titel komt nog!

Hoofdstuk 1

Vandaag is het sinds lange tijd weer een stralende dag. De zon schijnt fel, er is een strakblauwe lucht en door de bomen briest een verkoelend windje. Een heerlijke dag om dus lekker even niks te doen, zou je zeggen. Was dat maar zo. Ik mag namelijk precies vandaag weer een lange wandeling maken naar de arbeidsplaats. Ik hoor bij de gilde manden vlechters, evenals mijn moeder. Veel verdienen we niet, maar het is beter dan niks. Ik werk zodat ik mijn moeder het geld kan geven, we zijn maar met z'n tweetjes en de belasting die de adel vraagt is veel te hoog. Samen verdienen we net genoeg om rond te kunnen komen.

Ik vlecht mijn haar en trek mijn werkkleding aan. Ik werp nog even een laatste blik in de spiegel. Mijn lange, bruine vlecht valt tot halverwege mijn rug. Door de vlecht heen zitten een paar bloemetjes verwerkt. Mijn ogen hebben dezelfde kleur als het steentje wat ik als halskettinkje draag, grijs. Hier en daar zitten er een paar sproeten op mijn gezicht. Ik zie de bui al hangen, door de zon zullen dat er straks wel weer meer worden. Ik pak mijn vest en vertrek, mijn moeder was al eerder vertrokken van huis.

Ik loop door de straten en bekijk de huisjes die er staan. Het is ook allemaal net niks, ze storten nog net niet in. Niemand heeft genoeg geld om er een fatsoenlijk huisje van te maken. Maar het is nu eenmaal zo, het is het jaar 770 en wij staan als burgers zijnde onder aan de ladder. Bovenaan staan de geestelijken en de adel, zij hebben genoeg macht en hoeven geen belasting te betalen.

Als ik op mijn werkplek aankom, zie ik mijn moeder al staan. De andere vrouwen komen ook al aanlopen en we beginnen gelijk met ons werk.

De zonnewijzer geeft aan dat de dag er weer op zit, dus sta ik op. Dat waren wel weer genoeg manden voor vandaag. Samen met mijn moeder loop ik weer naar huis toe.

"Het is bijna zover, Marie!", zegt ze enthousiast.

"Waar heeft u het over, moeder?"

"De dag dat je erachter gaat komen met wie je gaat trouwen! Je bent nu 18 jaar dus dat betekend dat je het dit jaar te weten komt! Vind je het niet spannend?"

"Och", zeg ik, "weet ik niet, moeder. Ik vind het maar niks, dat stomme boek."

Mijn dorpje, Trecht, heeft het krankzinnige idee bedacht om bij iedere geboorte de naam van de baby in het boek te schrijven, dat in handen is van de adel. Dit boek gaat vervolgens weer dicht en mag alleen worden geopend door de adel, op de trouwdag van de baby als deze 21 is geworden. Als het boek gesloten is, verschijnt er op magische wijze de naam van degene waarmee je gaat trouwen achter je eigen naam. Het wordt dus vastgelegd met wie je gaat trouwen. Zodra beide personen 18 jaar zijn, komen zij elkaar 'per toeval' tegen en voelen ze gelijk de band die is ontstaan toen hun namen werden verbonden in het boek. Maar pas op de trouwdag zelf wordt het boek heropend en gekeken of het echt klopt. Zo ja, dan ben je gelukkig getrouwd met degene waarvoor je bestemd bent. Klopt het niet, dan heb je een probleem. Dan moet je namelijk op zoek naar degene die wel voor jou bestemd is, en heb je deze niet voordat een van beide 22 wordt het ja-woord gegeven, dan wordt je beide verbannen uit het Frankische rijk. Tot dusver ben ik mijn ware nog niet tegengekomen, maar ik heb ook nog even. Ik ben niet zo enthousiast over dit magische boek.

"Wat nou als ik ben verbonden aan een kwal, moeder?"

"Doe eens niet zo gek, het boek weet echt wel wat hij doet. Hij zoekt vast de perfecte man voor jou uit."

Mijn moeder is daarentegen wel enthousiast. Zij heeft hierdoor haar perfecte man, mijn vader, gevonden. Helaas is mijn vader vorig jaar omgekomen. Hij hoorde bij de gilde schutterij. Schutters beschermen ons waar nodig, bijvoorbeeld tijdens een roversaanval. Samen met een aantal andere lokale burgers is hij omgekomen tijdens zo'n aanval. Zijn lichaam is nooit gevonden, alleen het grijze steentje aan een kettinkje. Deze draag ik nu. Ik mis mijn vader ontzettend, hij zal nooit zien met wie ik zal trouwen en nooit een grootvader worden. Elke keer wanneer ik aan hem denk, staan de tranen me in de ogen. Ik begin te knipperen.

"Marie? Wat is er, meisje?"

Snel veeg ik mijn tranen weg.

"Niks hoor, gewoon een stofje in mijn oog," lieg ik.

Ik wil haar niet vertellen dat ik aan vader dacht, ze heeft het er zelf al zo ontzettend moeilijk mee. Ook zij mist hem ontzettend. Mijn ouders waren wat dat betreft het perfecte voorbeeld van hoe een voorbestemde relatie in elkaar steekt. Mijn moeder kwam mijn vader op haar 18e verjaardag tegen in een bakkerij, waar ze een taart kwam halen voor haar verjaardag. Mijn vader was toen al een aantal maanden 18 jaar. Ze hebben me het verhaal zo ontzettend vaak verteld, dat ik het exact voor me zie. Moeder stond met haar rug naar de deuropening toen vader binnen liep. In haar hart voelde ze een schokje, wat haar deed omdraaien. Ze keek recht in vader's grijze ogen. Haar blauwe ogen begonnen te glinsteren, evenals vader's ogen. Beiden voelden ze band die er moest zijn en sinds die dag hebben ze elkaar nooit weer losgelaten. Als ik mijn ware tegenkom, hoop ik dat het net zo bijzonder wordt, anders hoeft het van mij niet.

Wanneer we bij ons huis aankomen, loop ik meteen door naar mijn bed. Als je het überhaupt een bed kan noemen. Een matrasje gemaakt van wat hooi en wol, ligt op de grond in de hoek van de enigste kamer in ons huisje, met een wollen laken als deken. Avondeten hebben we vandaag niet, aan het einde van elke maand raakt onze kleine voorraad vaak op. En geld om wat nieuw brood te kopen is er niet, dat hebben we al aan de adel moeten geven.

Ik ga op m'n rug liggen en neem het grijze steentje aan het kettinkje in m'n handen. Ik kijk ernaar en denk aan vader. Aan zijn mooie grijze ogen, aan z'n bruine haar wat lichtjes krulde en aan de liefste glimlach die ik ooit heb gezien. God, wat mis ik hem toch. De tranen stromen over mijn wangen, waarnaar ik langzaam in een onrustige slaap wegzak.