The alpha's abused mate

Rose|39|

Pov Rose

De realiteit kwam dichter en dichter bij, Luke was nog steeds niet uit zijn coma ontwaakt en het maakte mij langzaam kapot.

Mijn nachten zijn slapeloos en het enige moment die ik van Luke's zijde verwijderd ben is wanneer ik naar het toilet moet.

Gelukkig heb ik nog Sky die zo lief is om mij telkens eten te brengen en een dokter mij regelmatig te laten controleren aangezien ik zelf op het punt sta om te bevallen.

Al mijn hoop dat ik vlug onze baby zou ontmoeten wou ik zoveel mogelijk uitstellen, ik neem het terug blijf nog even zitten bleef ik maar denken.

Ik wist dat ik mijzelf gezond moest houden want de dokter had me er al op gewijdst dat ik geen 100% overlevingskans had bij de bevalling.

Dankzij Luke was ik opgeknapt na al mijn mishandelingen van vroeger en hier zat ik, ik begon terug in mijn oude gewoontes te vallen.

Weinig eten, zo goed als niet slapen.

Ik miste hem, elke seconden meer en meer.

Als ik terug denk had ik dit nooit verwachten, ik zat waarschijnlijk nog in mijn kleine, vuile, donkere cel.

Ik was hem zo ongelofelijk dankbaar, hij heeft mijn leven gered en nu wou ik niets liever dan hetzelfde terug doen.

Maar hier zat ik dan, hopeloos naar hem te staren alsof hij daardoor zou wakker worden.

Wat verwachtte ik ook.

Ik moest de harde waarheid onder ogen zien en positief blijven net zoals Luke mij dat heeft bewezen.

'Ook al gaat het even slecht, het wordt altijd wel beter.' Fluisterde ik met een sarcastische glimlach op mijn gezicht terwijl ik een kus op Luke's hand drukte.

'Ik hou van je.' Zei ik zacht voordat ik voor de tweede keer vandaag opstond om Sky te gaan zoeken in de lange ziekenhuis gangen.

•

Als ik voor de tweede keer de verdieping afloop besluit ik maar terug te gaan naar de kamer van Luke.

Maar net als ik op het punt sta om de juiste richting uit te wandelen voel ik twee stevige armen om me heen.

"Het spijt ons zo lieverd." Hoor ik de stem van Luke's vader in mijn oor fluisteren.

Ik voel langzaam een traan over mijn wang lopen, wat had ik toch gehoopt dat dit Luke was.

"We zullen met je meelopen naar zijn kamer." Zegt Rachel, de moeder van Luke.

Ik knik en wandel samen met de ouders van Luke naar de kamer.

Mijn hand drukt de hendel naar beneden totdat ik een raar gevoel in mijn buik krijg.

Ik kijk met grote ogen naar Rachel die me met open mond aankijkt.

"De baby komt Rose."

••••
Wat is het ongelofelijk lang geleden, ik weet van mijzelf dat ik de passie die ik vroeger had voor het schrijven wat ben verloren en dat vindt ik echt erg jammer. Ik stel het schrijven steeds uit maar toch mis ik het.
Ik had deze week een week vakantie dus leek het mij leuk om de dag voor school een nieuw hoofdstuk te uploaden. Voor iedereen die ook vakantie heeft gehad ik hoop dat jullie een fijne vakantie hebben en voor de andere hoop ik dat jullie vakantie bijna komt :) hopelijk tot snel!! Xx