{ All About Us || rewritten || Harry Styles }

{ Chapter 1 }

Daar is ie weer hoor, het afgrijselijke geluid van mijn wekker dat me al het hele jaar door 's morgens tegen mijn zin in wakker maakt. Maar voorlopig is het de laatste keer, althans dat hoop ik. Na vandaag hebben we vakantie. De vakantie waarvoor Madison en ik al weken plannen aan het maken zijn. Moeizaam sta ik op. Snel gris ik wat uit mijn inloopkast. Ik spring onder de douche en neem niet eens de tijd om fatsoenlijk mijn haar te wassen, vervolgens glijd ik uit over een badspeeltje van mijn kleine zusje Sophia (dat word sowieso een gigantische blauwe plek) en begin als een maniak allerlei beautyproducten door elkaar heen te gebruiken.

Als er voor de vierde keer getoeterd wordt grijp ik mijn Chanel tas en ren ik de trap af naar buiten. Alison (onze au-pair) schreeuwt me nog iets na, iets van eten ofzo, maar ik hoor het nauwelijks. Als ik buiten komt staat Evan, Madisons broer, zoals gewoonlijk al aan het begin van de oprit geparkeerd. Ik vervloek mijn Jimmy Choo's en zet 'm op een rennen. Ik ben ook zo stom, heb ik me verslapen doe ik stiletto's aan. Ik moet echt beter gaan nadenken voor ik 's morgens iets aantrek.

Hijgend trek ik de portier van de Porsche Panamera van Evan open, cadeautje van zijn ouders, bofkont! Madison begint te lachen als ik me uitgeput naast haar neerzet.

"Je ziet er niet uit Em!" zegt Evan vanuit voor.

Dankjewel Evan, je ziet er zelf gelukkig ook goddelijk uit." het ergste is nog hij ziet er echt goddelijk uit zoals gewoonlijk. Sinds dat Evan een Porsche van zijn ouders heeft gekregen liften we met hem mee. En dat lijdt tot vet veel jaloerse blikken op school. Zeg nou zelf wie wil er niet door een hunk als Evan in een sportwagen naar school gebracht worden. Juist, daar zegt niemand nee tegen. Maar ergens vind ik het ook wel zielig voor ze ze moeten elke dag met hun haar en make-up door weer en wind om er vervolgens achter te komen dat je vanmorgen voor niks zo vroeg bent opgestaan.

Bij school parkeert Evan zijn auto moeiteloos en stappen we uit.

"Succes vandaag Em! Je zult het hard nodig hebben."

Wat is het toch een schatje. Hij is knap, lief, grappig, intelligent en bulkt van het geld. Wat wil je nog meer? Nu denk je vast die Emma is stiekem hartstikke verliefd op die jongen. Nou niet dus. Ik wordt nooit verliefd, ik weet niet waardoor maar het gebeurt gewoon niet. Misschien een soort verborgen instinct. Ik vind het wel fijn, je hebt nooit het gevoel gekwetst te worden of het gevoel dat je iets mist. Wat je niet hebt gekend kun je ook niet missen toch.

Ik neem afscheid van Evan en loop samen met Madison het schoolplein op.

Snel vis ik wat boeken uit mijn kluisje en hang mij jas er zorgvuldig in. Een vlaag van Ralph Lauren polo's en Céline shirtjes beweegt zich door de gangen heen. Zoals altijd wordt er weer flink geroddeld. En in een mum van tijd is door de hele school bekend dat One Direction aan een nieuwe tour begint.

De bel... eindelijk die verschrikkelijke laatste schooldag zit erop. Snel schieten Madison en ik de klas uit naar de kluisjes. Als je niet snel genoeg bij je kluisje bent aan het einde van de dag kun je in de rij gaan staan tussen alle Poloshirtjes. Ik maak mijn kluisje open en bekijk de schade die dat ding op mijn jasje heeft achtergelaten.  Ik haat die dingen ze laten altijd van die leuke kreukels achter. Ik gooi mijn kluisje dicht voor de laatste keer dit jaar en samen met Madison loop ik de school uit.

Evan staat al netjes met zijn auto voor de poort. Als het aan hem lag zou hij met zijn auto tot voor aan de deur rijden. Alles om ons ook maar geen metertje te ver te laten lopen op onze hakken. Ik geniet er altijd zo van om die jaloerse blikken te zien als Madison en ik na een vermoeiende schooldag gewoon een Porsche instappen alsof het niks is en alle anderen gewoon nog dat eind naar huis moeten fietsen.

Als ik op het opstapje voor de dubbele voordeur sta, begin ik in mijn zakken te graven. Slechte gewoonte, ik weet het, maar ik heb de neiging om allerlei dingen in mijn broekzakken te stoppen. Geld, sleutels, pasjes, lipgloss. Het gevolg is dat ik vaak de helft niet meer terug kan vinden.

Na wat gefriemel heb ik hem. Ik wurm mijn huissleutel uit mijn achterzak en open de voordeur. Ik stap naar binnen en snel de trap op naar mijn kamer. De welbekende Louis Vuitton koffers van Madison staan inmiddels al boven. Snel smijt ik mijn tas leeg in een hoek van mijn kamer. Die wens ik de komende weken niet meer hier tegen te komen.

Madison woont de komende twee weken bij ons. Haar ouders zijn op zakenreis. En ze heeft geen zin om de komende twee weken bij haar drie broers rond te brengen. Madison is vaker hier dan ze thuis is. Haar ouders zijn immers bijna altijd weg. Zitten ze niet in Chigaco dan zitten ze wel in Miami.

Morgen is het zo ver. Dan start de kaartverkoop van het concert van One Direction. Ik schiet in paniek als ik mijn creditcard niet kan vinden. Shit weg verjaarscadeautje zal mijn vader blij mee zijn. Hij vermoord me als hij hoort dat ik dat ding kwijt ben. En ik heb hem nodig voor die kaartjes van One Direction. Met die creditcard kan ik een uur eerder kaartjes bestellen waardoor de beste plaatsen nog beschikbaar zijn. Ik spring een gat in de lucht als ik 'm uiteindelijk gevonden heb in het hoekje van mijn kamer tussen mijn schoolspullen.