Please Love ME! (OngoingSeries)

Chapter 7

BREENA'S POV

Ako nga pala si Breena Hyun.Matulungin akong tao.Pero bata pa lang ako binansagan nakong kong ''SADAKO'' hindi ko din alam at simula nun wala nakong naging kaibigan kahit isa.

May nakita akong naglalakad na dalawang babae nahulog ata yung panyo nung isa.

''Excuse me?'' sabe ko tumingin naman silang dalawa na para nagulat.

''Na..nahulog mo ata yung panyo mo'' sabay abot ko sakanya.

''Sadako ...?'' sabe ng babae sa totoo lang sana'y nako matawag na ganun.

Kinuha niya yung panyo sa kamay ko ''Im sorry'' sabe niya ulit sabay tumakbo na.

Pumasok na ko ng school pero may nakita akong lalaki na naka-uniform sa school namin at mukang nawawala ata siya kaya naman ...

''U-umm..'' sabay lumingon naman siya.

''Kung hinahanap mo yung dalton school d-ditoo .. yun'' dagdag kong sabe.

''Ah.Salamat ^__^ '' sabe niya habang nakangiti 

Tas tinawag na din siya agad ng mga kaibigan niya kaya naman nag-lakad na din ako.At simula nun pinagmamasdan ko na siya pero syempre patago lang noh.

Lunchtime na! ^_^Kumakain na ako nang biglang narinig ko yung dalawang babae dun sa hindi kalayuan well, sana'y na akong pag-usapan nila yung iba nga minsan sinasabi mangkukulam ako tsaka madami pa, mas malaki siguro problema ko kung poproblemahin ko pa sila dibuh?

 CHANGNING's POV 

 Nandito kame ngayon ni Bree sa park nagke-kwento siya about friendship story, sa totoo lang gusto niya maging writer sabe niya.At ito ang kwento niya, basahin niyo nalang.

''May dalawang mag-kaibigan magkasama sila ng mahigit 20 years.Masaya sila kapag magkasama  hindi sila nag-aaway.Hanggang sa nag-kasakit si babae. 

''Alam mo ba mamamatay na yung babae jan,malapit sa ating bahay?'' sabe nung nanay nung lalaki.

''Oo nga napaka-lupit nga nun eh kapag namatay daw siya gusto niya kasama niya yung malapit na kaibigan niya, isasama niya daw sa hukay'' sabe naman ng tatay nung lalaki.

''Talaga?kahit buhay pa ito?'' tanong namn ng nanay ng lalaki.

''Oo,talaga!'' tas umiling-iling nalang ang mga magulang nito at biglang umupo yung lalaki mula sa pag-kahiga kaya naman tinanong ng mga magulang niya kung bakit pero di siya umiimik.

Sa totoo lang hindi alam ng parents niya na mag-kaibigan sila kasi kapag nag-kikita sila pumupunta sila ng gubat ayaw daw kase ng mag-kaibigan na may nakaka-kita sa kanila.Strange right?

Hanggang sa namatay na nga yung babae at kinaladkad na si lalaki para isama sa hukay nung kaibigan niya ayaw niya man at kahit mag-sisigaw pa ito hindi siya pinapakinggan.At nag-sama na nga sila sa hukay.

''Inilibing siya ng buhay kasama ang kaibigan niya,Nakaka-iyak diba?''  sabe niya na parang may luha pa dun sa mga mata niya.Hindi ko alam kung pano naging nakaka-iyak yun kaya naman nanahimiknalang ako at tumayo na siya.

Naglakad siya ng konti at seryosong nagsalita.

''Masakit pa rin para sa akin, .... hindi ko ata magagawang kalimutan siya'' sabay nag buntong hininga siya at lumingon sa akin nang naka-ngiti.

''Gaano kaya to kala-lalim?'' sabe niya sabay lingon niya dun sa ilog.

''Hmm. Hindi ko alam'' sabay lapit ko dun sa ilog ng biglang.