamanla geçdi amma izleri kaldı hastalın, bazı sıkıntılı zamanlarında yürüyemiyor, kalabalıkdan sıkıldığı zaman nefes konturolün itiriyordu.
Ailesi küçük kıza biz senin ailen diliz, ailen seni sokağa atmışdı bizde acıdığımız için seni sokakda brakmadık söyleyib onun üzüldüğünü gördükleri zaman çok mutlu oluyorlardı.
