Summer of changes (Luke Hemmings fanfic) Dutch/nederlands

Lotte (11)

'Jouw beurt!' roept Alex. 

'2 granen en 3 ertsen, dat is dan nog een stad en voilà, uitgespeeld.' zeg ik met een lach op mijn gezicht terwijl ik hen de bijhorende kaarten onder de neus duw.

We zijn al enkele uren bezig met dit spel, De kolonisten van Catan. Het is een tradatie. Onze reis zou niet compleet zijn zonder een keertje kolonisten te hebben gespeeld. Alex en Hannah zijn even teleurgesteld, maar worden meteen weer laaiend enthousiast. Vandaag is dan ook geen gewone dag, vandaag komen de Maeyaerts toe. Al sinds ik mij herinner gaan wij samen met hen op reis, elk jaar opnieuw. En we krijgen er nooit genoeg van.

Wanneer we een luide stem horen, kijken we alle drie op. In de verte zien we een jongentje van ongeveer 10 jaar, die op ons af komt gelopen. HIj heeft een rimpel tussen z'n wenkbrauwen en z'n wangen zien rood, wat er op wijst dat hij overduidelijk boos is. Hij komt op ons afgestampt, ik zweer dat ik bijna rook uit z'n oren zie komen, zo boos is hij. Ik moet mijn lach inhouden.

'ça va, Tuur?', vraagt Hannah.'Ja, ja!', antwoord hij. Arthur, ook wel Tuur genoemd, is de jongste van de familie. HIij kan echt zeer schattig zijn, maar dat is dan buiten zijn woedebuien gerekend. Op regelmatige basis wordt hij enorm boos en meestal onaangekondigd en zonder geldige reden. Dan laat je hem beter met rust. 'Aaah, dag Tuur, ik wist helemaal niet dat jullie al aangekmen waren! Zijn je mama en papa nog aan het inchecken?' vraagt mijn mama hem, wanneer ze achter de tent vandaan komt. 'Dag Katrien! En ja, inderdaad, ze komen er direct aan!' Net wanneer hij z'n zin heeft afgemaakt, komen er nog twee figuren de hoek om. Ze zien er allebei zweterig en vermoeid uit, vermoedelijk zit de autorit daar voor iets tussen. Wanneer Tuur zijn blik over zijn broer Thijs laat glijden, verdwijnt alle vriendelijkheid die daarnet nog op zijn gezicht te bespeuren viel, als sneeuw voor de zon. Thijs, daarentegen, kijkt hem met een uitdagende glimlach aan. Ik had het kunnen weten, er gaat nog geen dag voorbij, of die twee maken ruzie. Het gaat nu al jaren aan een stuk door op die manier en het was naïef van mij om te denken dat het dit jaar plots anders zou zijn. Thijs wordt bijna 16, dus je zou denken dat hij ondertussen al oud genoeg was om zich boven zijn broers woedebuien te plaatsen. Fout gedacht dus.

Vervolgens glijdt mijn blik naar Ebe, en haar ogen lichten op, net op het moment dat een glimlach zich over m'n gezicht verspreidt. Al jaren zijn we goeie vriendinnen, vooral in de zomer dan, maar sinds enkele jaren zitten we ook op dezelfde school. Daar is onze vriendschap pas echt tot bloei gekomen.

Ik herinner me Ebe nog goed, als klein meisje. Ze had mollige wangetjes, honderden sproeten en lang zwart haar. Ebe was altijd een stuk groter dan mij, toch wel een tiental centimeter. Het is pas sinds het moment dat we in de puberteit terechtkwamen dat ik haar voorbijschoot. En daar haat ik mezelf om. Maar goed, dat is dan ook weer een andere kwestie.

Ebe was een dominant kind, dat kun je wel zeggen, ze hield ervan om de baas te spelen en mij te commanderen. Ze was dan ook geboren in januari en ik in september, wat vroeger toch wel voor een serieus leeftijdverschil zorgde. Toen ik heel klein was, was ik zo verlegen dat ik niet tegen haar in durfde te gaan. Maar je kunt je wel voorstellen, dat als je drie weken samen doorbrengt, je er opeens wel eens genoeg van krijgt, en het niet langer kan volhouden om altijd maar naar je vriendinnetje te luisteren. Vanaf dat moment begon ik voor mezelf op te komen. En dat zorgde voor ruzie's. Maar achteraf gezien was dat zeker niet slecht, Ebe leerde zo dat ze ook rekening moest houden met anderen, zoals ik. Ze zag in dat vriendjes maken niet zomaar ging, je moest ook toegevingen doen. En dat deed ze zeker. Ebe leerde mij m'n mond open te trekken, en mijn eigen mening te vormen. In het eerst middelbaar was zij uiteraard m'n eerste vriendin. Je kan je niet inbeelden hoe zenuwachtig en awkward ik toen was. En daar kwam Ebe, vol zelfvertrouwen stapte ze de schoolpoort binnen. Ze sleurde me mee in haar optimisme en in haar harde, soms wat onsubtiele, pogingen om vrienden te maken. We werden onafscheidelijk, Ebe en ik , en nog altijd zijn we beste vriendinnen. Geen mens die dat nog kan verstoren. En daar ben ik blij om.

Ebe lijkt in niets meer op dat mollig kindje van vroeger, alhoewel haar schattigste kenmerken bewaard zijn gebleven. Haar haar valt nu tot op haar schouders, en het kleur is wat lichter geworden, eerder donker bruin. Mollig kan je haar ook niet meer noemen. Haar wangetjes zijn dat wel nog, en ook de sproetjes zijn nog permanent aanwezig. Waar ik het meest van hou, is toch wel haar roze blos, die zo vaak de kop op steekt, zonder dat ze er enige controle over heeft. Daar zal zij er het vast niet mee eens zijn.

'Lotje, da's lang geleden hé' zegt ze met een knipoog, twee dagen voor we naar Granada vertrokken zijn we immers samen naar Rock Werchter geweest.

'Veel te lang! We zullen eens moeten bijpraten geloof ik!'antwoord ik lachend. Een onbeschrijfelijk warm gevoelt stroomt door mijn hart, nu kan de vakantie echt beginnen.

Hey iedereen! Eerst en vooral spijt het me VERSCHRIKKELIJK dat het zo lang duurde voor ik weer updatete! Echt waar, duizenden maal sorry! Ik had echt last van de ergste writer's block die ik ooit gehad heb. Vandaag besloot ik dat ik absoluut moest updaten. Voilà, dit is het resultaat. Ik weet dat het totaal niet voldoet aan de verwachtingen, maar deze personages moesten gewoon geïntroduceerd worden. Vanaf nu kan het verhaal echt op gang komen. Ik weet dat ik sowieso, een heleboel lezers verloren heb, maar als je dit nog leest, maakt niet uit of je er vanaf mijn eerste updates bij was of niet, dan hou ik van je. Echt waar. Vertel me alsjeblieft wat jullie ervan vonden en voel je vrij om iets achter te laten op mijn message board, of me een privéberichtje te sturen. Ik sta altijd voor jullie klaar! Love xxx