Balang Araw

Balang Araw [One Shot]

Balang Araw

a one shot story written by luminatina.

* *

Balang araw magiging sikat akong writer. Tipong pang-New York Times bestseller. Balang araw isusulat ko ang kwento natin para malaman ng lahat kung gaano kita kamahal. Balang araw mapapatunayan natin na walang makakapagpabago sa pagmamahalan natin. Balang araw magkikita ulit tayo. Tipong hindi na maghihiwalay pa ulit at even death will not do us part.

*

Nagsimula ang lahat nang akala ko may happy ending na ang istorya namin.

"I love you, Chi," biglang sinabi ng boyfriend ko out-of-nowhere habang nanonood kami ng About Time sa laptop n'ya.

Pinindot ko 'yung spacebar para magpause 'yung video.

"Ano ulit?" sabi ko na nagpapanggap na hindi narinig ang sinabi n'ya nang ang totoo naman ay gusto ko lang na ulitin n'ya ang sinabi n'ya kanina.

Tinanggal n'ya ang earphones sa left ear n'ya at ang isa ay sa right ear ko.

"I love you, Chi," pag ulit n'ya.

Ngumiti ako at ipinatong ang ulo ko sa balikat n'ya, "Bakit ang cheesy mo ngayon, Miko?"

Hinalikan n'ya ang tuktok ng ulo ko na nanatiling nakapatong sa balikat n'ya.

"Kasi mahal kita," bulong n'ya.

"I love you, too," sagot ko. "Sobra."

Nanatili kaming gan'on ng sandali. Hawak-hawak n'ya ang kamay ko habang nilalaro pa ang aking mga daliri habang ang ulo ko naman ay nandoon pa rin sa balikat n'ya. Tila nilulubos-lubos namin ang oras na magkasama kaming ganito at masaya.

"Minsan naiisip ko na hindi ako bagay para sa'yo," sabi ko sa kan'ya.

"Bakit naman?" tanong n'ya, "Chi, sabihin mo lang kung anong kailangan kong gawin para bumagay ako sa'yo. Gagawin ko."

"Hindi. Hindi sa gan'on, Miko. Ang ibig kong sabihin ay ako ang hindi bagay sa'yo. Not the other way around," pag-eexplain ko.

Tiningnan n'ya lang ako ng medyo nakakunot ang noo.

"Kasi ikaw si Miko Antonio Cortez. Matalino ka. Dean's lister pa nga eh. Tapos member ka pa ng isang banda. At nagpapart-time job ka para tustusan ang sarili mo. Mahal na mahal mo ang pamilya mo. Halos perpekto ka na. Ang daming babaeng mas bagay sa'yo, tapos ako lang ang kasama mo.," sabi ko, "You deserve someone... better than me."

Hinigpitan pa n'ya ang hawak sa kamay ko.

"Ikaw si Chrislene Marquez. Dean's lister ka rin kahit ang hirap-hirap ng course mo. Masipag ka kasi okay pa rin ang pag-aaral mo kahit working student ka. Mahal na mahal mo ang pamilya at mga kaibigan mo, at i-gigive up mo ang kahit ano para sa kanila. Ako ang kasama mo, Chi," sabi n'ya, "Kahit na you deserve someone better than me."

Ngumiti ako, umayos ng upo at niyakap ko s'ya, "There's no other definition of perfection to me than you are, Chi."

"At ikaw lang din ang perfection para sa'kin, Miko," sagot ko naman.

"Kaya nga perfect tayo para sa isa't-isa, 'di ba?" sabi pa n'ya.

Bumitaw s'ya sa yakap ko at humalik sa ilong ko.

Kami ni Miko 'yung tipong hindi mo mapaghihiwalay. Ganoon namin kamahal ang isa't-isa. Minsan kwestyonable na daw ang pagmamahalan namin na sobra pa rin kahit magtatatlong taon na kami. Naging kami ni Miko noong first year college palang kami. Psychology ang course ko at nagtatrabaho ako sa library, kung saan kami nagkakilala, kapalit ng libreng pag pasok ko. S'ya naman ay isang regular student na noon ay nagpatulong sa aking maghanap ng isang libro.