MY HEART SAYS "IT'S YOU" BOOK 1 (Kathniel FF)

Chapter 12

Chapter 12

Kath’s POV

 

I kissed him?? Yes I just did. Kathryn Chandria, tama ba tong ginagaw mo?? Kinakalaban mo ba talga ang destiny?

 

Nahagip ng mata ko yung notebook. Hindi ko namalayang hawak ko na ito. Binuksan ko at binasa.

 

“I never imagined na siya ang magfufull-fill ng mga signs ko. Nagkita ulit kami kanina sa bakeshop. Maura told me na he’s a regular customer. He is Arnold. From stranger, ngayon nagkakaroon na ng identity ang taong ito. I asked Maura about that guy. Hindi naman nagtaka si Maura kasi alam niyang ikakasal na ako at alam niyang mahal ko si Henry. Henry is my childhood sweetheart. Magkaibigan ang  mga pamilya namin at simula pa noo’y gusto na ng mga magulang namin na kami ang magkatuluyan ni Henry. 

There was a familliar feeling nung makaharap ko si Arnold. Yes, I  admit he is handsome. He is a guy na papangarapin ng mga babae. Matipuno at mukhang disente. My wedding is fast approaching. Mas bumibilis ang araw mas kinakabahan ako. My sister Lynette, na kasabwat ko sa paghingi ng signs asked me one time “Sandra, are you still sure about this?”. She was asking if my feelings for Henry was the same feeling nung nagpropose siya sakin. I told my sister my sincerest answer “I don’t know. Naguguluhan ako.”

 

I am thinking kung pano pag natuloy ang kasal? Alam ko sa sarili ko na hindi na lang si Henry ang laman ng puso’t isip ko. There is someone na mabilis na kumukuha ng pwesto ni Henry. And it is Arnold. Hindi lang ako ang masasaktan sa nangyayari. I know Henry have some doubts na din. Pag natuloy ang kasal, parang niloko ko ang sarili ko pati na rin ang lalaking dati kong minahal. Hurting Henry is the last thing I would ever do. Bakit kasi dumating ka  pa Arnold? Bakit mo ginugulo ang isip ko?

 

I continue reading.

 

Monday morning. When I am heading to the office nakita ko na naman si Arnold. He was on the same building ng opisina ko. Kinabahan ako. Anong ginagawa mo dito? Napatakbo ako papapunta ng elevator. Akala ko nakatakas na ako but biglang bumukas ulit ang pinto ng elevator. It was him. Being alone with him sa isang place na kasing laki lang ng elevator ay ibang usapan talaga. Parang nanadya, walang sumasakay na iba. My office is on the 23rd floor. I know I am trembling, feeling ko kasi sinasaktan ko si Henry sa tuwing ineentertain ko ang possibility na si Arnold ang destiny ko. 22nd floor, isa na lang. “Isang floor na lang Sandra at makakahinga ka na” I said to my self. May malakas na pwersang yumugyog sa elevator. Lumilindol ba? Shocks! I am trapped. Nagkatinginan kaming dalawa. Natumba ako. He helped me. “Okay ka lang ba Miss?” He said. “Okay lang ako.” I said. Lumayo ako sa kanya. I tried na pindutin ang lahat ng button sa elevator sakaling bumukas ito. Pero hindi. Walang effect. I tried to asked helped by making a call pero walang signal. He is staring at me. “You look familliar, Im Arnold” He said. I don’t know what force ang humihila sakin sa lalaking ito. “I am Sandra” I answered. I don’t know what happened next. My mind doesn’ t even work. Nakikita ko na lang siyang palapit. Closer and closer. And we kissed. A passionate kiss. “

 

Nagulat ako sa nabasa ko. Ganoon ba ang ma inlove?? Wala ka nang magagawa? Hindi ka na nag-iisip? Sandra, pano na si Henry? Gusto kong mainis kay Sandra, pero masisi ko ba siya kung bigla na lang siyang na-fall sa iba? Minsan naisip ko, hindi lang pala yung mga iniiwan yung kawawa, minsan doble pa don sa taong mas naunang na fall out of love yung sakit. Sobrang guilty, mahirap yon.