Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 19: Een aantal deprimerende gedachten

People say that bad memories cause the most pain,

but actually it's the good ones that drive you insane.

- Unknown

GONE.

The saddest word in the language.

In any language.

- Mark Slouka

P.O.V. Dante

Hoewel ik me probeerde te dwingen om een fout gevoel te krijgen dat Nyah in deze kamer was, zoals mijn moeder hem ingericht had, lukte dat niet. Het voelde helemaal niet fout aan. Jezus, het voelde zelfs juist aan. Alsof ze daar hoorde als mijn toekomstige bruid.

Ik schudde mijn hoofd en keek rond. Nyah had de kamer nu toch al gezien, misschien moesten we hem helemaal niet herinrichten. Hoe pijnlijk het was, ik had hier een paar van mijn mooiste herinneringen beleeft die het pijnlijkst van al waren en een paar van mijn slechtste.

Ik als achtjarige op de vloer met mijn moeder, terwijl we de een of andere puzzel van een bebloede roos in elkaar staken en het over mijn toekomstige bruid hadden. Hoe ik dacht dat ze eruit ging zien, welk karakter ze ging hebben...

Ik als twaalfjarige met moeder op bed, terwijl ze me uitlegde dat mensen helemaal geen domme dieren waren, maar slim konden zijn en dromen en ambities konden koesteren. Dat ze medeleven en empathie bezaten, een groot inlevingsgevoel voor anderen, voor elkaar zorgden.

Ik als zestienjarige, toen mam vroeg of ik al iemand op het oog had waarmee ik wou trouwen. Toen ze zei dat ik nooit moest settelen met een bruid, maar enkel voor die ene speciale persoon moest gaan.

Ik als achttienjarige, vlak voor de ceremonie, terwijl mam mijn das goed trok en ik me angstig afvroeg of ik hierna voor altijd veranderd zou zijn of ik het net zoals mam onder controle kon houden.

Ik als achttienjarige, vlak na de ceremonie, een monster, een donkere schaduw van wie ik was geweest.

Ik een tiental jaren later, worstelend met mijn "menselijkheid" en mam om raad vragend, voor ik van frustratie zou breken en verbitterd en het slechte monster dat ik hoorde te zijn, werd.

Ik nog eens tientallen jaren later, terwijl ik mezelf helemaal, na eindeloze moeite, onder controle had en met mam plannen maakte om er een mensvriendelijke staat van te maken. De kleine pasgeboren Seth staarde me met kleine, toen nog lieve, stralende oogjes aan.

Ik nog een aantal jaren later, alleen, gebroken, zonder mam. Eindelijk kapot, klaar om de duisternis te laten overheersen. Klaar met de mensen, klaar om ze een voor een te breken, net zoals ze mij hadden gebroken door mam te vermoorden. Vader die toen binnenkwam, even kapot als ik, even bitter, waarna we elkaar vergiftigden met wraakgevoelens en die wraak ook namen. Toen ik alles deed wat hij me oplepelde, zelfs mams adviezen begon te verafschuwen en begon te denken dat het haar eigen schuld was dat ze dood was gegaan, omdat ze een sympathisant was. Toen ik zelfs wou settelen met een bruid, die even rijk en slecht als ons, was, om nog meer mensen te pijnigen.

Ik, nu, nog een aantal jaar later met Nyah in deze kamer, nog steeds woedend om het feit dat mam er niet meer was. Ik balde mijn vuisten en drukte mijn nagels in mijn vel totdat mijn handpalmen bloeden. Nyah kwam naar me toe, maakte zachtjes mijn vuisten los en legde mijn handen op haar heupen, waarna ze haar armen stevig om me heen sloeg. Met die razende blik in mijn ogen en de frons op mijn gezicht moest ik er nu uitzien als het monster dat ik werkelijk was, maar het leek Nyah niets te kunnen schelen. Ik dacht terug aan het gesprek dat ik als zestienjarige met mam had gevoerd. Niet settelen voor een bruid, maar wachten op die ene speciale persoon en niet met iets anders genoegen nemen. Wel, ik dacht dat ik die ene speciale persoon gevonden had. De enige persoon die me op dit moment rustig kon krijgen. Ik liet me stevig door haar tegen zich aan trekken, terwijl ze de pijn en het verdriet probeerde te absorberen. Ik kon niet zeggen dat ze al het leed wegvaagde, maar het was een begin. Het gaf me terug hoop dat ik een glimp van de persoon die ik vroeger was weer kon zijn. Ik zou natuurlijk nooit helemaal dezelfde persoon die ik was, kunnen zijn, want het leven had me harder gemaakt in vele opzichten, maar ik zou de persoon kunnen zijn die mam altijd al in me gezien had. Een waardige koning.