Chapter 11 (Camera)

29 0 0
                                    

Jiroh's POV

*insert napakalakas na ringing tone dito*

Ano ba yan ang lakas lakas ng ringtone ko. Nagvivibrate pa siya. Hinila ko sa bulsa ko. Andami ng miss calls. Nakita ko MOM ang name. Edi sinagot ko si Mama lang pala. 

Hello! Ma? Bakit kaya tumatawag si Mama.

Hello Kristine. Kristine. Is that you? Natahimik ako. Hindi ko pala ito cellphone lagot. 

Sandali lang po. Hindi ito si Kristine. 

Where is my daughter?! Bumangon ako agad at tumakbo sa kwarto ni Kittin. 

Kittin! Huy. Inaalog alog ko na siya para magising. Kittin! Si Mama mo tumatawag. Dali! 

Whaaaaat?!

Si Mama mo! Dali. Hindi ko siya sadyang taasan ng boses. Binigay ko yung cellphone niya. Dahan dahan pa siyang bumangon. Naghhb na kaya Mommy niya sa akin? Nako nako. Ano ba to.

Kittin's POV

Si Mama mo! Dali.  Nagulat ako sa sinabi ni Jiroh.

Hi? Mom? 

Kittin. Are you okay?

Yes Mom. Kagigising ko. Wh-y? Halatang worried ang boses ni Mama. 

I heard a guy's voice. Do you have a boyfriend already?!

No Mom! It's my classmate. Don't think like that. I waited for your call last night. 

We're sorry my dear. We've been busy I forgot to call you back. 

Ohh. Yeah, no problem. I have classes Mom. Call you when I can. Then I hung-up. I rub my eyes. I am still sleepy then I remembered Jiroh was staring at me. Worried? I laughed at him.  

You look like lost. 

Galit ba sila? I shooked my head. 

Thanks for carrying me here. I smiled. 

Sigurado ka? 

Oo nga. I can take care of that. Thanks again. Then, I heard a beeping sound and it's my car with some other else car.

You aren't dress yet? Mariah asked.

What? Why? 

We're having a field trip. I rush at my room and prepare I wasn't even informed. Lahat ng food isinakay sa car namin at nakisama ako sa van. Mas masaya kasi pag sa mas marami. I enjoy ko na rin ito. 

Saan pala tayo pupunta? 

Who cares? Basta, mag-enjoy okay lang. Jed hurriedly went on the van. I was with Mariah, Jiroh and Louis at the 2nd row. Syempre katabi ko si Jiroh at si Louis. Hindi na ako makalipat sa tabi ni Mariah. Ako pa dito sa gitna.  Matagal din yung biyahe kaya nakatulog ako. Nagulat nalang ako paggising ko. Nakasandal na ako kay....Louis. 

Ohh. Sorry. He smiled at me.

Ano ka ba. Okay lang. Buti wala akong laway. I smiled back. I looked at Jiroh. He was listening to music. His earphones was plugged in his ears. Mariah is also sleeping. 

Medyo malayo at tago yung pinuntahan namin baka naman sa bundok kami pupunta. Hindi pa ako nakakaakyat ng bundok at hindi ko alam kung kakayanin ko kaya sana huwag sa bundok. 

After 48 years nakarating na rin kami.

Hello! Curious siguro kayong lahat kung bakit tayo nandito. Simple lang para tumulong sa mga nangangailangan. Bumaba na kami sa van at tinitigan ang lugar. Mukha siyang baryo kasi napakatago. 

Naririto tayo para magbigay tulong sa mga batang wala ng mga magulang at ang iba ang may malubhang karamdaman. I felt like something had hit me. Napakaemotional ko kasi pagdating sa mga ganitong bagay. Madaling nacacarried away kung sa movies nga naluluha ako agad dito pa kaya. 

Terry. Have you knew about this already?

Sorry but no ma'am. 

Ohh. Alright! Iniwan ko na siya. I took tons of photos around the place. Since nung meron 'tong cam ko. Palagi akong kumukuha ng pictures. Cinocompile ko sa journal/scrapbook. 

Ano po yan? I saw a little kid. She was so thin but she is still smiling. 

Ohh. This? Ito ang tinatawag na camera. 

Camera? Paano naman po yan? I smiled at her. Came closer and taught her how it works. She tried it and she got nice shots. 

Ano nga palang pangalan mo ate?

I am Kittin. You are? 

Sheryl po ate. May kakilala ka ba dito? 

Ikaw. I smiled. Napunta kami dito para tulungan kayo. Hindi siya umiimik then she hugged me. Then, I was crying all ready. She was just so sweet. 

Nalaman ko na yung little girl ay may amnesia and it is killing her slowly. Naalala ko yung sinabi niya at naiiyak ako.

Ang camera ay nakakakuha ng mga litrato ng kahit anong gusto mo para pag makikita mo hindi mo makakalimutan yung mga mahahalagang bagay sa buhay mo.

Talaga po? Ngumiti siya.

Oo naman. Kaya pala napakatamis ang kanyang ngiti. 

Ma'am. Andito ka lang pala kanina ka pa namin hinahanap. 

Yes! I am with-- Sasabihin ko na sana pero wala na pala si Sheryl. 

I was with a little girl. 

Wala naman akong napansin Ma'am. Halika na, hinihintay nila tayo sa loob.

I tried to look for Sheryl but she was gone and I don't know why.

I wish I was what you wanted. (Fin)Where stories live. Discover now