MY AMBOY CHAPERONE (on-going)

1

As I grew up in this world, hindi na baguhan saakin ang mga problemang pinagdadaanan ko sa buhay na ito. I grew up with my beloved grandmother, yes, not my parents. My parents were busy on our business, so they have no time to be with me. Ang pagkakaalam ko e, noong 7 years old pa ako noong huling pag-bisita nila saakin, and I am 17 now, see the difference. Isipin mo, 10 years akong naghintay, 10 years akong umasa na babalik pa sila, 10 years din akong tumayo sa sarili kong paa without them. They don't even bother to call me. Masakit isiping kinalumtan ka na ng sarili mong parents dahil lang sa business. World is unfair, bakit naman?

Lola Abe took care of me since then. I treated her like my real mother, as well as my foster father. I loved her so much, siya lang ang kasundo ko sa lahat ng bagay. Though may mga katulong pa kami, I don't care, basta nandiyan si Lola, I don't need them anymore. Si Lola ang kasama ko sa lahat, isipin ba naman kasi natin, pagkasilang na pagkasilang ko, siya na kaagad ang kumalinga saakin. Nakakalimutan ko lahat ng problema ko sa t'wing kasama ko siya. She was the coolest grandmother ever. Even though may edad na siya, nakiki-sakay padin siya sa mga paandar at jokes ko. Nakakatuwang isipin.

Pero, iba padin yung pagmamahal na galing sa toong magulang. Well, hindi ko naman masisisi si Lola Abe kung bakit hindi ko kapiling yung mga magulang ko ngayon, I must be more thankful to her, kasi sa kabila ng lahat, hindi niya ako pinabayaan, even a single minute in my life.

Lola Abe had a sick, pero ayaw niyang ipahalata. Lagi niyang sinasabi na wala, na kaya niya. Ang dalas niya sinusumpong ng sakit, but ayaw niya ng tinutulungan siya, kaya naiiyak nalang ako sa t'wing nakikita kong nahihirapan siya.

One time, nagpa-check up kami kasi nakaramdam siya ng paninikip ng dibdib. Na-confine siya for 1 week, so I prayed and prayed, but suddenly, she—the most important person in my life—passed away. Nalaman nalang namin na almost a couple of years na niyang ikinikimkim yung sakit niya, kaya lumala ng todo, at bumigay nga yung katawan niya. Tingin ko, hindi ako magiging okay. Ev'ry midnight, I woke up because I always remember her. And I could never forget her, whatever happens. Hindi ako makakaget-over ngayong wala na siya. Wala na yung taong nagpapasaya saakin.

I told myself na kung hindi ako magiging okay—titigil sa pagiyak at hindi kumakain—e hindi siya matatahimik dahil sobrang meaningful saakin ni Lola Abe. So I tried to move on.

My parents have heard the news about my Lola. So they planned to visit here in Philippines. Nakaramdam ako ng excitement dahil sa nabalitaan ko. Kahit wala na si Lola, nakaramdam muli ako ng kagalakan. I was like a revived patient that was on the verge of death. Still can't believe, kahit hindi para saakin yung pagbisita nila sa Pinas. Hindi ko din alam kung magagalit ba ko sa kanila, kung maglalabas ba ako ng hinanakit sa kanila.

---------------------------------------------------

Dumating yung araw na nakalapag na sila sa Pinas. Pagkadating nila sa bahay, dumiretso kaagad sila kay Lola. My mom was crying and my dad was on the verge. While mom was talking to Lola's cold body, nakatigin lang ako sa kanila.

Gusto kong magtago kasi nahihiya ako.

Gusto ko silang yakapin kaso mukhang wala pa sila sa mood.

Ang tagal ko na din silang hindi naka-usap.

Few minutes later, dadalhin sila nung isang maid namin sa kusina dahil si mom nga e hindi mapigilan ang pag-iyak. Tumingin si mommy sa akin, napangti ako ng todo, kinabahan ako, lalapitan ko na sana, kaso, dedma, parang nakakita lang siya ng pulubi sa daan, at nagpatuloy sa paglakad.

Sinaksak ako ng pagkatao ko. I assumed many things, but those things were impossible to happen. Nanliit ang tingin ko sa sarili ko. Feeling ko isa akong basang sisiw. Kung masakit na yung mga nangyayari saaki noon, mas masakit pa ngayon. Na mas personal na nakikita ng dalawa kong mata yung pagre-reject nila sa sarili nilang anak.

Minsan nga, inisip ko kung ampon lang ba ako, kasi kung tratuhin nila ako e parang hindi nila ako tunay na anak. Hanggang kailan ba ako magkakagan'to?

Well, as what I've said, sanayan lang naman 'yan e. Hirap na hirap na ko. Hindi ko alam kung bakit sa dinarami-rami ng taong nakatungtong dito sa mundong 'to e ako pa yung nagkagan'to.

Naluha ako sa nangyari. Because of anger, I clenched my fist. Pinching my own skin, slaping my own chicks, while saying "Kahit kailan hindi na ako nagkaroon ng halaga sa mundong 'to."

-

I-click niyo daw si Vote button, malungkot siya e hehez.

Para ganahan akong mag update, vomment lang kayo ng vomment.