Karşısına çıkıp ağlaya ağlaya "Etme be!" demek istedim. Hıçkırıklarımın kestiği cümlelerle "Sen bu amına koduğumun hayatında benim tutunduğum tek dalsın." demek istedim. Yakasına yapışıp "Gidersen düşerim lan, gidersen dağılırım, gidersen ölü bir böcek gibi, öyle hareketsiz, öyle nefessiz kalırım." demek istedim. Sıkı sıkı sarılıp "Uğruna on dört kurşun yerim, uğruna uçurumlara koşarım." demek istedim. Yüzünü avuçlarımın arasına alıp "Kurban olurum yılların yüzüne bulaştırdığı her çizgiye." demek istedim. Önünde diz çöküp "Bırak yol olayım sana yoksa yok olurum." demek istedim. Ama denmiyor abi. "Hayatta her istediğin olmaz." derdi annem parasızlıktan alamadığı şeyler için ısrar ederken. "Paramız olsa olurdu ama!" diye çıkışırdım. Kızardım. Olmuyormuş abi, olmuyor diye kızamıyormuşsun da bazen. Şimdi gitsem ağlasam, bağırsam ne değişir ki ? Hani biri seni sevmez ama sen kabullenmek istemezsin sevmediğini. Böyleydi bizimki. O sevmedi, ben kabullenemedim. O sevmedi, ben kabullenmedim. Böyle yazması çok kolay ama sevilmeyen senken yaşaması çok zor abi. O sevmedi, ben kabullenmedim. Bak şimdi çok komik gelecek ama bir gün uzanıyoruz yan yana içimden "Allah'ım" dedim "Elini oynatırsa kesin beni seviyor." Tesadüf kaldırdı elini, kafasının altına koydu. Şimdi sen buna çaresizlik dersin, doğru söylersin. Haklı olursun. Ben bir şey diyemem artık, kabullenmiş olurum. O yine sevmeyen olur. Allah'da şahit.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
