N.E.R.D turns to a CAMPUS PRINCESS (Soon to be Published under LIB)

CHAPTER 6

Sofia Michelle’s POV

Magisa ako sa kwarto ngayon. Nung dumating siya. Iniwan ko na si Zamy don sa canteen. Di ko pa ata sya kaya makausap ng matagal. Lalo na kung puro sorry lang ang sasabihin nya nakakapagod. Nakakapagod making sa mga walang kwenta nyang sorry!

-flashback-

Naguusap kami ni Zamy ng nilapitan kami ni Michael. Wag moko kakausapin Michael baka bangasan kita ng di oras. Joke lang hehehe.

"Fia can we talk?" Fia? Hindi na sofy? Ay oo nga hindi na kasi kayo fia. Sabunutan kita dyan e.

"Zamy una na ko ha? Kita na lang tayo mamaya sa room" Nag paalam na ako kay Zamy, Umalis ako, Nagbabadya kasi ung mga luha ko na malapit na tumulo. Bat ngayon pa? Bat ngayon pa tutulo kung kelan kailangan ko ipakita sakanya na malakas ako. Zam smiled and I smiled back. Kahit fake lang sana hindi nya mahalata.

Naglalakad ako sa corridor ng tawagin ako ni Michael. Bakit mo pako sinundan. Bakit?

"SOFY!" Sofy ka dyan. Michy (my-ki) tama na… Masakit na. Binilisan ko paglalakad ko bat ba feeling ko napaka layo ng room namin?

Tumakbo ako. Pero ang mala slang kasi kahit anong bilis ko sa pagtakbo nahahabol at nahahabol nya padin ako. Parang sa basketball lang, Hahabul habulin ung bola pero pag tapos na ang laro wala na silang pake hanggang sa magkaron na naman panibagong game. Hinawakan nya ako sa braso para bang sinasabi nyang ayaw nya akong pakawalan.

"Sofy kausapin mo naman ako" Sabi neto.

"Michael bitiwan mo nga ako!" Pagpupumiglas dahil nararamdaman ko na ung luha ko. Tutulo na talaga sa oras na pumikit ako.

"Hindi kita bibitawan hanggang hindi mo ko kinakausap" Sabi neto. Tama na Michael. Baka bumigay na naman ako sayo.

 "Wala na dapat tayong pagusapan" Matigas kong pagkakasabi sakanya. Kailangan kong ipakitang kaya ko. Kailangan nyang makitang kaya ko maging malakas.

 “Sofy I’m sorry" Binigyan ko sya ng isang fake smile. Tsaka marahas na tinanggal ang kamay nya sa braso ko.

''Para saan Michael? Sorry kasi pinaglaruan mo ko? Sorry kasi niloloko mo ako? Sorry?! Para sa'n Michael, para saan?'' Tumulo na ung luhang pinipigilan ko. Ayaw kong umiyak sa harapan nya pero ang hirap magpigil. Hindi ‘to oras ng pagiyak fia.

''Sa lahat ng nagawa ko sa'yo..'' Pupunasan niya sana yung mga pisngi ko na basa ng luha pero tinulak ko siya ''Wag mo kong hahawakan!!'' Tumakbo ako papalayo sa kanya, pero hinabol padin nya ako. Ano ba Michael? Bakit ngayon ikaw naghahabol?

''Will you just please leave me alone?!'' Sigaw ko sakanya. ''I’m really sorry Sofy. Pano mo ba ko mapapatawad?'' Tanong neto. Pano Michael? Sana gawin mo ‘tong sasabihin ko.

''Paano kita mapapatawad? Simple lang mmalis ka muna sa buhay ko at mapapatawad kita. Remember that. Stay away from me. Wag kang papakita sakin kahit kelan. Wag kang lalapit sakin.'' Pinahid ko yung mga peste kong luha na hanggang ngayon ayaw pa din tumigil sa kakatulo.

 ''Pero—''

''Umalis kana sabi!'' Sigaw ko sakanya tsaka pumasok na sa room para magmuni muni. Sakit lang haha.

-End of flashback-

Dumukmo ako sa desk ko habang patuloy na umiiyak. Bumukas ung pinto pero hindi ko sya pinansin. Wala akong pakeelam kung marinig man nya akong umiiyak o kung kumalat man sa buong campus na iniiyakan ko padin si Michael.

"Panyo oh" Umayos ako ng upo at nakita ko si Zamy inabot ung panyo sakin 

"Salamat Zamy" Sabi ko at nginitian sya. Peor tuloy padin luha ko sa pagtulo.

"Nakita ko ung nangyari kanina sa inyo" nagulat ako dun pero patuloy pa rin ko sa pagiyak.

"Bakit ganun Zamy? bakit kailangan nya ko lokohin? Bakit ang sakit sakit?" Sabi ko di ko na napigilan maglabas sama ng loob sakanya.

"Sabi nga nila mahirap mag move-on. Mahirap sabihin na 'Aba, Oo naman nakapagmove-on na ako' mas mabuti pang sabihin mong na nasasaktan ka imbis na itago mo yang sakit na nararamdaman mo.  Para malaman nila na nasasaktan ka. Malaki pa ang possibilities na turuan ka nila na makapag move on talaga. Life is too short para lokohin at gaguhin pa natin ang sarili natin. Kung ako sa iyo let go. Maiksi ang buhay ng tao.. Just enjoy Life. Malay mo you deserve someone better” 

 "Maybe someone or somebody ang makakatulong sa iyo isipin mo na lang mas maraming tao ang nahihirapan at nasasaktan hindi ka nag iisa.. may kadamay ka.. tama na ang minsang pag iyak wag mong sa sabihin sa akin na titigil ka lang pag naubos na ang luha kelan pa naubos ang luha aber? kung sasayangin mo lang kasi ang buhay mo sa taong tulad nila may napala ka ba? mas ginawa mo lang kawawa ang sarili mo kasi nag patalo ka sa kanya kaya kung ako sa iyo Stand tall. wait for someone that will make you HAPPY the way you should be… and for sure by that tym sasabihin mo sa sarili mo mas mabuting nawala sa sa buhay ko dahil kung hindi hindi ako ganito…" 

 "Sabi ng nila 'True Love Can wait', Tsaka hindi mo sya deserve. Kasi kung talagang mahal ka nya Hindi ka nya sasaktan. Hindi siya gagawa ng mga kalokohan na alam nyang sisira sa relasyon nyo" Sa sobra ng sinabi nya isa lang pumasok sa isip ko. Pakawalan sya at hayaan ang sarili ko maging masaya. Pinunasan ko luha ko.

"Zamy, salamat ha. Kahit papaano nabawas bawasan lungkot ko."  Sabi ko tsaka ngumiti. Di man tunay masaya padin ako. Alam ko kaya ko at kakayanin ko.

"Michelle?" Sabi neto kaya napatingin ako sa mata nya. Ganda pala mata neto e. "Hmm?" Sabi ko habang inaayos ung sarili.

 "Let go ok? You don’t deserve him. You deserve someone better” Sabi neto sabay ngiti kaya napangiti nalang din ako.  Tama yon, One way to be happy. Let go.

“Thanks to you dude, Kung hindi siguro sa mga advice mo di pa ako matatauhan. Hay. So tired of drama. Ew ew ew haha" Thanks to this dude. Really.