Rusya uyku deneyleri

Rusyalı araştırmacılar 1940'lar da beş deneği 15 gün boyunca uyanık tutmak için üzerlerinde deneysel gaz bazlı uyarıcı kullandı. Denekler kapalı bir ortamda tutuluyordu; 

toksiğin yüksek oranda yoğunlaşmasından beri odaya oksijen taşınıyordu, bu yüzden onları uyanık tutmak için kapalı ortama aktarılan yoğunlaşmış gazlar onları öldürmüyordu.

 Bu yapılmadan önce kamerelar kapatılmıştı, bu nedenle sadece bir mikrafon ve beş inch kalınlığında bir camla onları izliyor, aynı zamanda dinliyorlardı.

 Oda stoklanmış kitaplarla doluydu, aynı zamanda dinlenmeleri için karyolalar, su çeşmesi, tuvalet ve hayatta kalmaları için çeşitli kurutulmuş yemekler de vardı.

Denekler ikinci dünya savaşında yakalanmış olan düşmanlardı.

İlk beş gün için herşey iyi gidiyordu; denekler neredeyse hiçbir şey hakkında şikayet etmemişti, onların hareketleri izleniyor ve konuşmaları dinleniyordu.

 Bunlar not alınıyordu, geçmişlerinde yaşadıkları travmatik olayları konuşuyorlardı. 

Bu ilk beş günden sonra denekler oldukları durumdan ve içinde oldukları zor koşullardan şikayetçi olmaya başladılar, şiddetli paranoya belirtileri gösteriyordular.

 Birbirleriyle konuşmayı bırakmışlardı, sırayla mikrafonlara fısılamaya başlamışlardı. İşin garip tarafı hepsi deneyi uyguluyan kişilerin güvenini kazanmak istiyormuş 

gibi gözüküyordu. Araştırmacılar bu olanların gazın yan etkisi olduğundan şüpheleniyordu.

Dokuzuncu gün deneklerin çığlıklarının duyulmasıyla başlamıştı. Üç saat boyunca deneklerin var gücüyle bağırmasının ve koşmasının sesleri gelmişti. Araştırmacılar,

 deneklerin çığlık atmasının nedenini ses tellerinde olan bir yırtık yüzünden olduğunu düşünüyordu. En büyük süpriz olan şey davranışları hakkındaydı,

 gazın onların davranışların da diğer mahkumlarla aynı etkiyi bırakmasıydı. Yada tam tersine aynı etkiyi bırakmamasıydı... 

Bir dakika sonra çığlık atmaya başlayana kadar mikrafona fısıldamaya devam ettiler. İkinci denek hariç diğer denekler çığlık atıyordu, 

eline bir kitap almıştı. Denek bir sayfayı çevirir çevirmez diğer deneklerin çığlıkları kesilmişti. 

Bu olanlardan üç gün sonra; araştırmacılar beş kişinin hiçbir şey söylememesi ve konuşmamasının imkansız olduğunu düşünmesinden beri,

 her saat başında bir mikrafonları kontrol ediyorlardı. Odanın içinde ki oksijen tüketiminin beş kişinin hayatta kalması için yeterli 

seviye de olduğu belirtiliyordu. Gerçekte, oksijen miktarı beş kişinin tüketebileceğinden çok daha fazla bir seviyedeydi. Deneyin 14. 

gününün sabahında araştırmacılar denekleri konuşturmak ve birşeyler söylemelerini sağlamak için üzerlerinde çeşitli şeyler denediler, 

fakat deneklerin hiçbiri tepki vermedi. Odaya denekler ile karşılıklı olarak konuşabilmek için bir interkom yerleştirmişlerdi, herhangi 

bir nedenden ötürü birşeyler söylemelerini umut ediyorlardı. Ölüm korkusu gibi.

Deneklerin odasına yerleştirdikleri interkom ile onlara bir anons yaptılar: "Mikrafonları test etmek için deney odasına girilecektir;