The setting sun like embers of fire reflected on the calm sea. The serene view is breathtaking that I can't help but just stare at it. Ginalaw ko ang mga paa na natatabunan ng buhangin.
I smiled.
Sa mga ganitong pagkakataon, wala na akong ibang maisip kundi ang manatili sa lugar na ito. Kahit pa ano pa ang mga gawain, nagkakaroon parin ako ng oras para dito.
Tumayo ako at nagpasya ng umuwi. It's already dark at bukas ay maaga pa para sa intramurals. Maraming gawain.
Ala sais na nang nakauwi ako ng bahay. The house was quiet. Wala dito ang mga tao panigurado. I tried to watch some movies para narin libangin ang sarili sa katahimikan ng pamamahay. Mga alas otso pa uuwi ang Mama at Papa.
Binuhay ko ang tv at umupo sa sofa habang hawa hawak ang remote. I'm trying to find a good movie and I didn't fail actually. Nang nakahanap ng magandang mapapanuod ay binaba ko ang remote at inayos ang salamin para makapanuod ng maayos.
This movie is interesting. Tungkol ito sa babaeng may malaking pagkamuhi sa sariling ama niya. Their parents were divorced and they decided to stay at their father's house near a beach for the rest of the summer.
Habang tumatagal lalong naging complicated ang plot ng story. The girl found out that the boy he's with is wealthy and he's father had a cancer. That time mas naging close na sila ng father niya and he eventually found out na may sakit ito? Anong mararamdaman mo?
I suddenly remember my father. We'll... Wala ako masyado masabi. We're not that close. Some of my relatives even said that we really look alike. From the eyes down to my lips. Lahat namana ko.
But how come...
I shook my head. Hindi dapat ako nag iisip ng kung ano ano. I shouldn't dwell on that too much. I'm lucky that I grew up having a father, samantala ang iba nga hindi nila kilala o hindi sila kilala.
Natapos ang palabas na wala ako sa sarili. Hindi ko gaano na hinuha kung bakit nahantong doon. Pero ganoon naman dapat. It's not always about cupcakes and rainbows. We should learn to forgive and accept everything. Dahil sa huli, tayo parin ang magsisisi.
Ilang oras din ang dumaan bago nakauwi ang parents ko. It's past 9 already. Bakit kaya natagalan sila?
"Ikaw ang bahala. Tutal diyan ka naman magaling. " Naiirita na sabi ni Mama kay Papa.
They're fighting again? Saan na naman ba ito patungkol?
" I've told you before na iuwi mo yan dito. But she doesn't want right? Dahil gusto ng mama niya na doon siya. Tapos pag may kailangan tayo naman ang gagambalain? "
"Anak ko rin naman siya Helena. Napag usapan na natin ito diba? "
"Yes! We talked about it. Pero tatangalin na ang sustento when she's of age hindi ba? At ngayon nasa tamang edad na siya... " Mariin na sinabi ni mama. It's all about her again. Wala naman akong kontra tungkol doon. Sila rin ang nagkaroon ng deal ukol dito. I'm not against anything they'll do as long as okay sila pareho.
Pero paulit ulit nalang. Gusto kong sumali sa usapan nila pero hindi ko naman magawa. I don't know anything about their agreements. Si mama lang ang nagkukwento kapag nasagad na ito sa ugali ni papa.
"I can't believe you." Napailing iling na umalis si mama at pumuntang kwarto. She's disappointed again with my father's decision.
I sighed.
If they kept on fighting about this hindi ko na talaga alam.
Kumain muna ako ng hapunan kahit na medyo late na. Atleast may laman ang tiyan ko kahit papaano. Dumaan muna ako sa kwarto ng kapatid ko. I bet my phone and loptop were with him.
